Την περασμένη Κυριακή «Το Βήμα» δημοσίευσε ένα άρθρο του κ. Βασιλείου Κόκκινου, επίτιμου Προέδρου του Αρείου Πάγου, για την υπόθεση Κοσκωτά και τη δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου, με τον τίτλο «Κακοποιείται η ιστορική αλήθεια». Δεν σχολιάζω τις προσωπικές επιθέσεις του. Οι λέξεις στις κρίσεις χάνουν την αξία τους. Ακόμη και οι ύβρεις. Είναι, όμως, χρήσιμο ως μια «κατάθεση ψυχής» ενός εκ των μεγάλων πρωταγωνιστών εκείνης της δίκης. Τα δικά μου συμπεράσματα:
Πρώτο. Επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά, ότι η δίκη εκείνη ήταν άψογη. Κανένας δεν πίεσε τους τότε δικαστές να ρίξουν απαλλακτική ψήφο υπέρ του Ανδρέα Παπανδρέου. Ολες οι αντίθετες φημολογίες έχουν καταρριφθεί. Τον Μίκη Θεοδωράκη, που διακίνησε ένα πικρόχολο σενάριο, κανένας δεν τον επιβεβαιώνει. Αλλωστε, ο ίδιος ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τον έχει διαψεύσει κατηγορηματικά.
Δεύτερο. Ο κ. Βασίλειος Κόκκινος είναι αντιφατικός. Από τη μία ισχυρίζεται ότι «το Ειδικό Δικαστήριο κατέληξε στις τελικές του αποφάσεις επί τη βάσει των στοιχείων της ακροαματικής διαδικασίας και μόνον αυτών» , από την άλλη, στο συγκεκριμένο άρθρο του, αναδεικνύει τις προτάσεις ενός εκ των κατηγόρων της ΝΔ που ούτε εκείνος, ως μέλος του Ειδικού Δικαστηρίου, αποδέχθηκε.
Τρίτο. Δεν επιδεικνύει σεβασμό, ο ίδιος, προς την απόφαση. Επικαλείται στοιχεία έξω από το αντικείμενο εκείνης της δίκης. Μόνο και μόνο για να θίξει ένα ιστορικό πρόσωπο, ανεπίτρεπτα και αβάσιμα, καθώς και εκείνους που άσκησαν κριτική στάση στη δικονομική συμπεριφορά του.
Τέταρτο. Εγκαλεί τους θεσμούς γιατί, δήθεν, δεν προστάτευσαν το Ειδικό Δικαστήριο! Παρουσιάζει τη χώρα κατά τον χρόνο διεξαγωγής της δίκης σαν βυθισμένη πολιτεία. Προφανώς, υπονοεί ότι οι τότε εισαγγελικές αρχές δεν έπραξαν το καθήκον τους κατά των «ασχημονούντων», «ασελγούντων» κλπ.
Πέμπτο. Αποδέχεται τον χαρακτηρισμό του ΄89 ως «βρώμικου». Θυμίζω ότι η πατρότητα του όρου ανήκει στον Λευτέρη Παπαδόπουλο των «Νέων». Ο κ. Β. Κόκκινος δικαιολογεί τον όρο, φυσικά, σε άλλη βάση. Οτι ο Κοσκωτάς καταχράστηκε τις καταθέσεις του λαού και των δημοσίων οργανισμών για δικό του όφελος. Η αλήθεια, όμως, βρίσκεται αλλού. Το ΄89 ήταν όντως «βρώμικο» στην Ελλάδα. Για έναν βασικό λόγο. Παραπέμφθηκε σε ατιμωτική δίκη ένας πρώην πρωθυπουργός και το βασικό αποδεικτικό υλικό αποτελούσαν φληναφήματα προσώπων του κοινού ποινικού δικαίου. Γι΄ αυτό, άλλωστε, πολλοί από τους τότε πρωταγωνιστές του το απαρνήθηκαν. Ετεροχρονισμένα. Αυτό είναι και το δικαιολογημένο παράπονο του πρώην πρωθυπουργού κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Εκτο. Είναι σαφές ότι επιχειρεί να αποδείξει ότι ο ανακριτής της υπόθεσης κ. Σπύρος Σπύρου έδειξε σημαντικές αδυναμίες κατά την εκτέλεση του ανακριτικού έργου. Αυτός, όμως, τον επέλεξε! Και είναι ιδιαίτερα σκληρός, παρ΄ όλα αυτά, απέναντί του. Μολονότι, αυτός ο ανακριτής είναι ίσως ο μόνος δικαστής που ψήφιζε καταδικαστικά σε βάρος του Ανδρέα Παπανδρέου σε όλες, σχεδόν, τις ψηφοφορίες.
Εβδομο. Ισχυρίζεται ολίγον μετά την επίκληση «της Ιστορίας, του Θεού και του Θανάτου» ότι «γηράσκει αεί διδασκόμενος». Με ξαφνιάζει, όμως, δυσάρεστα το συμπέρασμά του που ακολουθεί: «Η κακότητα και η αχαριστία του σήμερα είναι αντιστρόφως ανάλογες προς το βάθος των υποκλίσεων του χθες». Προφανώς αναφέρεται στον ανακριτή της υπόθεσης! Και συνεχίζει: «Οι στενοκέφαλοι,οι κρυψίνοες,οι αγοραφοβικοί και οι συμπλεγματικοί είναι απρόβλεπτοι και πολύ επικίνδυνοι». Και σ΄ αυτό θα συμφωνήσω. Με μια προσθήκη. Ησαν και τότε!
Ογδοο. Τον ενόχλησε, και συνεχίζει να τον ενοχλεί μέχρι σήμερα, το ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν προσήλθε στη δίκη, δεν απέστειλε συνηγόρους και επεδίωξε την πολιτική του υπεράσπιση. Θεωρεί, μάλιστα, απαξιωτικό το ότι προσωπικά συμμετείχα στην ολιγομελή ομάδα υπεράσπισής του. Την οποία χαρακτηρίζει και ως «Παραδικαστήριο». Προφανώς, δεν κατανοεί ότι η θεσμική λειτουργία της πολιτικής συμπεριλαμβάνει και την υπεράσπιση ενός πολιτικού ενώπιον του θεσμικά οργανωμένου λαού. Ο κ. Κόκκινος είναι ιδιαίτερα ευφυής και ιδιαίτερα ικανός. Παρά τις δυσκολίες του, ελπίζω ότι κάποτε θα κατανοήσει εκείνο το εκπληκτικό ιστορικό φαινόμενο της πανηγυρικής αθώωσης ενός πολιτικού ηγέτη, που είχε ηττηθεί, ύστερα από μια διαδικασία που οργάνωσαν, μεθόδευσαν και έλεγξαν οι αντίπαλοί του. Δεν υπάρχει, όντως, προηγούμενο!
Ο κ. Αντώνης Βγόντζας είναι νομικός.
