«Η οικονομική κρίση θέλει καλοπέραση»! Με τέτοιους χυδαίους τίτλους υποδέχθηκε μερίδα του ευρωπαϊκού Τύπου τα εγκαίνια του μεγαλύτερου οίκου ανοχής στη Γηραιά Ηπειρο πριν από ενάμιση μήνα. Βρίσκεται στην Ισπανία, στην πόλη Χιρόνα της Καταλονίας, και διαθέτει 180 πόρνες. Ο ιδιοκτήτης του Club Ρaradise Χοσέ Μορένο έχει καταδικαστεί για συμμετοχή σε δίκτυο παράνομης διακίνησης γυναικών από τη Βραζιλία. Τυχαίο;
Το 39% των Ισπανών έχει χρησιμοποιήσει τις «υπηρεσίες» μιας ιερόδουλης τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του- και αυτοί είναι μόνο όσοι το παραδέχονται ανοιχτά. Η ντροπή της Ευρώπης του 21ου αιώνα είναι εδώ. Τουλάχιστον 270.000 γυναίκες, ανυποψίαστα θύματα τράφικινγκ, πίστεψαν ψεύτικα λόγια, δόλιες υποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή. Και βρέθηκαν να «εργάζονται» διά της βίας ως σκλάβες του σεξ.
«Ο σον αφορά το τράφικινγκ γυναικών, οι χώρες χωρίζονται σε προέλευσης, προορισμού και τράνζιτ.Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να μην επηρεάζεται. Καθεμία, μέχρι την τελευταία, εμπίπτει σε μία από τις τρεις αυτές κατηγορίες» λέει μιλώντας προς το «Βήμα» ο Σάιμον Μπούτσερ από τη βρετανική ΜΚΟ «Stop Τhe Τraffic». Εξηγεί ότι δεν εξαιρείται ούτε καν η Ισλανδία, απομονωμένη στο βόρειο άκρο της Ευρώπης. «Αν μια συμμορία δουλεμπόρων θέλει να φέρει γυναίκες από τη Νιγηρία στο Λονδίνο, μπορεί να θολώσει τα ίχνη περνώντας μέσω Ισλανδίας».
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, θύματα από 127 χώρες γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης σε 137 χώρες.
Το δέλεαρ γνωστό- μια υπόσχεση για δουλειά ή ακόμη και γάμο στο εξωτερικό- και η κατάληξη ακόμη γνωστότερη: ο οίκος ανοχής. Υπολογίζεται ότι στην ΕΕ εκδίδονται 270.000 θύματα των δικτύων διακίνησης ανθρώπων (από αυτές οι 13.000-14.000 «εργάζονται» στην Ελλάδα). Οι περισσότερες προέρχονται από τη Μολδαβία, την Αλβανία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Ρωσία, τη Λευκορωσία και την Ουκρανία- άλλωστε τα δύο τρίτα των γυναικών που διακινούνται παγκοσμίως για να εξαναγκαστούν στην πορνεία κατάγονται από την Ανατολική Ευρώπη. Η Μολδαβία είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση: οι δύο στις τρεις Μολδαβές είναι άνεργες και 200.000-400.000 έχουν πουληθεί σε οίκους ανοχής του εξωτερικού- ήτοι περίπου το 10% του γυναικείου πληθυσμού της χώρας. Το πρόβλημα της διακίνησης ανθρώπων πάντως πρωτοεμφανίστηκε στη Λευκορωσία τη δεκαετία του ΄90.
Η αγορά αυτή μπορεί να μην έχει συμπληρώσει καλά καλά δύο δεκαετίες ζωής, όμως έχει καθιερωθεί ως η τρίτη πιο προσοδοφόρα (μετά το λαθρεμπόριο ναρκωτικών και όπλων). Η Ιντερπόλ πολλαπλασίασε τον αριθμό των θυμάτων του σύγχρονου δουλεμπορίου με το ποσό των 75.000-
250.000 δολαρίων που κάθε γυναίκα αποφέρει κάθε χρόνο στον εκμεταλλευτή της, αναλόγως τη χώρα στην οποία εκδίδεται, και υπολόγισε τον ετήσιο τζίρο σε 7 δισ. δολάρια.
