Θεσσαλονίκη
Σε…σύνθημα του αμήχανου φετινού φεστιβάλ τείνει να εξελιχθεί το δυσπρόφερτο όνομα του Ταϊλανδέζου σκηνοθέτη Απίτσατπονγκ Βιρασεττάκουν που μονοπώλησε σήμερα το ενδιαφέρον του Τύπου αλλά κυρίως – του κοινού- που μετείχε στο master-class που διοργάνωσε το 51ο Φεστιβαλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τον επίσημο προσκεκλημένο του. του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα 40χρονου ασιάτη.
«Απίτσατπoνγκ» επιχειρούσαν μάλλον ανεπιτυχώς να τον προσφωνήσουν οι νεαροί κινηματογραφιστές ή θεατές του φεστιβάλ. «Να με λέτε «Τζo», αντιπρότεινε ο βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα 40χρονος Ασιάτης.
Πιστεύει στη μετενσάρκωση, στα φαντάσματα, στο διαλογισμό, στη φύση, στην επιστροφή, στη ζούγκλα (ως σπλιά, ως επιστροφή στη ρίζα , στις απαρχές της ύπαρξης) – έννοιες ακατανόητες για τη λεγόμενη «δυτική κοινωνία» αλλά, ο «Τζό» μάλλον δεν ανησυχεί γιαυτό.
Η τελευταία ταινία του «Ο θείος Μπούνμι θυμάται τις προηγούμενες ζωές του» (η βραβευμένη στις Κάννες) είχε ως βάση- ερέθισμα ένα μικρό βιβλίο που του χάρισε ο ιερωμένος ενός μοναστηριού –κοντά στο σπίτι του στην Ταϊλάνδη. Στο βιβλίο ο ιερωμένος είχε γράψει τις ιστορίες πολλών χωρικών που είχαν καταφέρει να ανακαλέσουν με το διαλογισμό τις προηγούμενες ζωές τους ως ..βουβάλια, αγελάδες , πνεύματα χωρίς σώμα.
«Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Δεν μπορείς να τους καθοδηγήσεις. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα σε απορρίψουν, δεν θα σε κατανοήσουν και κάποιοι άλλοι που θα μοιραστούν μαζί του το συναίσθημα. Το σινεμά είναι πιο δυνατό και πιο πολύπλοκο . Ανοίγει πόρτες στο μυστήριο της ζωής». Η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω στους θεατές είναι να αφήνουν το μυαλό τους ανοιχτό και τις εικόνες να τον παρασύρουν.
Η τελευταία ταινία του «Ο θείος Μπούνμι θυμάται τις προηγούμενες ζωές του» (η βραβευμένη στις Κάννες) είχε ως βάση- ερέθισμα ένα μικρό βιβλίο που του χάρισε ο ιερωμένος ενός μοναστηριού –κοντά στο σπίτι του στην Ταϊλάνδη. Στο βιβλίο ο ιερωμένος είχε γράψει τις ιστορίες πολλών χωρικών που είχαν καταφέρει να ανακαλέσουν με το διαλογισμό τις προηγούμενες ζωές τους ως …βουβάλια, αγελάδες , πνεύματα χωρίς σώμα.
«Η χώρα μου είναι βαθύτατα διεφθαρμένη. Οι δυνατότητες να κάνεις αντίσταση στο καθεστώς και τη νοοτροπία που επικρατεί είναι περιορισμένες» έλεγε , και παρότι αναφέρθηκε σε σειρά περιπτώσεων «σκληρής λογοκρισίας» που υπέστησαν οι ταινίες , επέμενε πως η πρόθεση του δεν είναι να κάνει πολιτικές ταινίες.
Κεντροευρωπαία, με διαφορετικό πολιτισμικό και πολιτικό προφίλ, η Πολωνή σκηνοθέτης Ντορότα Κετζιεζάφσκα, επίσημη προσκεκλημένη κι αυτή (θα τιμηθεί σήμερα με Χρυσό Αλέξανδρο) από το 51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης , τόνιζε πως «Πάντα προσπαθούσαμε να κάνουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό και την καρδιά μας, χωρίς να κάνουμε συμβιβασμούς προκειμένου οι ταινίες μας να είναι εμπορικές .Συνήθως, η ιδέα για το σενάριο μιας ταινίας προέρχεται από κάτι που είδα ή άκουσα και μου άρεσε ως εικόνα. Με ενδιαφέρει η θέση των ανθρώπων που είναι διαφορετική από τους «κανονικούς», καθώς και ο τρόπος που παλεύουν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Σε αυτή την καθημερινή μας πάλη, συναισθήματα όπως η αγάπη και η φιλία μας δίνουν θάρρος, μας κάνουν πιο αισιόδοξους» έλεγε η 53χρονη σκηνοθέτης – από τη γενιά της μετα-σοσιαλιστικής Πολωνίας .
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ,ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Φώτης Πλέγας
