«Εχω πάρει μερικά κιλά και δεν μου χωράει πλέον. Είναι κρίμα να “κάθεται” στην ντουλάπα αναξιοποίητο.Γι΄ αυτό σας το φέρνω». Ο εν λόγω «πρόλογος» διατυπώνεται λίγο προτού το φόρεμα παραδοθεί και κάποιες φορές ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τις περισσότερες, ωστόσο, κρύβει μια σειρά από αιτίες που δύσκολα ομολογούνται. «Εχω ανάγκη από μετρητά» ή «δεν το αξιοποιώ και δεν θέλω να το φάει ο σκόρος» είναι εκδοχές που πλησιάζουν περισσότερο προς την αλήθεια. Σε κάθε περίπτωση, η κυρία Βασιλική Ζη, ιδιοκτήτρια του καταστήματος vintage ρούχων «Τroc» στους Αμπελοκήπους, αποφεύγει τις αδιάκριτες ερωτήσεις και επικεντρώνεται στο αντικείμενο που η νέα πελάτισσα τής φέρνει. Μία ιατρική τσάντα του 1920, ένα κοστούμι τσάρλεστον του 1930, μία καρφίτσα Αrt Deco, ένας μπερές του Μεσοπολέμου, ένα φόρεμα Υves Saint Lorent από το 1970…
Καθένα από αυτά τα ρούχα και αξεσουάρ που «ξετρυπώνονται» σε ντουλάπες, πατάρια και αποθήκες θα μπορούσε να είναι ένας μικρός θησαυρός. ΄Η ακόμη ένα φτηνό ρούχο από «δεύτερο χέρι». Αντίστοιχα και οι πελάτισσες του μαγαζιού εμπίπτουν σε εντελώς διαφορετικές κατηγορίες: καλλιτέχνες που ψάχνουν κοστούμια για τις παραστάσεις τους, φοιτήτριες που επιθυμούν επώνυμα ρούχα σε χαμηλές τιμές, σχεδιαστές μόδας που αναζητούν έμπνευση, γυναίκες που αγαπούν τα μοναδικά «κομμάτια» στο ντύσιμό τους και κάθε είδους άνθρωποι που ανακαλύπτουν παλιά ρούχα και αξεσουάρ στις ντουλάπες τους και ψάχνουν τρόπο να τα… ξεφορτωθούν!
«Ανοιξα το κατάστημα πριν από 30 χρόνια, επηρεασμένη από αντίστοιχες πρωτοβουλίες στο Παρίσι,με σκοπό να διασώσω vintage είδη ρουχισμού και να τα μεταπουλήσω σε ανθρώπους που τα εκτιμούν» σχολιάζει μιλώντας στο «Βήμα» η κυρία Ζη. «Η διαδικασία είναι απλή.Οι πελάτισσες μου φέρνουν παλιά ρούχα, κοσμήματα και κάθε είδους αξεσουάρ και διαπραγματευόμαστε μια τιμή. Στη συνέχεια, αφήνουν τα αντικείμενα στο μαγαζί και εκδίδεται σχετικό παραστατικό που αποδεικνύει την παρακαταθήκη. Οταν μια νέα πελάτισσα το αγοράσει,εγώ αποδίδω τη συμφωνημένη τιμή στην αρχική ιδιοκτήτρια » τονίζει, προσθέτοντας ότι εν μέσω κρίσης έχει αυξηθεί πολύ ο αριθμός των γυναικών που μου φέρνει αντικείμενα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγάλο στοκ. «Μάλλον το βλέπουν ως αντίδοτο στην κρίση,καθώς όλοι χρειάζονται μετρητά» σχολιάζει. Το vintage παζάρι, βέβαια, δεν αποτελεί «αντίδοτο» μόνο για όσους έχουν άμεση ανάγκη από μετρητά, αλλά και για όσους αναζητούν επώνυμα ρούχα σε τιμές ευκαιρίας. «Οι τιμές ξεκινούν από 5 ευρώ και δεν ξεπερνούν τα 30-40 ευρώ για ένα επώνυμο κομμάτι. Συνεπώς,τώρα που οι Ελληνες πιέζονται οικονομικά, έχουν αρχίσει να στρέφονται προς το vintage,ενώ ποτέ στο παρελθόν δεν σκέφτονταν την εναλλακτική του μεταχειρισμένου ρούχου.Στο εξωτερικό αποτελεί ολόκληρη φιλοσοφία,αλλά εδώ χρειάστηκε μια… οικονομική καταστροφή για να το αποδεχθούμε» εξηγεί η κυρία Αννυ Χασομέρη, ιδιοκτήτρια του καταστήματος Feeling vintage στο κέντρο της Αθήνας.
«Επισκέπτομαι συχνά παζάρια παλιών ρούχων και έχω αντιληφθεί ότι προτείνουν μια νέα φιλοσοφία. Παρακινούν τους ανθρώπους να συνδυάσουν,να επαναχρησιμοποιήσουν, να ανταλλάξουν,να δημιουργήσουν ένα νέο στυλ και να σπάσει επιτέλους το μοντέλο της αγοράς των έτοιμων “προϊόντων γραμμής παραγωγής”» σχολιάζει η κυρία Λίνα Θεοδώρου, φοιτήτρια Νομικής, η οποία έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα ρετρό αξεσουάρ και γυαλιά. «Σε ένα vintage παζάρι ή κατάστημα κρύβονται αντικείμενα κάθε αξίας,από φτηνά μεταχειρισμένα ρούχαμέχρι ακριβά συλλεκτικά κομμάτια που αποτελούν πραγματικά έργα τέχνης.
Γι΄ αυτό και η αναζήτηση του “θησαυρού” είναι μια σχεδόν εθιστική διαδικασία για όποιον αγαπάει τη διαφορετικότητα στο ντύσιμο» αναφέρει η κυρία Φωτεινή, ιδιωτική υπάλληλος και λάτρης των παλιών κοσμημάτων.
Ενα «λιθαράκι» με 600 γυαλιά ηλίου
Υ πάρχουν και ορισμένοι που επιλέγουν να πουλήσουν τα vintage ρούχα ή αξεσουάρ τους με σκοπό όχι το κέρδος αλλά τη φιλανθρωπία. Η κυρία Νατάσα Χτενά κατείχε μια συλλογή από περισσότερα από 600 γυαλιά ηλίου, που χρονολογούνταν από τις πρώτες ως τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Οταν πριν από τρεις μήνες βρέθηκε στην Γκάνα στο πλαίσιο εθελοντικού έργου για την ΜΚΟ «Unite for Sight» («Ενωθείτε για την όραση») αποφάσισε ότι είχε έρθει η στιγμή να θέσει τη «συλλογή» της στην υπηρεσία ενός… ανώτερου σκοπού. Ετσι το περασμένο Σαββατοκύριακο αξιοποίησε το vintage παζάρι που τιτλοφορείται «Μeetmarket» για να μαζέψει χρήματα πουλώντας τα γυαλιά που με πολύ κόπο είχε μαζέψει εδώ και δέκα χρόνια.
«Αναζητούσα έναν ευχάριστο τρόπο να επικοινωνήσω στους νέους τη σημασία της κοινωνικής ευθύνης. Διότι αυτή πρέπει να είναι στοιχείο κάθε δημιουργικής διαδικασίας, ακόμη και της μόδας. Αλλωστεδεν χρειάζεται να φθάσει κανείς στον Τρίτο Κόσμο για να βοηθήσει. Μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο που έχειγια να βάλει έστω ένα λιθαράκι για τη βελτίωση της ζωής των συνανθρώπων μας» λέει η ίδια στο «Βήμα».