«Εμπόριο Νατάσας» ονομάζεται η παράνομη διακίνηση γυναικών στην πιάτσα. Τα θύματά του διασχίζουν τα σύνορα με όλους τους τρόπους, ακόμη και με τη βίζα στο διαβατήριο. Συχνά τα κράτη διευκολύνουν το λαθρεμπόριο. Στην Κύπρο, για παράδειγμα, η κυβέρνηση εκδίδει «καλλιτεχνικές βίζες», ως και 4.000 τον χρόνο, οι οποίες τροφοδοτούν τα καμπαρέ.
Η νέα τάση στο «εμπόριο Νατάσας» είναι ότι οι δουλέμποροι είναι όλο και συχνότερα γυναίκες, οι οποίες παίζουν μεγαλύτερο ρόλο στο σύγχρονο δουλεμπόριο απ΄ όσο σε οποιαδήποτε άλλη εγκληματική δραστηριότητα. Δεν λείπουν και περιπτώσεις όπου πρώην θύματα μετατράπηκαν σε θύτες.
Σύμφωνα με την Ντόνα Χιουζ, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Ρόουντ Αϊλαντ στις ΗΠΑ και κορυφαία ερευνήτρια της διακίνησης ανθρώπων, «μια πενηντάρα Ρωσίδα που διακινήθηκε πρόσφατα παρανόμως στην Ελλάδα δείχνει ότι υπάρχει μια αγορά για μεσήλικες γυναίκες. Ηλικιωμένοι άντρες αναζητούν οικιακή βοηθό πρόθυμη για σεξουαλικές πράξεις και προτιμούν τις μεσήλικες αντί των νεαρών, τις οποίες θεωρούν ανεξέλεγκτες» .
Υστερα από πολλά χρόνια πίεσης, οι ΜΚΟ και οι οργανισμοί που ασχολούνται με τα θύματα του σύγχρονου δουλεμπορίου κατάφεραν να πετύχουν στην Ευρώπη την αντιμετώπιση των γυναικών αυτών ως θυμάτων και όχι ως εγκληματιών. «Η “Stop Τhe Τraffic” προσπαθεί να δημιουργήσει ζώνες ελεύθερες από τράφικινγκ στη Βρετανία». Ανάμεσα σε άλλες μεθόδους, «τηλεφωνάμε στους οίκους ανοχής, ρωτάμε λ.χ. αν έχουν νέες κοπέλες κάθε εβδομάδα- δείγμα τράφικινγκ- και ειδοποιούμε την αστυνομία».
Το πρωί διερμηνέας, το βράδυ προαγωγός με Ferrari
Πώς ένας 32χρονος Αλβανός πλούτισε στη Βρετανία εξαπατώντας και εκδίδοντας νεαρές Ρουμάνες και Μολδαβές
Εβγαλε τόσο πολλά λεφτά που αγόρασε το αυτοκίνητο των ονείρων του, μια Ferrari Spider. Μόλις μία ημέρα αργότερα όμως ο Αλβανός Λουάν Πλακίτσι, 32 ετών, συνελήφθη το 2003 στο Λονδίνο ως ο αρχηγός σπείρας που διακινούσε γυναίκες από την Ανατολική Ευρώπη. Τα πρωινά εργαζόταν ως αξιοσέβαστος διερμηνέας σε νομικά γραφεία που ειδικεύονταν σε θέματα μεταναστών. Πίσω από αυτή τη βιτρίνα εντόπιζε «αφελείς και εύπιστες» κοπέλες στη Ρουμανία και τη Μολδαβία.
