Ενώ αυτές τις μέρες θα έπρεπε να κυριαρχεί χαρμόσυνα το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία», θριαμβεύει επιδεικτικά η βία. Και απειλεί για ακόμη χειρότερα, καθώς τώρα τροφοδοτείται και από τα δεινά που συνεπάγεται η οικονομική κρίση και από την απογοήτευση έως απελπισία περιθωριοποιημένων λαϊκών στρωμάτων και των πολλαπλασιαζόμενων ανέργων. Μη μας παραπλανά η υποτιθέμενη ομόθυμη αποδοκιμασία της βίας από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Πρόκειται για τυπική διαδικασία με όση ειλικρίνεια και εγκαρδιότητα έχει η ανταλλαγή «καλημέρας» μεταξύ ορκισμένων μέχρι θανάτου εχθρών. Και εντελώς ψευδές και αποπροσανατολιστικό αναδεικνύεται το από κάθε πλευρά υποστηριζόμενο, ότι είναι κατανοητές οι βιαιοπραγίες σε βάρος ενός από τους συμπαθέστερους, σοβαρότερους και χωρίς οποιαδήποτε σε βάρος του κατηγορία βουλευτή, του κ. Κωστή Χατζηδάκη. Η βία έχει εγκαθιδρυθεί στην κοινωνία μας τα τελευταία 20 χρόνια, έχει γίνει αποδεκτή και έχει νομιμοποιηθεί στη συνείδηση των πολλών ως κεκτημένο δικαίωμα των «δημοκρατικών και προοδευτικών» δυνάμεων, που περιλαμβάνουν από χούλιγκαν ως και δολοφόνους τρομοκράτες. Αλλωστε τουλάχιστον δύο κοινοβουλευτικά κόμματα, σχεδόν επισήμως, την επαγγέλλονται κηρύσσοντας τον πόλεμο, προτρέποντας σε ανυπακοή, δικαιολογώντας τις καταστροφές περιουσιών αθώων ανθρώπων του μόχθου, αλλά και της δημόσιας περιουσίας, και παρεμποδίζοντας κάθε νόμιμη οικονομική δραστηριότητα με καθημερινές πορείες «επαγγελματιών επαναστατών», καταλήψεις, παρεμπόδιση συγκοινωνιών και υπονόμευση των τελευταίων νησίδων νόμιμης οικονομικής και αναπτυξιακής δραστηριότητας. Η βία στο κοινωνικό επίπεδο αποθεώθηκε με τη Γαλλική Επανάσταση στην τρομοκρατική της διάσταση (τότε, νομίζω, γεννήθηκε ο όρος τρομοκρατία) και θεσμοθετήθηκε ως μέσο για δήθεν προαγωγή της κοινωνικής δικαιοσύνης από τον έμπρακτο μαρξισμό. Ως μαμή της Ιστορίας εξιδανικεύθηκε από τον Μαρξ, για να καταλήξει σε απάνθρωπο σύστημα διακυβέρνησης εντελώς ανελεύθερο, με εκατομμύρια νεκρούς και θύματα βασανισμού, με μαζικές εκτελέσεις και αφόρητη καταπίεση και δυστυχία. Οπως έχει πει ο γιος ενός ήρωα αυτού του απάνθρωπου συστήματος, του Νίκου Μπελογιάννη, «Ο πατέρας μου θυσιάστηκε για ένα πράγμα που αποδείχθηκε η μεγαλύτερη απάτη του 20ού αιώνα.Αυτό ήτανε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, η μεγαλύτερη απάτη του 20ού αιώνα ». Αυτή την απάτη επαγγέλλεται ως λύση της σημερινής κρίσης του συστήματος της ελεύθερης οικονομίας αλλά και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το ΚΚΕ της κυρίας Παπαρήγα και του ΠΑΜΕ, ενθαρρύνοντας την αναρχία, με κατάληξη την αχρήστευση της έννομης τάξης και διά της μαζικής βίας την κατάκτηση της εξουσίας. Από δίπλα ο Συνασπισμός και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι βουλευτές του οποίου άλλωστε αρνήθηκαν να ορκιστούν πίστη στο Σύνταγμα, χωρίς να ενοχληθούν τα άλλα ψοφοδεή κόμματα και οι λουφάζοντες συνταγματολόγοι.
Ωμή βία είναι οι καταλήψεις στα σχολεία, τη βία προστατεύει το πανεπιστημιακό άσυλο, το οποίο υπερασπίζονται πανικόβλητοι πρυτάνεις και περιδεείς υπουργοί Παιδείας. Τη βία σε κάθε μορφή υποθάλπουν οι ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις και τα περισσότερα ΜΜΕ, και ακόμη η τηλεόραση και το Διαδίκτυο, εν ονόματι της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Τη βία νομιμοποιεί η επί χρόνια παρέλαση πανό με το σλόγκαν «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» και ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τη δολοφονία δεκάδων αστυνομικών και πολιτών. Σε περιόδους ευημερίας άλλωστε άνθησε η de facto νομιμοποίηση της βίας. Της επίθεσης κατά του κ. Χατζηδάκη προηγήθηκαν οι δολοφονίες των τριών υπαλλήλων της Μarfin, για τις οποίες δεν υπήρξε καμία κοινωνική αντίδραση, ενώ σύσσωμη η νεολαία, παρέα με χούλιγκαν, αναρχικούς και βομβιστές, τα έκανε λίμπα στη μνήμη ενός παιδιού, που το σκότωσε ένας υβριζόμενος αστυνομικός. Μετά τους δολοφόνους της «17 Νοέμβρη» είναι ο μόνος που καταδικάστηκε ισόβια, ενώ οι εγκληματίες της άλλης πλευράς (τα παιδιά, όπως τους αποκαλούν χαϊδευτικά) χαίρουν ηθικής και δικαστικής ασυλίας.
Πότε θα ξυπνήσει η κοινωνία μας; Δύσκολο σε συνθήκες οικονομικής κρίσεως και με σκοτεινό το αύριο.
