Αν πιστέψουμε την κυρία Αλέκα Παπαρήγα, αν αποδεχθούμε την προτροπή της και κηρύξουμε στάση πληρωμών, αν δηλαδή το κίνημα «δεν πληρώνω» επεκταθεί από τα διόδια και τα εισιτήρια στο νερό, στο ηλεκτρικό, στα τηλέφωνα και ένας Θεός ξέρει πού αλλού, θα διαμορφωθεί εκ των πραγμάτων περιβάλλον γενικευμένης αμφισβήτησης και μαζί πολιτικής ανατροπής.
Και προφανώς σε επόμενο στάδιο θέμα εξουσίας, λαϊκής και στη μετεξέλιξή της σοσιαλιστικής ή κομμουνιστικής.
Αυτή είναι άλλωστε η διακηρυγμένη πολιτική επιδίωξη του κόμματος της κυρίας Παπαρήγα. Δεν παλεύει απλώς ενάντια στο σύστημα, δεν είναι ένα απλό κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά ένα κόμμα με στόχευση και επιδίωξη συγκεκριμένη. Θα θέσει, αν δεν θέτει ήδη, ζήτημα εξουσίας. Η ανυπακοή και η αμφισβήτηση δεν είναι τυπική, είναι το μέσο, το εργαλείο για την ανατροπή και τη διεκδίκηση της εξουσίας. Και δεν ισχύει αυτό μόνο για τις επιδιώξεις του κόμματος της κυρίας Παπαρήγα, αλλά και για ένα πλήθος άλλων πολιτικών δυνάμεων, μικρότερων ίσως του ΚΚΕ, αλλά το ίδιο δυναμικών και με αντίστοιχη ή συγγενή στόχευση. Εως εδώ όλα καλά και ίσως θεμιτά, σε κάθε περίπτωση ανεκτά, στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ο καθείς δύναται να αναπτύσσει απόψεις και θέσεις ή ακόμη να θέτει επιδιώξεις και στοχεύσεις που ξεπερνούν και αυτό ακόμη το κοινοβουλευτικό καθεστώς.
Ωστόσο, όταν ένα κόμμα φθάνει στο σημείο να θέτει ζήτημα εξουσίας και να προπαγανδίζει αλλαγή καθεστωτική, οφείλει- αν μη τι άλλο- να περιγράψει τη νέα εξουσία.
Να περιγράψει έστω τη δομή και τη μορφή της, να προσφέρει τις ελάχιστες εγγυήσεις στον λαό, εν ονόματι του οποίου δρα και ενεργεί.
Δηλαδή, να δώσει στον λαό προοπτική επίλυσης και αντιμετώπισης τουλάχιστον των βασικών προβλημάτων έναντι των οποίων τον κινητοποιεί και ζητεί συγκεκριμένη δράση, όπως αυτή της γενικευμένης στάσης πληρωμών. Από το σημείο αυτό και πέρα αρχίζουν τα μεγάλα προβλήματα. Ούτε η Αλέκα, ούτε ο Αλέκος, ούτε ο Αλέξης, ούτε κανένας άλλος από όσους υπόσχονται την ανατροπή μπορούν αυτή τη στιγμή να εγγυηθούν τα ελάχιστα. Δεν είναι σε θέση, δεν έχουν ποτέ σκεφθεί πώς θα χειρισθούν τη χώρα, την περιουσία, τον πλούτο της, την τάξη και την ασφάλειά της.
Το περιγραφόμενο κατά καιρούς από τους θιασώτες της ανυπακοής θεωρητικό μοντέλο είναι απολύτως εσωστρεφές, δεν έχει επαφή με τις πολλές πια εξωστρεφείς εμπειρίες των ελλήνων πολιτών και παραπέμπει σε σχήματα εν πολλοίς αυτάρκη, τα οποία τελικώς μόνο τη φτώχεια μπορούν να εγγυηθούν και τίποτε άλλο. Είναι, με άλλα λόγια, η σύγχρονη ζωή πολύ απαιτητική και συνάμα σύνθετη. Δεν μπορεί να καλυφθεί από συστήματα κλειστής οικονομίας σαν και αυτά που αναδεικνύονται από τα αντιευρωπαϊκά συνθήματα που εκπέμπουν οι δυνάμεις οι οποίες καλούν τον λαό σε ανυπακοή και στάση πληρωμών. Γι΄ αυτό και δεν είναι απλό να υιοθετούνται και να εκπέμπονται με ευκολία τέτοια σήματα και μηνύματα προς την κοινωνία.
