Ολοι έχουμε να θυμηθούμε από τα μικράτα μας κάποιο παιδάκι που έφευγε από το παιχνίδι με τη σπαραξικάρδια κραυγή: «Μαμά, δεν με παίζουν». Ενα τέτοιο παιδάκι θύμιζε ο κ. Γιάννης Μιχελάκης με τις δηλώσεις του για μεροληψία στα μέσα ενημέρωσης. Η ενήλικη κλάψα επεκτείνεται: «Μαμά, δεν με παίζουν στο γυαλί». Μα καλά, τόσο γρήγορα ξέχασε ο κ. Μιχελάκης πώς βγαίνουν τα δελτία ειδήσεων; Ξέχασε την εμπλοκή της επικαιρότητας με το τυχαίο; Ξέχασε την έμφαση σε ένα θέμα για χίλιους λόγους εκτός από την προμελετημένη αδικία; Εχουν ασπρίσει τα μαλλιά του (γκριζάρει, καλύτερα) από τις πολύωρες βάρδιες μεταξύ σύσκεψης, μοντάζ, κοντρόλ. Υπήρξε κομμάτι αυτού του συστήματος που επιλέγει το τι θα προβληθεί και τι θα αποσιωπηθεί επειδή δεν χωρούν όλα σε ένα ημίωρο. Επειτα από εικοσαετή θητεία στην τηλεόραση, έπεσε στη μαύρη τρύπα με τις θεωρίες συνωμοσίας.
Ο κ. Γιάννης Μιχελάκης αποφάσισε να αντιμετωπίσει επιθετικά το «κακό μιντιακό περιβάλλον». Εβγαλε το χρονόμετρο από την τσέπη και μετράει: «Τόσο παίζουν εμάς, τόσο την κυβέρνηση, ενώ θα έπρεπε τόσο εμάς και τόσο αυτούς». Κάτι τέτοια ποσοστά δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Εκτός αυτού, μπορεί να επιτύχει αντίθετα αποτελέσματα. Αν για παράδειγμα υποχρεωθούν κάποιοι δημοσιογράφοι (της κρατικής ή της ιδιωτικής είναι το ίδιο) να χωρίζουν επακριβώς τον τηλεοπτικό χρόνο, θα μπορούν να τεντώνουν τα ρεπορτάζ παραγεμίζοντάς τα με όλες τις ατυχείς φράσεις, τις επαναλήψεις. Ο υποχρεωτικός χρόνος μπορεί να εμπνευστεί από τα βίντεο του Λαζόπουλου. Και αν τότε διαμαρτυρηθεί ο κ. Μιχελάκης, θα του πουν: «Αφού έχετε το 20,1% της τηλεοπτικής πίτας, γιατί κλαίγεστε τώρα;».
Ο κ. Μιχελάκης ξεκινά πόλεμο με τους αναμεταδότες, παρά το γεγονός ότι υπάρχει πρόβλημα με το μήνυμα. Εφερε ως παράδειγμα μηδενικής προβολής τις ριζοσπαστικές προτάσεις της ΔΑΠ για την Παιδεία. Τις παρουσίασαν οι νέοι και μίλησε ο πρόεδρος κ. Αντώνης Σαμαράς. Ο κ. Μιχελάκης εκτιμά ότι οι ριζοσπαστικές προτάσεις δεν προβλήθηκαν με τη δέουσα προσοχή από τις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις, χωρίς να επιχειρηματολογεί για το πόσο καινοτόμες και πρωτότυπες ήταν αυτές οι προτάσεις. Δεν θα τολμούσαμε ποτέ να υποδείξουμε στρατηγικές σε έναν εκπρόσωπο Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, πλην όμως θα υπενθυμίσουμε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προωθήσει κάποιος ένα προϊόν_ ακόμη και αν το προϊόν είναι της κακιάς ώρας. Πρόκειται για τεχνικές που δημοσιεύονται στα εγχειρίδια για πρωτοετείς φοιτητές επικοινωνίας και μάρκετινγκ. Αν ο κ. Μιχελάκης διά της ύβρεως και της γκρίνιας φέρει αποτέλεσμα, θα μπει στα εν λόγω εγχειρίδια.
Ο κ. Μιχελάκης μπορεί να αντιγράψει επιτυχημένες μεθόδους διείσδυσης στα μέσα ενημέρωσης. Υπάρχει η «μέθοδος ΛΑΟΣ» που συνίσταται στα εξής: μια δήλωση για καθετί, όχι πάνω από 15 δευτερόλεπτα η καθεμία, με ρίμα, με ρυθμό, με εικόνα ή με παράδειγμα. Οι βουλευτές της Δεξιοδεξιάς μιλούν σαν να επαναλαμβάνουν σλόγκαν διαφημιστικού μηνύματος, οπότε όχι μόνο προτιμώνται από τους καναλάρχες αλλά αποτυπώνονται στη μνήμη των θεατών. Υπάρχει η «μέθοδος εθνάρχη», του αειμνήστου. Ως ακριβοθώρητος έκανε τους δημοσιογράφους να τρέχουν όταν μαθευόταν ότι «ο πρόεδρος θα κάνει δήλωση». Αν αυτή η σπάνια εμφάνιση έξω από το γκολφ της Γλυφάδας συνοδευόταν από σχόλιο για τον καιρό, αυτό ερμηνευόταν με πολιτικές παραμέτρους. Υπάρχει όμως και η «μέθοδος κυβέρνησης», όπου κάποιος επιδιώκει να πάρει την εξουσία για να έχει τη μέγιστη προβολή.