Ποιος να είναι άραγε αυτός, ο ψηλός μελαχρινός άνδρας στην τελευταία ταινία ενός από τους ευφυέστερους σκηνοθέτες των ημερών μας; Και τι μπορεί να συμβεί όταν θα τον συναντήσεις; Ο τίτλος της ταινίας του Γούντι Αλεν – που ευτυχώς μεταφράστηκε αυτολεξεί στα ελληνικά – έχει μια ρομαντική και συνάμα μυστηριώδη χροιά, αν και τελικά το ρομάντζο τουλάχιστον βρίσκεται πολύ μακριά από την ταινία, πράγμα που δεν θα έλεγα ότι ισχύει και τόσο για το μυστήριο. Διότι ο κύριος του τίτλου δεν είναι άλλος από τον θάνατο που όλοι μας κάποια στιγμή είναι γραφτό να συναντήσουμε και που ο Γούντι Αλεν, εδώ, προσπαθεί να ξορκίσει, πλάθοντας ιστορίες καθημερινής τρέλας γύρω από χυμώδεις ήρωες.
Στην τελευταία πινακοθήκη ηρώων του σκηνοθέτη θα βρούμε τον Αλφι (Αντονι Χόπκινς), προχωρημένης ηλικίας πλούσιο Λονδρέζο, ο οποίος αποφασίζει τη μεγάλη αλλαγή της ζωής του, εγκαταλείποντας τη γυναίκα του Ελενα (Τζέμα Τζόουνς) για μια πόρνη (Λούσι Παντς). Θα βρούμε επίσης την κόρη τους Σάλι (Ναόμι Γουότς) που ζει μίζερα και δυστυχισμένα με τον δικό της σύζυγο τον Ρόι (Τζος Μπρόλιν), αμερικανό συγγραφέα χωρίς έμπνευση, ο οποίος δεν μπορεί να ξεπεράσει την επιτυχία του πρώτου μυθιστορήματός του και είναι αναγκασμένος να δουλεύει σοφέρ. Η Ελενα φλερτάρει με τον εργοδότη της, σούπερ cool γκαλερίστα (Αντόνιο Μπαντέρας), ο Ρόι σκέφτεται δόλιους τρόπους για την κατάκτηση της επιτυχίας και την ίδια ώρα ελέγχει την κοπέλα στο απέναντι παράθυρο (Φρίντα Πίντο).
Ψέματα και υστερία, άγχος και ασυναρτησία, σπασμωδικές κινήσεις που οδηγούν σε μοιραία λάθη. Ολοι αυτοί οι τύποι τρέχουν και δεν φτάνουν πανικόβλητοι, αναζητούν την αλλαγή για να γίνουν καλύτεροι αλλά γίνονται χειρότεροι γιατί εν τέλει λησμονούν την ίδια τη ζωή. Ξεχνούν να την απολαύσουν ενώ προσπαθούν να την ανανεώσουν. Κάποιοι βγάζουν γέλιο: η εμμονή της Τζόουνς με τα μέντιουμ και τη μεταφυσική είναι απολαυστική. Κάποιοι είναι θλιβερές φιγούρες: ο Μπρόλιν, που δεν μπορεί να δεχθεί ότι δεν το «έχει» ως συγγραφέας. Και κάποιοι ακροβατούν ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα: ο Χόπκινς, που τρομαγμένος από την προχωρημένη ηλικία του στρέφεται σε λύσεις απόγνωσης για να φανεί νεότερος. Κάνει τζόγκινγκ και γυμναστική και «αγοράζει» το απαιτητικό call girl που τον σέρνει από τη μύτη (η Λούσι Παντς «κλέβει» άνετα την παράσταση όπως είχε συμβεί με τη Μίρα Σορβίνο στην «Ακαταμάχητη Αφροδίτη»).
Ο στίχος του Σαίξπηρ από τον «Μακμπέθ» που ανοίγει και κλείνει την ταινία είναι: «Μια ιστορία όλο φασαρία και πάθη για το τίποτα». Προφανώς ο Γούντι Αλεν περνά «χοντρή» φάση απαισιοδοξίας, αλλά παρ΄ όλα αυτά γελάει μαζί της. Και εμείς, όπως πάντα, τον ακολουθούμε.