Οι γυναίκες αυτές προέρχονταν από φτωχές, πλην αγαπημένες, οικογένειες και τις δελέαζε με υποσχέσεις για μια άνετη ζωή στη Δύση. Τις φυλάκιζε, τις χτυπούσε και ενίοτε τις βίαζε και τις πουλούσε προτού ακόμη φθάσουν στη Βρετανία. Μόλις περνούσαν τη Μάγχη, τις έβαζε να εργαστούν σαν ιερόδουλες, ικανοποιώντας ως και 20 άντρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα, για να ξεπληρώσουν τα «έξοδα ταξιδιού τους» που ανέρχονταν σε 10.000 ευρώ.
Μία από αυτές, μόλις 16 ετών, την παντρεύτηκε! Και μετά την πληροφόρησε ότι θα περνούσε την πρώτη νύχτα του γάμου της εκδιδόμενη. Δύο φορές την εξανάγκασε να κάνει αμβλώσεις για να επιστρέψει στη «δουλειά» λίγες ώρες μετά την επέμβαση. Στη σύντομη καριέρα του ο Πλακίτσι έβγαλε πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ, έχτισε πολυτελή σπίτια ανά την Ευρώπη και έζησε τη μεγάλη ζωή. Ταξίδευε, φορούσε επώνυμα ρούχα και οδηγούσε από ΒΜW και πάνω. Από το 2004 εκτίει 23χρονη ποινή φυλάκισης σε βρετανική φυλακή.
ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ KAI ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΝ ΣΤIΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑ
«Μοντέλο» στο Παρίσι, «οικιακή βοηθός» στη Γερμανία
«Πίστεψα ότι θα γινόμουν μοντέλο στο Παρίσι»
ΜΑΡΙΑ, ΑΛΒΑΝΙΑ
«Μια μέρα ήρθε στο μαγαζί του πατέρα μου ο Νταμίρ από τα Σκόπια.
Είπε ότι δουλεύει για ένα πρακτορείο μοντέλων και ψάχνει όμορφα κορίτσια σαν εμένα.
Να πάω και να δουλέψω στο Παρίσι! Ενθουσιάστηκα,είπα ναι.Λίγες μέρες αργότερα ήρθε μια γυναίκα με πανάκριβα κοσμήματα και έδειξε στους γονείς μου το συμβόλαιο. Στο τέλος ο πατέρας μου υπέγραψε.(…)
Φτάσαμε στο Μπάρι,στην Ιταλία, και ο Νταμίρ με πήγε σε ένα σπίτι γεμάτο άντρες.Οταν ρώτησα ποιοι είναι με χτύπησε,με βίασε πρώτος και ακολούθησαν οι άλλοι».
«Οι δικοί μου δεν με ήθελαν.
Ημουν “χαλασμένη”»
ΑΛΜΑ, ΠΟΛΩΝΙΑ
«Ερωτεύτηκα κάποιον που γνώρισα στην Πολωνία.Ηταν μουσουλμάνος,όπως κι εγώ.Ηθελε,είπε,να με γνωρίσει στην οικογένειά του στην Αγγλία.Τον εμπιστεύτηκα.
Με πλαστό διαβατήριο με πήγε στο Μάντσεστερ σε οίκο ανοχής.Μου πήρε όλα τα λεφτά και τα πράγματα.Οι δικοί μου πήγαν στην αστυνομία αλλά ήξερα ότι δεν με ήθελαν πίσω επειδή ήμουν “χαλασμένη” για τη θρησκεία μας.
Στο “σπίτι” έκλαιγα όλη μέρα.Στο τέλος η ιδιοκτήτρια απογοητεύτηκε και με άφησε να το σκάσω όταν κατάλαβε ότι δεν θα έβγαζε λεφτά από μένα».
«Ζητούσαν, λέει, μια ρωσίδα οικιακή βοηθό»
ΜΑΣΑ ΓΚΝΕΖΝΤΙΛΟΒΑ, ΡΩΣΙΑ
«Σε σταθμό του τρένου στην Αγία Πετρούπολη συνάντησα μια μεσόκοπη γυναίκα.Εμοιαζε συμπαθητική.Μου είπε ότι είχε φίλους στη Γερμανία που έψαχναν μια ρωσίδα οικιακή βοηθό.Καθώς δεν είχα δουλειά,είπα ναι.(…) Στο Αμβούργο με παρέλαβε μια άλλη Ρωσίδα, ονόματι Γιάννα.
