Στήλη Άλατος – Ευτυχία

Aπό τις ελάχιστες στιγμές που συμφωνώ με τον Πάγκαλο. Ευτυχία το μνημόνιο μπροστά στην ακόμα χειρότερη δυστυχία που μας περίμενε στη γωνία. Σαν να λέμε δυστυχία του μνημονίου η «ευτυχία». Και για τον Ελληνα δυστυχία επικών διαστάσεων των ελληνικών κυβερνήσεων η ευτυχής πορεία. Οπως ακριβώς με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Η μοίρα του τόπου. Πάντα οι εχθροί. Οι βάρβαροι. Οι ξένοι. Πάντα αυτοί βάζουν πλάτη να μην ολοκληρωθεί η καταστροφική μας μανία. Ρίξτε μια πρόχειρη ματιά στην Ιστορία. Ο Ιμπραήμ αλώνιζε στην Πελοπόννησο και οι εκτελεστικοί, οι προεστοί και οι μεγαλοκαπεταναίοι έτρωγαν τα μουστάκια τους ποια από τις δεκάδες φατρίες θα έχει το πάνω χέρι. Μετά το οργανωμένο πραξικόπημα του εντεταλμένου Ιωαννίδη και τη διχοτόμηση της Κύπρου, αναγγέλθηκε από τον Κίσινγκερ η εκθρόνιση της χούντας και η επιστροφή στην πολιτική, αστική, ομαλότητα. Ποτέ οι νεοέλληνες δεν ολοκλήρωσαν μια σχέση. Οι μεταρρυθμίσεις πάντα έμεναν στη μέση. Οι απαραίτητες τομές έμειναν με το νυστέρι του χειρουργού στο χέρι. Οι επαναστατικές αλλαγές στον δρόμο κόπηκαν μαχαίρι. Οι επαγγελίες του Σημίτη δεν τόλμησαν να αγγίξουν το κτήνος του Δημοσίου. Η επανίδρυση του κράτους από τον Κώστα Καραμανλή κατέληξε σε ακόμη μεγαλύτερο δανεισμό, για έναν ακόμη πιο κτηνώδες δημόσιο μηχανισμό. Ποτέ δεν ολοκληρώθηκε η βαθιά επιθυμία του τόπου να διασταυρωθεί με την ουσιαστική αλλαγή, την αληθινή μεταρρύθμιση και με τον αστικό εκσυγχρονισμό. Γι’ αυτό ο δικομματισμός πορεύεται σαν κοτζάμπασης. Γι’ αυτό η πελατειακή σχέση. Γι’ αυτό οι πολίτες ψηφίζουν πότε τον έναν και πότε τον άλλο ανάλογα με το μέγεθος των υποσχέσεων και των παροχών. Γι’ αυτό ανυπόληπτο και ρακένδυτο το κράτος για τον Ελληνα τον παραβατικό. Οταν στο χείλος του γκρεμού σε σώζουν οι ξένοι, τότε ούτε ελεύθεροι ούτε ωραίοι. Το τίμημα της ευτυχίας του μνημονίου ένα και μοναδικό. Αφού είσαι ανίκανος, απατεώνας και κλέφτης, τότε οι Ελληνες όχι μόνο ανώριμοι, αλλά υποτελείς και υποταγμένοι!