Η δικιά μας η γενιά – αυτή η δύσμοιρη γενιά του Πολύτεχνείου που τόσο θάλασσα τα έχει κάνει σήμερα στην πολιτική- μεγάλωσε με τον φόβο του αστυνομικού. Ήταν η εποχή, η τρομοκρατία στα πανεπιστήμια, η χούντα. Ο φόβος και η αντιπαλότητα μας ακολούθησαν για πολλά χρόνια, αντιπαλότητα για τον θεσμό βέβαια όχι για τα πρόσωπα. Όχι πια.
Προφανώς βλέπουμε κάθε τόσο τις παρεκτροπές και οργιζόμαστε: από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου ως την εφόρμηση αστυνομικού με μηχανάκι ενάντια σε διαδηλωτή! Βλέπουμε όμως και την άλλη πλευρά. Τον αστυνομικό που πήγε να καεί από μολότοφ αλλά και μια κοινωνία που και στις πιο στοιχειώδεις εκδηλώσεις της δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει χωρίς αστυνομική προστασία.
Ας μην σπεύσουμε να μιλησουμε για κοινωνικούς αγώνες γιατί δεν είναι μόνο ή δεν είναι κυρίως αυτοί. Μπορεί να φανταστεί κάποιος ποδοσφαιρικό αγώνα χωρίς ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις; Μπορούμε να φανταστούμε απροστάτευτη από αστυνομία γειτονιά; Συναυλία; Και βέβαια ακόμα και την ανικανότητα του πολιτικού μας συστήματος να λύσει τα στοιχειώδη- όπως στην Κερατέα – την πληρώνουν τελικά οι αστυνομικοί που ξημεροβραδιάζονται σε έναν κλεφτοπόλεμο χωρίς νόημα και χωρίς τέλος.
Χθες έχασαν τη ζωή τους άλλα δυο νέα παιδιά. Δεν αρκεί να μιλήσουμε απλώς για δυο αθώα θύματα. Ήξεραν πιθανώτατα πολύ καλά τι κάνουν. Και τους χρωστάμε ευγνωμοσύνη γι αυτό!
