Στην αρχή, όσοι το είπαν, αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό αν όχι με σκωπτική και περιφρονητική διάθεση: η πολιτική του Βερολίνου είναι καταστροφική για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ακριβώς επειδή είναι μια εθνική γερμανική και όχι μια ευρωπαϊκή πολιτική. Σιγά σιγά, όμως, οι φωνές άρχισαν να πυκνώνουν εξηγώντας το πώς και το γιατί της γερμανικής πολιτικής από πολλές όψεις: ήρθαν οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες από το ευρωκοινοβούλιο, προστέθηκε ο πατριάρχης της γερμανικής πολιτικής Χέλμουτ Σμιτ, συνέχισε ο υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας, μαζί του ο πρόεδρος του EurogroupΖαν Κλοντ Γιουνκέρ, στη συνέχεια ο ίδιος ο αρχηγός των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών, ακολούθησε ένας «γκουρού» της οικονομικής γερμανικής σκέψης – και σύμβουλος της κυβέρνησής του -, ο Πέτερ Μπάφινγκερ και, τέλος, ήρθε να ακουστεί το «βαρύ πυροβολικό», ο εν ενεργεία επικεφαλής της ίδιας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο Ζαν Κλοντ Τρισέ που, σύμφωνα με τη Γουολ Στριτ Τζέρναλ, φέρεται να είχε πει ήδη από τον Οκτώβριο ότι οι προτάσεις Γερμανίας και Γαλλίας (δηλαδή οι προτάσεις της Γερμανίας που, για μια σειρά λόγων, τις ακολουθεί ακόμα η Γαλλία) θα καταστρέψουν το ευρώ. Ποιος; Ο ίδιος ο «Πάπας» του κοινού νομίσματος!
Τι άλλο λοιπόν πρέπει να γίνει γιανα καταλάβουμε τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη; Πόσο ποιο καθαρά πρέπει να το πουν ποιοι άνθρωποι και από ποιους ρόλους; Δεν υπάρχει σχεδόν κανείς μεγάλος «παίκτης» που δεν εκφράστηκε από εκείνους που είναι στην καρδιά της υπεράσπισης του κοινού νομίσματος. Ειδικά οι δηλώσεις Γιουνκέρ και Τρισέ, είναι πλέον ιστορικής σημασίας. Οι άνθρωποι βλέπουν ότι το κακό έρχεται χωρίς τίποτα να μπορεί να το σταματήσει και, πιθανότατα, θέλουν να έχουν κατοχυρώσει την αντίθεσή τους σε όλη αυτή την ακολουθία εξελίξεων που αναμένεται να πυροδοτήσει η ακατανόητη – με ευρωπαϊκά κριτήρια – γερμανική πολιτική.
Εμείς νομίζουμε ότι έχουμε ανακαλύψει την πυρίτιδα. Αλλά δεν την έχουμε. Η συζήτηση για τις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», με αυτό ακριβώς το όνομα, έγινε ήδη στη δεκαετία του… 1840. Στο τέλος της, το 1849, ο ίδιος ο γενάρχης του γερμανικού έθνους, ο Μπίσμαρκ, είπε ότι «όποιος μιλά για Ευρώπη, σφάλει».Ο Μπίσμαρκ ήξερε ότι η μεγάλη Γερμανία δεν χωρά στην Ευρώπη. Και σήμερα, η Γερμανία είναι και πάλι μεγάλη. Γι αυτό και το Βερολίνο δεν σκέπτεται πλέον ευρωπαϊκά, αλλά γερμανικά. Οι εποχές του Αντενάουερ, του Μπραντ, του Σμιτ, ακόμα και του Κολ, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η Γερμανία της Βόννης είναι μια ιστορική παρένθεση η οποία έχει κλείσει οριστικά. Σήμερα, η Γερμανία του Βερολίνου ασκεί μια εντελώς άλλη πολιτική, πολιτική ηγεμονική, η οποία σε τίποτα δεν έχει να κάνει με τη μεταπολεμική ευρωπαϊκή συνθετική λογική της Βόννης. Η Γερμανία του Βερολίνου δεν χωράει σε αυτά τα σχήματα, δεν τα αναγνωρίζει και τα περιφρονεί. Ο Σμιτ το είπε πιο ξεκάθαρα απ’ όλους, με το όνομά του, χωρίς περιστροφές.
Δυστυχώς, πάσχοντας από ένα είδος «Συνδρόμου της Στοκχόλμης», η Ευρώπη αρνείται ακόμα και μετά από όλο αυτό τον καταιγισμό δηλώσεων να δει κατάματα την πραγματικότητα. Η Ευρώπη έχει πλέον τεθεί σε ομηρία από την πολιτική του Βερολίνου και ασφυκτιά υπό τις επιταγές του. Την ίδια στιγμή, δεν τολμά να αρθρώσει λέξη. Έχει ένα δέος πρωτοφανές. Τα κράτη τρέμουν να μιλήσουν, την ώρα που έχουν φτάσει να ορθώνουν το ανάστημά τους σε αυτή την βαθύτατα αντιευρωπαϊκή πολιτική η ίδια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η ο σημαντικότερος εν ζωή πρώην Γερμανός καγκελάριος!
Το Βερολίνο έχει αποφασίσει να φτάσει ως το τέλος: θέλει το ευρώ να είναι ένα μάρκο με άλλο όνομα και δεν σταματά μπροστά σε τίποτα αν δεν πετύχει τον καταστροφικό και, ταυτόχρονα, αυτοκαταστροφικό του στόχο. Δεν είναι παράξενο: τα τελευταία 250 χρόνια γερμανικής ιστορίας είναι γεμάτα και από βαθύ αντιευρωπαϊσμό μα και από αυτοκαταστροφικότητα – η περίοδος της ήττας, όπως εκφράστηκε από τη συστολή της Βόννης δεν ήταν παρά μια αναγκαστική, εκ των άνω επιβεβλημένη εξαίρεση, που έληξε πια οριστικά και αμετάκλητα. Η Γερμανία έχει βρει τον αντιευρωπαϊκό εαυτό της που δεν χωρά στα κοινά ευρωπαϊκά σχήματα παρά μόνον αν είναι για να τη ηγεμονεύσει. Και αυτό ακριβώς επιχειρεί να πετύχει σήμερα: την οριστική δημιουργία μιας γερμανικής Ευρώπης.
