Οσο και αν σήμερα πια ακούγεται αξιοπερίεργο, πάντοτε εκτιμούσα τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Σε ένα κοινοβούλιο συντεταγμένων λόχων που μυρίζουν φορμόλη, η φωνή ενός ανθρώπου, ικανού ανά πάσα στιγμή να κλωτσήσει την καρδάρα με το γάλα, ηχεί αν μη τι άλλο θαρραλέα. Ακόμη και στην υπόθεση Οτσαλάν, που κόστισε στον ίδιον την καρέκλα του στο υπουργείο Εξωτερικών και ουσιαστικά άνοιξε τον δρόμο στον Γιώργο Παπανδρέου για να πάρει κατόπιν το δαχτυλίδι, πίστευα ότι ο Θεόδωρος έπραξε το σωστό και μας προφύλαξε από οδυνηρές εθνικές περιπέτειες. Εκείνες τις ημέρες του 1999 πολλοί θεώρησαν ότι ο Πάγκαλος αυτοκτόνησε. Ευτυχώς διαψεύστηκαν. Είχα γράψει τότε πως ένα κοινοβούλιο χωρίς Πάγκαλους θα είχε «τη φινέτσα του Πρώτου Νεκροταφείου». Και όμως. Από τα χείλη αυτού του πολιτικού άνδρα άκουσα φέτος την πιο δημαγωγική, την πιο εξοργιστική και εν τέλει την πιο διεστραμμένα αναληθή δήλωση: «Μαζί τα φάγαμε». Μια δήλωση που θα τον συνοδεύει χλευαστικά για χρόνια, αλλά- πράγμα χειρότερο- θα δηλητηριάζει μόνιμα τη σχέση πολιτικών και πολιτών, αφήνοντας τους πρώτους ακάλυπτους στην μήνιν των δευτέρων. Οπως κάθε δήλωση που φιλοδοξεί να στρεβλώσει την πραγματικότητα, έτσι και αυτή εμπεριέχει κάποια σπέρματα αλήθειας: η διόγκωση και η διαφθορά του δημόσιου τομέα επί δεκαετίες, όποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα και αν βρισκόταν στην εξουσία, έδωσε όντως την ευκαιρία σε χιλιάδες συμπολίτες μας να απλώσουν το χέρι τους στο βάζο με τη μαρμελάδα. Ωστόσο, ασυγκρίτως περισσότεροι μισθοσυντήρητοι, που δεν πήραν ποτέ πρόσκληση για το πάρτι, έχουν κάθε λόγο να αντιδρούν σε αυτό το ισοπεδωτικό σύνδρομο συλλογικής ενοχής, τη φόρμουλα που εξομοιώνει τον φοροφυγά των 10 εκατομμυρίων ευρώ με τον φτωχοδιάβολο που κατάφερε- αν κατάφερε- να διορίσει τον ανιψιό του ως κλητήρα. Στο τέλος της ημέρας, αυτή η κατάφωρα άδικη δήλωση δεν χρησιμεύει παρά σαν απαλλακτικό βούλευμα των δυνατών και λίπασμα οργής των αδυνάτων. Ο Θεόδωρος φέτος έσπειρε ανέμους. Θα θερίσει θύελλες.
Ο κ. Πέτρος Τατσόπουλος είναι συγγραφέας.
