Μην είν΄ οι κάμποι; Μην είναι τ΄ άσπαρτα ψηλά βουνά; Τελικά τι είναι η πατρίδα μας; Μια δασκάλα έχει βρει την απάντηση και τη λέει στα παιδιά της: «Πατρίδα είναι καθένας από εσάς». Αυτό αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα» η κυρία Χαρά Νικοπούλου, η
οποία τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με Αργυρό Μετάλλιο «για την προσήλωσή της στο καθήκον, την αυταπάρνηση και την εθνοπρεπή της στάση κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας της ως δασκάλας στο Μεγάλο Δέρειο του Νομού Εβρου τα έτη 2004-2008».
Μόνο που η «εθνοπρεπής» στάση της κυρίας Νικοπούλου με τον διαχωρισμό των μειονοτικών μαθητών λειτούργησε διχαστικά στην τοπική κοινωνία προκαλώντας έντονες αντιπαραθέσεις, αν και η ίδια ηρωοποιήθηκε από ακραίες εθνικιστικές ομάδες.
Οι τελετές της Ακαδημίας Αθηνών έχουν ένα πρωτόκολλο. Οι τιμώμενοι, περί τους 50 εφέτος, δεν λαμβάνουν τον λόγο. Η εθνοπρεπής δασκάλα κυρία Χαρά Νικοπούλου έκανε την περασμένη Τρίτη, 28 Δεκεμβρίου, τη διαφορά. Πήρε ειδική άδεια για να χρησιμοποιήσει το μικρόφωνο. «Η Ακαδημία στο πρόσωπό μου παρασημοφορεί τη φιλοπατρία και τη διαμόρφωση κυρίως της εθνικής συνείδησης στους μαθητές μου.Το μετάλλιο ανδρείας αποτελεί για μένα ηθική δέσμευση να συνεχίσω με μεγαλύτερη πίστη τον αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση του έθνους».
Αποθέωση και συμπάθεια
Δεν ξέρουμε ποια είναι η «τελική δικαίωση του έθνους», πάντως σε προσωπικό επίπεδο η κυρία Νικοπούλου δικαιώνεται ποικιλοτρόπως. Την ώρα που η Ακαδημία ετοίμαζε την τελετή, η Νεολαία του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού (ΝΕΟΣ) εξέδιδε μια ανακοίνωση. Πρότεινε την «ηρωική δασκάλα» για τη θέση του Ειδικού Γραμματέα θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού. Να τοποθετηθεί δηλαδή στη θέση της κυρίας Θάλειας Δραγώνα, η οποία παραιτήθηκε «κάτω από την κατακραυγή της κοινής γνώμης για τους χειρισμούς στα θέματα της Ελληνικής Ιστορίας». Η ιστοσελίδα της ΝΕΟΣ κοσμείται από φωτογραφία της δασκάλας αγκαλιά με τον πρόεδρο της οργάνωσης κ. Γιάννη Παναγιωτακόπουλο. Η δασκάλα δεν είχε ιδέα για την πρόταση- το μαθαίνει, λέει, στη διάρκεια της συζήτησής μας. Εν τούτοις δεν είναι η πρώτη φορά που η χριστιανική Δεξιά εκδηλώνει συμπάθεια στο πρόσωπό της. Είναι ο πολιτικός χώρος που την αποθεώνει ως ηρωίδα.
Η κυρία Νικοπούλου δεν αρέσκεται στην πολιτική καπηλεία του έργου της. «Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα.Ανήκω μόνο στην Ελλάδα και στον Χριστό. Τη δημοκρατία άλλοι την καταχρώνται και άλλοι την αντιμετωπίζουν σωστά. Καθένας θα κριθεί για την επιλογή του καλού και του κακού». Την αποστροφή για την πολιτική τεκμηριώνει με όσα διαδραματίζονται στο μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη «Οι έμποροι των εθνών». «Δεν θα υπήρχε καμία περίπτωση να ασχοληθώ με την πολιτική». Τι είναι όμως η πολιτική; Παραφράζοντας τα λεγόμενά της, θα λέγαμε ότι «πολιτική είναι καθένας από εμάς». Η ίδια κατηγορήθηκε ότι άσκησε εξωτερική πολιτική μέσα στο σχολείο, στον Εβρο. Κατηγορήθηκε ότι έκανε του κεφαλιού της στην εκπαίδευση της μειονότητας. Με τον τρόπο δηλαδή που πήρε το μικρόφωνο στην τελετή της Ακαδημίας, ενήργησε, λένε, για τη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης των Πομάκων. Δεν ακολούθησε το πρωτόκολλο.
Υπάρχουν στο Μεγάλο Δέρειο όπου δίδασκε από το 2004 μαθητές που τη λατρεύουν, μαθητές που κερδίζουν γνώση από το πάθος της «Μπουμπουλίνας του Εβρου»- όπως την αποκαλούν οι εθνικιστές. Εφτιαξε χορωδία και τους έμαθε να τραγουδούν Τσιτσάνη και Θεοδωράκη. Εξέδιδε τη μαθητική εφημερίδα «Δέρειο στη γνώση», που βραβεύτηκε από την υπουργό Παιδείας κυρία Αννα Διαμαντοπούλου στο πλαίσιο του διαγωνισμού «Αριστεία και Καινοτομία στην Εκπαίδευση 2010». Με αφορμή τη βράβευση αυτή η δασκάλα μίλησε για τα ελληνικά αισθήματα των Πομάκων, αναστατώνοντας την ειδική γραμματέα κυρία Δραγώνα, η οποία ανέλαβε δράση στον διάδρομο, έξω από την εκδήλωση. Αποκάλεσε τη δασκάλα «κακή δασκάλα», «υποχείριο» και υποσχέθηκε να διευκολύνει τη μετάθεσή της στη Θεσσαλονίκη. Οι υποστηρικτές της κυρίας Νικοπούλου διατείνονται ότι θα μπορούσε εξαρχής να γλιτώσει τον διορισμό στην ακριτική περιοχή εάν είχε αξιοποιήσει τις γνωριμίες του πατρός της, Προέδρου του Αρείου Πάγου (η αλήθεια είναι ότι προήχθη στη θέση του Προέδρου το 2007, δηλαδή τρία χρόνια μετά τον διορισμό της θυγατέρας του).
