«Δεν ξέρω αν εσύ, όταν μιλάς για αγάπη και αποδοχή συγχέεις τις παραπάνω έννοιες με τη λύπηση και με κοιτάς όπως σε κοιτούσαν οι μεγαλύτεροι και δυνατότεροί σου, όταν ήσουν μικρό παιδί. Mα όταν βλέπω στα μάτια σου τον οίκτο θυμώνω.
»Παλιότερα, κι εγώ τα μπέρδευα αυτά τα δύο. Τώρα όχι, είναι διαφορετικό το πετάρισμα των βλεφάρων της αγάπης κι άλλο της λύπησης. Άλλο το βλέμμα, άλλες οι κινήσεις του κορμιού, άλλος ο ρυθμός της ανάσας. Δεν δίνω τόση σημασία στις λέξεις, γι’ αυτό και οι δάσκαλοι λένε πως είμαι στο φάσμα του αυτισμού. Ξέρω όμως πώς να αποκρυπτογραφώ όλα όσα ούτε εσύ, ούτε όλοι όσοι είναι σαν κι εσένα, γνωρίζετε!
»Όταν με λυπάσαι, με βλέπεις αδύναμο και κατώτερο. Όλοι, όπως κι αν λειτουργούμε, έχουμε γεννηθεί με ένα 100% στο δυναμικό μας, ακόμη κι αν το χρησιμοποιούμε διαφορετικά. Γιατί με βλέπεις τόσο ανήμπορο; Μήπως άραγε επειδή δεν θα έβρισκες άλλο λόγο να με υποστηρίξεις;
»Όταν με λυπάσαι, την ίδια ώρα που εγώ σε αγαπώ και στηρίζομαι σε σένα, με αναγκάζεις να συνδέομαι μαζί σου με αυτή την πλευρά μου: Του αδύναμου, του ευάλωτου, του ανήμπορου. Κι αν συνεχίσω να σχετίζομαι μαζί σου κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν θα καταφέρω να ανακαλύψω ποτέ πόσο εξαιρετικός είμαι, δεν θα βγάλω ποτέ στην επιφάνεια τον δυνατό εαυτό μου.
»Αν είναι να με λυπάσαι προτιμώ να αδιαφορείς συναισθηματικά για μένα. Αν με κοροϊδεύεις, ξέρω πώς να σε αντιμετωπίσω, το ίδιο και όταν με κατηγορείς ή με μαλώνεις. Με τον οίκτο, μπερδευόμαστε όλοι. Κι αυτό προκαλεί θυμό.
»Αν θες να συνδεόμαστε, προτιμώ το να με κοιτάς με περιέργεια και ενθουσιασμό. Σαν να υπάρχει κάτι σημαντικό για να σου μάθω με τις ικανότητές μου. Έτσι μπαίνω στη διαδικασία -επιτέλους!- να ανακαλύψω με τη σειρά μου το δυνατό κομμάτι μου, εκείνο που έχει έρθει στη ζωή για να συνδεθεί με άλλους και για να προσφέρει.»
