Η διπλή ήττα (3-0 εκτός έδρας και 2-0 στην Τρίπολη) της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου των Ελπίδων από την Τσεχία, που σήμανε τον αποκλεισμό της ελληνικής ομάδας από την τελική φάση του αντίστοιχου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2011, πέρασε ως συνήθως στα ψιλά των αθλητικών σελίδων του ελληνικού Τύπου. Ακόμη πιο υποβαθμισμένη- ου μην και ανύπαρκτη- ήταν η αναφορά σε μια παράπλευρη αλλά εξ ίσου σοβαρή ή και σοβαρότερη απώλεια για ελληνικά χρώματα, καθώς την Τρίτη 12 Οκτωβρίου στην Τρίπολη τελείωσαν (προτού αρχίσουν…) για το ελληνικό ποδόσφαιρο οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου! Διότι στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ελπίδων του 2011 θα μοιραστούν τα 3 από τα 4 ευρωπαϊκά εισιτήρια (το 4ο θα πάρει εξ οφίτσιο η ομάδα της διοργανώτριας Βρετανίας) για τους Ολυμπιακούς του 2012 και η Ελλάδα όντας απούσα δεν θα έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει ένα από αυτά.
Η νέα αυτή ολυμπιακή αποτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου- που, επαναλαμβάνω, πέρασε στα ψιλά- δείχνει, αν μη τι άλλο, ότι η αδιαφορία της ΕΠΟ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι διαχρονική. Αν δεν μεσολαβούσαν οι Αγώνες της Αθήνας το 2004 όταν- ως διοργανώτρια χώρα- η Ελλάδα συμμετείχε εξ οφίτσιο στο ολυμπιακό ποδοσφαιρικό τουρνουά, θα είχε να δει Ολυμπιάδα από το 1952 όταν ακόμη δεν υπήρχαν ουσιαστικά κριτήρια συμμετοχής! Η ελληνική ομάδα ήταν μία από τις 25 που ταξίδεψαν τότε στο Ελσίνκι. Με ήρωα τον τερματοφύλακα του Πανιωνίου Νίκο Πεντζαρόπουλο ηττήθηκε 2-1 από τη Δανία στο Τάμπερε της Φινλανδίας και έμεινε εκτός τελικής φάσης.
Σχεδόν 30 χρόνια νωρίτερα η ελληνική ομάδα είχε δοκιμάσει τις δυνάμεις της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1920 που διεξήχθησαν στην Αμβέρσα του Βελγίου, αλλά η εμπειρία της ήταν τραυματική. Στο ένα και μοναδικό παιχνίδι που έδωσε υπέστη συντριβή με 9-0 από τη Σουηδία. Στην (ανεπίσημη) ολυμπιακή ιστορία έχουν καταγραφεί πάντως άλλες δύο ελληνικές ποδοσφαιρικές συντριβές. Το 1896 η μεικτή Αθηνών ηττήθηκε σε αγώνα εκτός προγράμματος από τη Δανία με 15-0, ενώ στη Μεσολυμπιάδα του 1906 (πάλι στην Αθήνα) η ομάδα της Σμύρνης έχασε 9-0 και πάλι από τη Δανία!
Οσο για τους Ολυμπιακούς του 2004 η ελληνική ομάδα, αν και αγωνιζόταν εντός έδρας (Καυτανζόγλειο), κατάφερε να αποτύχει παταγωδώς. Στη φάση των ομίλων παραχώρησε ισοπαλία 2-2 στη Νότια Κορέα, ενώ ηττήθηκε 2-0 από το Μάλι και 3-2 από το Μεξικό και αποκλείστηκε.
Εκ των συμμετοχών (και των αποτελεσμάτων) συνεπώς, συνάγεται ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ουδέποτε ήταν στις προτεραιότητες της ΕΠΟ, παρ΄ ότι η διεξαγωγή του ολυμπιακού ποδοσφαιρικού τουρνουά με παίκτες κάτω των 23 ετών (και 3 μεγαλύτερης ηλικίας) επιτρέπει σε χώρες όπως π.χ. το Καμερούν και η Νιγηρία να διεκδικούν και να κερδίζουν το χρυσό μετάλλιο.
Για να μην αδικούμε πάντως και κάποιες φουρνιές ελλήνων ποδοσφαιριστών, υπήρξαν και (δύο) Εθνικές Ελπίδων που αγωνίστηκαν σε τελικούς Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, αλλά αμφότεροι διεξήχθησαν την πρώτη διετία της ολυμπιακής τετραετίας και έτσι δεν «μοίρασαν» εισιτήρια για τους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη και του 2000 στο Σίδνεϊ. Συγκεκριμένα, το 1988 η Ελλάδα ( Αλέξης Αλεξανδρής,Νίκος Νιόπλιας,Αρης Καρασαββίδης, Σωτήρης Μαυρομάτης, ΣτέφανοςΜπορμπόκης, Θόδωρος Παχατουρίδης, Γιώργος Καπουράνης, κ.ά.) ηττήθηκε 3-0 στον τελικό από τη Γαλλία.
Αντιστοίχως το 1998 ηττήθηκε 1-0 στον τελικό από την Ισπανία μια σπουδαία Εθνική Ελπίδων ( Αγγελος Μπασινάς, Γιάννης Γκούμας, Παρασκευάς Αντζας,Γιώργος Καραγκούνης,Τραϊανός Δέλλας,Νίκος Λυμπερόπουλος, Ιεροκλής Στολτίδης, Δημήτρης Μαυρογενίδης, Βασίλης Λάκης, Θανάσης Κωστούλας, Γιώργος Αλεξόπουλος, Δημήτρης Ελευθερόπουλος, κ.ά.). Αυτές οι «Ελπίδες» του 1998 ήταν εν πολλοίς και ο κορμός της Εθνικής ανδρών που θριάμβευσε στο Εuro 2004 στην Πορτογαλία, ενώ κάποιοι εξακολουθούν να αγωνίζονται σε υψηλό επίπεδο.