ΟΑλλάχ και η έρευνα για το διδακτορικό
Η κυρία Νικοπούλου είχε κατηγορηθεί ότι ζήτησε από τους μαθητές της να ζωγραφίσουν την εικόνα του Αλλάχ (κάτι βλάσφημο για τη μουσουλμανική πίστη). Η πληροφορία δημοσιεύθηκε σε τρεις εφημερίδες («Γκιουντέμ», «Μιλιέτ», «Μπιρλίκ»), αλλά κατόπιν αγωγών δύο εξ αυτών υποχρεώνονται να την αποζημιώσουν. Δικαιώνεται λοιπόν και δικαστικά. Πήρε και το Μετάλλιο… ποιος την πιάνει τώρα. Οσον αφορά το δεύτερο πρόσωπο της ιστορίας, όλοι γνωρίζουν ότι η κυρία Δραγώνα παραιτήθηκε, μην αντέχοντας «τον πόλεμο του παρακράτους». Στις αρχές του καλοκαιριού ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου ζήτησε να διερευνηθούν η νομιμότητα της εκλογής της ως καθηγήτριας πανεπιστημίου και το σύννομο της αναγνώρισης του διδακτορικού της από το ΔΙΚΑΤΣΑ, καθώς στερείται βασικού τίτλου σπουδών (είναι απόφοιτος του Αμερικανικού Κολλεγίου Deree). Τι είναι λοιπόν όλα αυτά, τα αμφιλεγόμενα βραβεία, οι εκπαιδευτικές διενέξεις, τα ύπουλα χτυπήματα; «Ολα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα».
ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΚΑΙ ΕΚΡΗΞΗ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΡΕΙΟ
Η κυρία Νικοπούλου διορίστηκε στο Μεγάλο Δέρειο,κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα,το 2004.Εγκαταστάθηκε εκεί με τον σύζυγό της, ο οποίος «εργαζόταν σε χρηματιστηριακή εταιρεία και επικοινωνούσε με τους πελάτες του μέσω λάπτοπ». Στο σχολείο της βρήκε πολλά παιδιά. Αν είχε τοποθετηθεί εκεί 15 χρόνια πριν,θα έβρισκε άδειες τάξεις. Η πολιτική που εφαρμόστηκε στα μειονοτικά σχολεία από το 1991 τετραπλασίασε τον αριθμό των παιδιών που φοιτούν στο Γυμνάσιο και έκανε αισθητή την παρουσία των κοριτσιών στις σχολικές τάξεις.Το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων που διοργάνωσαν οι καθηγήτριες Αννα Φραγκουδάκη και Θάλεια Δραγώνα αποδεχόταν την τοπική πραγματικότητα: τα παιδιά στο σπίτι τους ομιλούν την τουρκική,δεν ξέρουν να κάνουν τον σταυρό τους και έχουν τις δικές τους παραδόσεις. Η ιδέα της διπλής κουλτούρας ενθάρρυνε τους μουσουλμάνους να ενσωματωθούν στην ευρύτερη κοινωνία,με το εφόδιο της μόρφωσης.
Το 2004 η κυρία Νικοπούλου διαφοροποιείται.Υποστηρίζει ότι οι μαθητές της είναι Πομάκοι και όχι Τούρκοι,και κατακρίνει τη δίγλωσση εκπαίδευση.Ενώ λοιπόν το υπουργείο Παιδείας θεωρεί κατόρθωμα την πολυπολιτισμική σχολική συνθήκη,η κυρία Νικοπούλου προχωρεί σε έναν νέο διαχωρισμό: υπάρχουν κατά την κρίση της μουσουλμάνοι στραμμένοι στην Τουρκία και μουσουλμάνοι που αποτελούν κομμάτι του ελληνικού έθνους.Το μότο παραμένει: «Πατρίδα είναι καθένας από εσάς». Διοργανώνει σχολικές γιορτές στις εθνικές επετείους,παροτρύνει τα παιδιά να παρελάσουν.Κάποιοι το αποδέχονται μετά χαράς,κάποιοι δυσανασχετούν, οπότε στο κάδρο εμφανίζονται ο ιμάμης,ο τούρκος πρόξενος της Κομοτηνής και πολιτευτές της εκκλησιαστικής Δεξιάς.Κάποιοι γονείς μαζεύουν υπογραφές για να τη διώξουν,ο σύζυγος της καθαρίστριας του σχολείου την ξυλοφορτώνει και της σπάει το χέρι,αλλά η ηρωική δασκάλα συνεχίζει τη δουλειά της.Καταγγέλλει τον διευθυντή του σχολείου ως ανθέλληνα και έχει στο πλευρό της τουλάχιστον τους μισούς γονιούς και μαθητές.
