Πόκερ τραπεζιτών, αρρυθμία πολιτικών

Η πρωτοβουλία της Εθνικής Τράπεζας εκδηλώθηκε εν αναμονή έντονων πιέσεων από την ΕΚΤ και πριν από έναν μήνα ξεκίνησαν εξαντλητικές διαπραγματεύσεις για τη συγχώνευση των δύο εμπορικών τραπεζών, η οποία στόχευε για ακόμη μία φορά στη δημιουργία ενός ισχυρότερου ελληνικού τραπεζικού ομίλου, ικανού να ανταποκριθεί με μεγαλύτερη ευχέρεια στις απαιτήσεις της κρίσης και των πολλαπλών διεκδικήσεων από την Ευρώπη. Τα «παιδιά» του Θόδωρου Καρατζά, που πίστευαν σε ρεβάνς του αποτυχημένου μέγκα ντιλ του 2001, απογοητεύθηκαν ίσως για δεύτερη φορά, αλλά είναι αρκετά πείσμονες για να συνεχίσουν τις προσπάθειες και είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι δηλώνουν πως θα επιμείνουν καθώς πιστεύουν στη λύση μιας ισχυρής Εθνικής κόντρα στον κίνδυνο του αφελληνισμού και της συρρίκνωσης των εγχωρίων τραπεζών που πολλοί από τους ανταγωνιστές εταίρους μας επιδιώκουν. Είναι αυτή μία ακόμη σοβαρή πτυχή του ελληνικού προβλήματος η οποία θα αναδεικνύεται ολοένα περισσότερο το προσεχές διάστημα.
Γίνεται πάντως σε όλα τα επίπεδα φανερό ότι όσο καθυστερεί η ευρωπαϊκή λύση στο ελληνικό πρόβλημα και πολύ περισσότερο όσο διατηρείται η αβεβαιότητα για το αποτέλεσμα της συνόδου κορυφής στα τέλη του προσεχούς Μαρτίου και η οικονομία παραμένει βυθισμένη στην ύφεση, μη δυνάμενη να διαμορφώσει πεδία προσδοκιών, τόσο θα πολλαπλασιάζεται η νευρικότητα στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Η οποία με τη σειρά της επενεργεί αρνητικά, διατηρεί τις οικονομικές εκκρεμότητες και οξύνει τις κοινωνικές αντιδράσεις. Με αποτέλεσμα να διαβρώνεται διαρκώς η βάση του πολιτικού συστήματος και αναπόφευκτα να αναπτύσσονται δυναμικές αναζητήσεων και πολιτικών διεργασιών. Την περασμένη εβδομάδα, ακριβώς υπό το βάρος αυτών των συνθηκών, περίσσευε η νευρικότητα σε όλα τα κόμματα και σε όλα τα μέτωπα, κυβερνητικά και κοινωνικά.
Ειδικά η κυβέρνηση έδειχνε να παλεύει με σαράντα κύματα. Οι αποκρατικοποιήσεις και μαζί η αμφιλεγόμενη αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας και των δημοσίων εκτάσεων και ειδικότερα ο υπεραισιόδοξος στόχος συγκέντρωσης 50 δισ. ευρώ δίχασαν το κυβερνητικό στρατόπεδο, ανάγκασαν τον ίδιο τον Πρωθυπουργό να ακολουθήσει την κίνηση του εκκρεμούς και να πάει από το ένα άκρο στο άλλο, να φθάσει δηλαδή στο σημείο της απαγόρευσης πώλησης κρατικής περιουσίας, την ώρα που οι υπουργοί του σχεδίαζαν ταξίδια στο Κατάρ για την πώληση του αεροδρομίου στο Ελληνικό.
Ταυτόχρονα οι πολλές δυσλειτουργίες, όλο εκείνο το αλαλούμ που επικράτησε γύρω από τους ημιυπαίθριους, τα μέτρα κατά της φοροδιαφυγής, τον οικονομικό εισαγγελέα και τις δικηγορικές εταιρείες, επέτειναν την ατμόσφαιρα κρίσης, η οποία έδειχνε να περνάει από την οικονομία στην πολιτική.
Αλλά και στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας πολλές ήταν οι αμφιταλαντεύσεις, παρ΄ ότι ο πρόεδρος του κόμματος κ. Αντ. Σαμαράς επιμένει στη σκληρή αντιμνημονιακή γραμμή. Απέναντί του στήθηκαν σημαντικά στελέχη, όπως οι αντιπρόεδροι κκ. Αβραμόπουλος και Δήμας, αλλά και άλλα στελέχη, όπως οι κκ. Σπηλιωτόπουλος και Κυρ. Μητσοτάκης , οι οποίοι μιλούσαν για συναίνεση στα θέματα αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας και γενικότερα για χαμηλότερους τόνους στα θέματα των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων.
Με αυτά και με άλλα, η σύγχυση κυριάρχησε, η απαισιοδοξία απλώθηκε και χρειάστηκε η φιλική πρόταση της Εθνικής Τράπεζας προς την Αlpha Βank για συγχώνευση την Παρασκευή το απόγευμα ώστε να ισορροπήσει κάπως το κλίμα και να διαμορφωθεί έστω προσωρινά πεδίο προσδοκιών στη χρηματιστηριακή ζώνη.
