Με όποια γλώσσα κι αν το πει κάποιος, είτε το ονομάσει «επιμήκυνση της αποπληρωμής» είτε «έκδοση ευρωομολόγου» , παραδεχόμαστε με διαφορετικούς τρόπους ακριβώς το ίδιο πράγμα: ότι υπό τις παρούσες συνθήκες, το μνημόνιο δεν βγαίνει. Οτι το μνημόνιο δηλαδή δεν αρκεί για να επαναφέρει την Ελλάδα στις διεθνείς αγορές.
Τι συνέβη όμως και ξαφνικά όλοι (με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο) έφτασαν να παραδέχονται κάτι που πολλοί φωνάζαμε από την αρχή;
Ομολογώ ότι δεν διαθέτω σαφή απάντηση. Δεν μπορώ δηλαδή να πω με σχετική βεβαιότητα αν εξαρχής το γνώριζαν και το έκρυβαν «για να πέσουμε στα μαλακά» ή αν τώρα συνειδητοποιούν αυτό που θα έπρεπε να ξέρουν από την πρώτη μέρα. Μόνον ο καιρός θα μας πει τι ακριβώς συνέβη, αν πέσαμε θύματα λάθους ή κοροϊδίας.
Το βέβαιο είναι ότι οκτώ μήνες από τη σύναψη του μνημονίου, η πολιτική του βρίσκεται στον αέρα. Οχι επειδή δεν επιβάλλει (και) σωστά πράγματα. Ούτε επειδή είναι (μόνο) άδικο ή αντικοινωνικό. Βρίσκεται στον αέρα επειδή είναι όλο και περισσότερο αμφίβολο ότι αυτή η οικονομική συνταγή μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε έξοδο από την κρίση.
Πάρτε χαρτί και μολύβι. Ακόμη και με την επιτυχέστερη ολοκλήρωση του μνημονίου, η Ελλάδα του 2013 θα είναι μια χώρα που θα προέρχεται από βαθιά ύφεση, που θα κουβαλάει ένα δημόσιο χρέος μεγαλύτερο από το 165% του ΑΕΠ και θα χρειάζεται (στην καλύτερη περίπτωση) να δανειστεί το 35% του ΑΕΠ της μέσα σε δύο χρόνια! Ακόμη και τότε δηλαδή η Ελλάδα θα είναι εκείνο που υπήρξε τον περασμένο Μάιο: μια χώρα υπό χρεοκοπία. Αυτό είναι το θεμελιώδες πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η ελληνική κυβέρνηση μέσα στο 2011. Να διαμορφώσει (με ή χωρίς τη βοήθεια των δανειστών της) μια συμπληρωματική πολιτική, η οποία θα επιτρέψει στην προσπάθεια να έχει αποτέλεσμα. Να διορθώσει το λάθος ή να σταματήσει την κοροϊδία- διαλέγετε και παίρνετε…
Δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή της για να το κάνει. Αλλά αν δεν το κάνει, τότε τρέχει με χίλια να πέσει πάνω στο παγόβουνο. Και στην περίπτωση αυτή δεν μιλάμε για σχήματα λόγου, αλλά για πραγματικό «Τιτανικό».
