«Κάποτε η μαμά μου μού έλεγε ότι μοιάζω με τον Τσε Γκεβάρα. “Ο Τσε Γκεβάρα, ο Τσε Γκεβάρα! ” έλεγε και ξανάλεγε όταν γεννήθηκα. Εγώ νομίζω ότι μοιάζω στον Τσάπλιν. Αν μου βάλεις μουστακάκι, του μοιάζω πολύ. Και μου αρέσει. Είμαι φυσιογνωμίστρια και ξέρω. Εσύ, ας πούμε, μοιάζεις πολύ με τον Αλφόνσο Κουαρόν.
Σαν δίδυμος αδελφός του! Κάν΄ τον Google και θα δεις! Εντάξει, δεν θα καπνίσω, μαμά, έχεις δίκιο». Μια συνέντευξη με τη Βαλέρια Γκολίνο μπορεί να εξελιχθεί σε πραγματική απόλαυση. Πόσω μάλλον όταν είναι παρούσα και η μητέρα της, Λάιλα. Η λατρεία ανάμεσα στην ελληνοϊταλίδα ηθοποιό και στη μητέρα της είναι αμοιβαία. Βρισκόμαστε και οι τρεις στο μπαρ του Αττικόν και ζητώ από τη Λάιλα να παρεμβαίνει στην κουβέντα μας. Είμαι βέβαιος ότι θα προσθέσει το δικό της χρώμα.
«Μία εβδομάδα αν μείνω εδώ, θα τα μιλάω πολύ καλύτερα» απαντά η Βαλέρια όταν της επισημαίνω ότι τα ελληνικά της (στα οποία έγινε η συνέντευξη) είναι άψογα. «Πολλές λέξεις δεν τις θυμάμαι γιατί στις περισσότερες συνεντεύξεις πρέπει να μιλάω σε άλλες γλώσσες:αγγλικά, ιταλικά και γαλλικά. Μ΄ εκνευρίζει πάρα πολύ που μου ξεφεύγουν οι σημαντικές λέξεις. Μια λέξη μπορεί να αλλάξει τα πράγματα και να δώσει διαφορετικό νόημα».
Δεν είναι κάπως παράξενο ότι έχει κάνει τόσο λίγο ελληνικό κινηματογράφο; « Δεν είναι μόνο παράξενο, αλλά και λυπηρό » λέει η Γκολίνο. Η μητέρα της ζητεί να παρέμβει στην κουβέντα: «Οταν επιτέλους της ζήτησαν να παίξει σε μια ελληνική ταινία, τη “Σφαγή του κόκορα” του Ανδρέα Πάντζη, η Βαλέρια είχε χαρεί τόσο πολύ. Μόνο που τελικά ο ρόλος ήταν μιας μουγκής! Δεν είπε κουβέντα!» . «Θέλω τόσο πολύ να παίξω μιλώντας ελληνικά!» προσθέτει η ηθοποιός.
Ο λόγος που έφερε την Γκολίνο στην Ελλάδα ήταν διπλός: στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου προβλήθηκε η μικρού μήκους ταινία της «Αrmandino e il madre» αλλά και το «L΄ uomo nero» του Σέρτζιο Ρουμπίνι, όπου η ίδια εμφανίζεται μόνον ως ηθοποιός. Παρ΄ ότι βρίσκεται στον χώρο του θεάματος από τα 16,5 χρόνια της και έχει παίξει σε περισσότερες από 70 ταινίες, ποτέ ως πέρυσι δεν είχε καθήσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Αποφάσισε να το κάνει στα 43 της γι΄ αυτή τη μικρού μήκους ταινία. «Οταν στρέφεσαι στη σκηνοθεσία βλέπεις πολλά που ως ηθοποιός δεν ήξερες- και ας νόμιζες ότι τα ήξερες. Ηταν μια ανακάλυψη» λέει χρησιμοποιώντας τη λέξη scoperta- για να παρεμβληθεί η μητέρα της και να χρησιμοποιήσει την αντίστοιχη ελληνική λέξη.
«Αυτό που ανακάλυψα ήταν η εμπειρία της συνολικής ευθύνης (γράψιμο, σκηνοθεσία, μοντάζ, τα πάντα) αλλά και ότι, κυρίωςως σκηνοθέτης, ξεχνάς τον εαυτό σου, ξεχνάς το σώμα σου. Δεν έχει σημασία το να είσαι όμορφη, και αυτό για μένα, για την προσωπικότητά μου, νομίζω ότι ταιριάζει περισσότερο. Ως ηθοποιός είμαι νάρκισσος. Αλλά ξέρεις κάτι; Τον αληθινό ναρκισσισμό τον έχουν οι σκηνοθέτες . Είναι ο ναρκισσισμός της πραγματικής δημιουργίας».
«Λατρεύω τα γεμιστά της μαμάς!»
«Η μαμά κάνει καλά τα φαγητά που έκανε η γιαγιά μου. Ντομάτες γεμιστές με κιμά, όχι τα ελληνικά τα λαδερά. Εχει τη φινέτσα της αιγυπτιακής κουζίνας» λέει η Βαλέρια Γκολίνο. Η καταγωγή της μητέρας της είναι από την Αίγυπτο, οπότε τα συστατικά που χρησιμοποιεί είναι πιο φίνα. «Γεννήθηκα στη Χάιφα, αλλά νιώθω Ελληνίδα σαν τον Περικλή» τονίζει η Λάιλα, η οποία παντρεύτηκε έναν βέρο Ναπολιτάνο και πλέον ζει μόνιμα στην Αθήνα.