Με πήγε στο σπίτι της και μου πήρε το διαβατήριο για να το δείξει υποτίθεται στους εργοδότες μου.
Αργότερα μου είπε ότι η δουλειά που μου είχαν υποσχεθεί δεν υπήρχε αλλά θα μου έβρισκε μια άλλη.
Την άλλη μέρα με πήγε σε ένα μπαρ με πόρνες».
«Πήγα σε “καλλιστεία” σωματεμπορίας»
ΕΛΕΝΑ, ΜΟΛΔΑΒΙΑ
«Στο Βελιγράδι με πούλησαν σε έναν σέρβο μαφιόζο ονόματι Ντράγκαν.Διάφοροι τύποι περνούσαν για να μας εξετάσουν.Παρουσιαζόμασταν μπροστά τους με ελάχιστα ρούχα.
Επρεπε να πειστούν ότι μπορούμε να τραβήξουμε πελάτες.Δεν μας ήθελαν με κοντά μαλλιά και πρόσεχαν μήπως είχαμε σημάδια ή χαλασμένα δόντια.Μετά από αυτό ο ιδιοκτήτης μας συμφωνούσε μια τιμή με τον αγοραστή.
Αποδέχτηκα τη μοίρα μου από την αρχή.Είχα φύγει από το σπίτι μου για πρώτη φορά και χρειαζόμουν χρήματα».
«Απειλούσαν να σκοτώσουν τα παιδιά μου»
ΙΡΙΝΑ ΒΕΣΕΛΙΧ, ΡΩΣΙΑ
«Βρεθήκαμε σε κλαμπ-οίκο ανοχής στη Γερμανία.Ο Βίκτωρ και οι άλλοι νταβατζήδες μάς έλεγαν διαρκώς ότι ήξεραν πού βρίσκονται οι οικογένειές μας και ότι θα σκοτώσουν τα παιδιά μας αν πάμε να το σκάσουμε.
Οταν τους είπα ότι δεν μπορούσα ποτέ να τους ξεπληρώσω τα χρέη μου (σ.σ.: για το «εισιτήριο» στη Δύση) με πήγαν σε άλλο κλαμπ, όπου θα εξυπηρετούσα περισσότερους πελάτες.
Εκεί κατάλαβα ότι όσους και να έβλεπα δεν θα μπορούσα ποτέ στη ζωή μου να ξεχρεώσω.Αμέσως πήρα την απόφαση να το σκάσω».
* Μαρτυρίες θυμάτων τράφικινγκ στον ΟΗΕ, στην Ιντερπόλ και σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις
BΟΥΝΤΟΥ, ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΩΛΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΕ ΤΙΜΕΣ «ΧΟΝΔΡΙΚΗΣ»
«Κάθετες μονάδες» στα Βαλκάνια
Οι δουλέμποροι ελέγχουν τα πάντα.Αγοράζουν γυναίκες από «στρατολογητές» στην Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία,τις στέλνουν και τις εκμεταλλεύονται στη Δυτική Ευρώπη.
Μαζικές πωλήσεις στην πρώην ΕΣΣΔ
Το οργανωμένο έγκλημα στρατολογεί γυναίκες και τις πουλάει μαζικά,σαν να ήταν γούνες ή ξυλεία,σε μεσάζοντες που θα τις οδηγήσουν στον τελικό τους προορισμό.
Με όπλο το βουντού στην Αφρική
Οι δουλέμποροι χρησιμοποιούν βουντού για να εκβιάζουν και να ελέγχουν ψυχολογικά τα θύματά τους τα οποία διοχετεύουν στις ευρωπαϊκές αγορές.
Η «υπεραγορά» του Μεξικού
Αποκαλείται και μοντέλο «σουπερμάρκετ» γιατί οι δουλέμποροι που διακινούν μεγάλες μάζες Μεξικανών προς τις ΗΠΑ χρεώνουν χαμηλή ταρίφα τον καθένα.
