Η υπόθεση των 300 μεταναστών απεργών πείνας έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Το κράτος, ανίκανο και αλλοπρόσαλλο δεν προέβλεψε, δεν θέσπισε σωστούς κανόνες για τους μετανάστες και τώρα τρέχει και δεν φτάνει. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω πως ο υπουργός Εσωτερικών πρόσφατα πρότεινε μια διέξοδο που θα επέτρεπε και στο κράτος και στους απεργούς να κάνουν έναν έντιμο συμβιβασμό. Γιατί πραγματικά κάθε λογικός άνθρωπος βλέπει, ότι υπό τις παρούσες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες δεν πρέπει να δημιουργηθεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο μαζικής νομιμοποίησης. Και θεωρώ ότι πολύ καλά έκανε ο Δήμαρχος Καμίνης που δεν υπέκυψε σε λαϊκίστικες παραινέσεις.
Δυστυχώς όμως οι «αλληλέγγυοι» είναι άκαμπτοι. Το τί θέλουν πραγματικά οι ίδιοι οι απεργοί πείνας, όχι ως απρόσωπη μάζα, όχι ως σύμβολα, αλλά ως υπαρκτά ξεχωριστά άτομα, δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Οι εκπρόσωποί τους τους έχουν αποκόψει από την κοινωνία, από τους δημοσιογράφους, από όσους δεν έχουν τα “διεπιστευτήρια” της εκ των προτέρων άκριτης συμπαράστασης, ενώ με το Ελληνικό Forum Μεταναστών και τις Κοινότητές όπως φαίνεται η επαφή είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη.
Γιατί μη μου πείτε ότι οι οποιοιδήποτε εκπρόσωποι πολιτικών η κοινωνικών φορέων, εκτός από το να επιδώσουν κάποια χρήματα και κάποιο στερεότυπο ψήφισμα συμπαράστασης, έχουν το ελεύθερο να μιλήσουν με οποιονδήποτε απεργό πείνας με τη βοήθεια δικών τους διερμηνέων! Φυσικά ο αγώνας είναι ομαδικός, όχι ατομικός, αλλά αν κάποιος πεθάνει ή υποστεί ανήκεστη βλάβη στην υγεία του, ατομικά θα την υποστεί. Αρα τόσο σοβαρές αποφάσεις πρέπει να είναι σίγουρο ότι παίρνονται από το κάθε άτομο με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης του.
Άλλωστε για την πραγματική κατάσταση της υγείας τους, σωματικής και ψυχικής, τίποτα δεν μπορούμε να ξέρουμε με βεβαιότητα, γιατί δεν έχουμε διασταυρωμένες πληροφορίες: δεν είναι δυνατή η συνεργασία με άλλους γιατρούς-ούτε καν με τους “Γιατρούς του Κόσμου”- εκτός από αυτούς της επιλογής των αλληλέγγυων (χωρίς να θέλω να θίξω την επιστημονική επάρκεια ή την εντιμότητα των γιατρών αυτών, αλλά σε τόσο κρίσιμες καταστάσεις οι διασταύρωση είναι απαραίτητη).
Οι διάφοροι «εκπρόσωποι» και «αλληλέγγυοι» δεν είναι απλά κάποιοι εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών. Είναι γνωστοί στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, τα ονόματα, την προϊστορία και τις απόψεις τους τις ξέρουμε. Είναι ολοφάνερο ότι για χάρη των πολιτικών τους ιδεοληψιών- ακραίων, δογματικών και παρωχημένων – αυτά τα ταλαίπωρα παιδιά τα χρησιμοποιούν.
‘Οπως χρησιμοποίησαν και κουβάλησαν το μισολυπόθυμο παιδί στο δημοτικό συμβούλιο. Αίσχος! Είναι δυστυχώς πολύ εύκολο να χειραγωγήσει και κυριολεκτικά να αποπλανήσει κανείς νεαρά άτομα για να αποδεχθούν το ρόλο και τις δάφνες του ήρωα και το φωτοστέφανο του μάρτυρα. (το ξέρουμε δυστυχώς και από τους suicide bombers- όλους νεαρούς- της Μέσης Ανατολής- ευτυχώς εκεί η νεολαία φαίνεται να ξύπνησε!).
Μέχρι στιγμής όλοι αυτοί οι «αντιρατσιστές», συνεπικουρούμενοι από την ανικανότητα και ατολμία μιας αλαλούμ πολιτείας το μόνο που κατάφεραν είναι να αυξηθεί ο ρατσισμός μέσα στην κοινωνία. Ελπίζω το επόμενο κατόρθωμά τους να μην είναι ένας νεκρός.
Όποιος πραγματικά νιάζεται για τους μετανάστες – απεργούς πείνας πρέπει να τους πεί να σταματήσουν την απεργία.
Η Μελίττα Γκουρτσογιάννη είναι αρχιτέκτων
