Μια σταθερή μέθοδος, που ευδοκιμεί εν Ελλάδι, για να ξεφεύγουμε απο τα προβλήματα ή να τα μεταθέτουμε, είναι να δηλώνουμε αντιεξουσιαστές… Αφού ως γνωστόν η εξουσία είναι καταπίεση γι αυτούς που την υφίστανται και εσωτερικός καταναγκασμός για αυτούς που την ασκούν, την μεταθέτουμε σε κάποιους άλλους, υπεύθυνους η ανεύθυνους και έτσι ξεμπερδεύουμε. Οταν ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός φτάνει στο σημείο να δηλώνει αντιεξουσιαστής στην εξουσία, είναι προφανές ότι το πρόβλημα είναι τεράστιο Η ιδέα, ότι αναλαμβάνει κάποιος μόνο τις ευθύνες που ο ίδιος αναγνωρίζει ως συμβατές με την εκάστοτε περιρρέουσα ατμόσφαιρα, μπορεί να είναι απελευθερωτική για τον ίδιο, αλλά καταστροφική για τον τομέα ευθύνης που του έχει ανατεθεί. Πολύ περισσότερο βέβαια, αν αφορά τον πρωθυπουργό τής χώρας.
Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που διακυβεύεται κυριολεκτικά το μέλλον της χώρας, αυτή η αδυναμία ανάληψης ευθυνών για την υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχουμε αναλάβει, οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα, όχι απλώς στη διαιώνιση της κρίσης, αλλά σε μια ανεξέλεγκτη έκρηξη της. Το πρόβλημα συντονισμού της κυβέρνησης, που διαπιστώνουν ακόμα και οι υπουργοί της είναι ένα σύμπτωμα αυτού ακριβώς τού φόβου – ή και της ανεπάρκειας – για άσκηση εξουσίας. Οι υπουργικές διαμάχες, η φυγομαχία απέναντι στα προβλήματα, η μετάθεση ευθυνών, δεν είναι τίποτε άλλο από έλλειμμα πολιτικού προσανατολισμού, από έλλειμμα πολιτικής βούλησης Κι αυτό δεν καλύπτεται από όσα συντονιστικά όργανα κι αν γίνουν, αν πρώτα από όλα ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου δεν ξεκαθαρίσει ότι είναι πράγματι αποφασισμένος, με όποιο πολιτικό κόστος,, να εφαρμόσει τό πρόγραμμα για το οποίο έχει δεσμευτεί, γιατί πιστεύει ότι αυτή είναι η μοναδική διέξοδος για να βγούμε κάποια στιγμή στο μέλλον, απο το τούνελ… Και βέβαια σ’ αυτή την προσπάθεια, να έχει μαζί του σύσσωμο το υπουργικό του συμβούλιο κι όχι μερικούς που πιστεύουν αυτό που κάνουν και κάποιους άλλους που η σφυρίζουν αδιάφοροι, ή κάνουν αντιπολίτευση στο μνημόνιο…
Τα ναι μεν αλλά, τα μπρος πίσω, δεν μπορούν να συνεχιστούν άλλο. Οπως δεν μπορεί να συνεχίσει και ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του να μας λένε μισές αλήθειες Ο κόσμος, οι πολίτες δικαιούνται να ξέρουν που βαδίζουμε και πόσο δρόμο έχουμε μπροστά μας Οι ψευδαισθήσεις που καλλιεργήθηκαν ότι σε ένα – δυο χρόνια η κρίση θα έχει τελειώσει και λίγο πολύ θα επιστρέψουμε στην κατάσταση που είμαστε πρέπει να τελειώνουν. Οφείλουν να πουν καθαρά ότι το μνημόνιο και τα όποια δυσβάστακτα μέτρα έφερε αφορούσαν μόνο ένα μέρος του προβλήματος Την αντιμετώπιση των τεράστιων ελλειμμάτων που είχαμε_ είχαν για την ακρίβεια, δημιουργήσει Εχουμε μπροστά μας, το άλλο τεράστιο πρόβλημα, την κρίση του χρέους, για την οποία, πέρα από την αναγκαία ευρωπαϊκή βοήθεια, που σωστά διεκδικεί, θα χρειαστούν και μια σειρά, δικά μας επώδυνα μέτρα που δεν ξορκίζονται με ευχολόγια η λαϊκισμούς, αλλά χρειάζονται ισχυρή πολιτική βούληση για να αποδώσουν. Το αντέχουν;