Αλλά και αυτή ακόμη η τόσο σημαντική κίνηση, μετά την άρνηση των υπευθύνων της Αlpha, απεδείχθη ασθενής και μη ικανή να μεταβάλει τις γενικότερες τάσεις στην πολιτική, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι ήλθε ως αποτέλεσμα των πολλών δυσχερειών και των πιέσεων που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και η χώρα γενικότερα.
Κακά τα ψέματα, το μνημόνιο και οι σχέσεις εξάρτησης από τους ξένους που η διάσωση της ελληνικής οικονομίας διαμορφώνει πιέζουν και θα πιέζουν αφόρητα το πολιτικό σύστημα για καιρό. Και αυτό γιατί το αναγκάζουν να προσαρμοσθεί σε πολιτικές και ήθη που επί δεκαετίες συστηματικά απέφευγε ή απλώς αρνιόταν. Από εδώ και πέρα η ελληνική πολιτική θα αντιμετωπίζει συνεχώς διλήμματα πότε για το ένα και πότε για το άλλο ζήτημα, ερχόμενη αντιμέτωπη με ομάδες του πληθυσμού, άλλοτε πολυπληθείς και άλλοτε συντεχνιακά οργανωμένες, με ισχυρές αντιστάσεις και ορισμένες φορές σημαντική επιρροή στο πολιτικό σύστημα. Κάτι που κατεγράφη την περασμένη εβδομάδα στο Κοινοβούλιο, όπου ο εκπρόσωπος της πλειοψηφίας κ. Χρ. Πρωτόπαπας σχεδόν τελεσιγραφικά επέβαλε την αλλαγή σχετικής διάταξης για τις δικηγορικές εταιρείες.
Το κακό είναι ότι τα πολλά συμπτώματα αποσυντονισμού έρχονται σε μια στιγμή που οι εσωτερικές δυνάμεις αμφισβήτησης αναπτύσσονται και ενισχύονται.Η παραδοσιακή συνδικαλιστική ζώνη,οι άλλοτε ελεγχόμενοι από το κόμμα και το κράτος συνδικαλιστές, είτε για λόγους αυτοσυντήρησης είτε επειδή πιέζονται από τον κόσμο,δείχνουν διαθέσεις απελευθέρωσης και υιοθετούν ολοένα πιο σκληρές πρακτικές διεκδίκησης συμμετέχοντας ενεργά στη διαμόρφωση κλίματος μεγάλης αντίθεσης με το μνημόνιο και την κυβέρνηση.Δεν είναι λίγοι οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές που έχουν προσχωρήσει στο κίνημα «Δεν πληρώνω» και είναι αυτοί που πρωταγωνίστησαν στην πανεργατική απεργία της 23ης Φεβρουαρίου,η οποία αναμένεται δυναμική και ίσως κρίσιμη για τις πολιτικές εξελίξεις.
Οι ίδιοι πάντως ενθαρρύνονται και από έναν κύκλο παραδοσιακών πατριωτικών και κοινωνικών δυνάμεων,άλλοτε φανατικών υποστηρικτών του Ανδρέα Παπανδρέου,οι οποίοι έχουν διαρρήξει τους όποιους δεσμούς διατηρούσαν με τον γιο του Γιώργο Παπανδρέου και φαντασιώνονται την επανίδρυση ή την ίδρυση ενός νέου κινήματος στα πρότυπα εκείνου του 1974.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι παρασκηνιακά εκδηλώνεται σχετική δραστηριότητα στην οποία,πέραν των συνδικαλιστών,συμμετέχουν και εν ενεργεία βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος.
Ανεξαρτήτως αν τέτοιες κινήσεις θα οδηγήσουν σε νέα σχήματα,το βέβαιον είναι ότι εδώ και καιρό υπάρχουν αφανείς πολιτικές διεργασίες.
Το μνημόνιο και όλη αυτή η αίσθηση μειωμένης κυριαρχίας του πολιτικού προσωπικού επί της χώρας έχει ερεθίσει και ενεργοποιήσει αρκετούς.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που επενδύουν αυτή την εποχή στην αντιμνημονιακή ρητορεία και προσβλέπουν στην ενίσχυση της έτσι κι αλλιώς κοινωνικής αμφισβήτησης.Το προσεχές διάστημα,αν η πίεση της τρόικας για νέα μέτρα ενταθεί και επιβεβαιωθούν οι διαθέσεις υφαρπαγής περιουσιακών στοιχείων της χώρας, δεν είναι απίθανο οι ως τώρα αφανείς στο παρασκήνιο πολιτικές διεργασίες να φανερωθούν και η αμφισβήτηση πρώτα του ΠαΣοΚ αλλά και συνολικότερα του πολιτικού συστήματος να μορφοποιηθεί και να σχηματοποιηθεί.Κάπως έτσι,ως άμυνα σε τέτοια νέα σχήματα πατριωτικο-κοινωνικά,πρέπει να ερμηνευθούν και οι κινήσεις επανασυγκόλλησης των πολλών τμημάτων του Συνασπισμού της Αριστεράς,την οποία δείχνει να επιδιώκει ο κ.Αλ.Τσίπρας,μη διστάζοντας να προσφέρει ρόλο ακόμη και στον Αλ.Αλαβάνο. ΑΡ/ ΜΙΚΗΑΙL RΑΖUVΑΕV ,ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