Κίνα- από το σπίτι ως το «σπίτι»
Οι συμμορίες ενσωματώνουν τη διακίνηση με την εκμετάλλευση γυναικών,ελέγχοντας τα θύματά τους από τη στρατολόγηση ως τους οίκους ανοχής.
ΣYNENTEYΞH
«Πας με θύμα τράφικινγκ; Ποινική δίωξη!»
Η Πέτια Νεστέροβα, υπεύθυνη του Συμβουλίου της Ευρώπης κατά του τράφικινγκ, μιλάει στο «Βήμα»
Τριάντα τρεις χώρες στην Ευρώπη έχουν επικυρώσει τη Συνθήκη για τη Δράση Κατά της Διακίνησης Ανθρώπων, μια συνθήκη που μεταξύ άλλων ενθαρρύνει την ποινική δίωξη και των πελατών, εφόσον γνωρίζουν ότι η κοπέλα που τους «εξυπηρετεί» αποτελεί θύμα τράφικινγκ. Η Ελλάδα όμως είναι ανάμεσα στις 10 που την έχουν υπογράψει αλλά δεν την έχουν ακόμη επικυρώσει. «Δεν υπάρχει προθεσμία για να επικυρώσουν τη συνθήκη, που υπογράφηκε πριν από δύο χρόνια, απλώς τους ασκείται πολιτική πίεση με κάθε ευκαιρία» λέει μιλώντας στο «Βήμα» η Πέτια Νεστόροβα, γραμματέας κατά της διακίνησης ανθρώπων στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Στην ίδια ομάδα με την Ελλάδα βρίσκονται η Τουρκία, η Γερμανία, η Ελβετία, η Εσθονία κ.ά.
Το ΣτΕ ίδρυσε την Ομάδα Ειδικών για τη Διακίνηση, στην οποία ανήκει η κυρία Νεστόροβα, προκειμένου μεταξύ άλλων να πραγματοποιήσει μια αξιολόγηση των χωρών που έχουν επικυρώσει τη συνθήκη. Η αξιολόγηση άρχισε πρόσφατα από την Κύπρο, την Αυστρία και τη Σλοβακία. «Η ιδέα της συνθήκης είναι να αντιμετωπιστεί το ζήτημα από την πλευρά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να στραφεί η προσοχή στα θύματα» λέει. Σε αυτό το πνεύμα, η συνθήκη ενθαρρύνει τα κράτη να εξετάσουν την περίπτωση να ποινικοποιήσουν τους πελάτες μιας ιερόδουλης όταν γνωρίζουν ότι αποτελεί θύμα διακίνησης. «Μέχρι στιγμής, η Βουλγαρία και η Νορβηγία έχουν ποινικοποιήσει τη χρήση σεξουαλικών υπηρεσιών από θύματα διακίνησης, ενώ η Αυστρία το μελετά» .
Από την εμπειρία της στην παράνομη διακίνηση γυναικών, η κυρία Νεστόροβα ξεχωρίζει μια υπόθεση η οποία θεωρείται «πιλοτική» στο ΣτΕ. Αφορά μια Ρωσίδα, θύμα διακίνησης, η οποία εξαναγκαζόταν να εκδίδεται στην Κύπρο. «Κατάφερε να ξεφύγει από τους βασανιστές της και κατέφυγε στην αστυνομία,όμως οι αστυνομικοί την επέστρεψαν σε εκείνον που την εκμεταλλευόταν. Λίγες μέρες αργότερα η Ρωσίδα πέθανε χωρίς ποτέ να γίνει έρευνα για τις συνθήκες του θανάτου της. Αυτό συνέβη το 2001, όμως θεωρείται “κλειδί” λόγω της απόφασης που εξέδωσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τον Ιανουάριο του 2010:καταδίκασε την Κύπρο και τη Ρωσία πρώτη φορά για παραβίαση του άρθρου 4 της Συνθήκης το οποίο απαγορεύει τη δουλεία» λέει.
