Για όσους απορούν για το άνοιγμα που επιχειρεί ο Πρωθυπουργός στο Ισραήλ υπάρχει μια εξήγηση- πέραν των επίσημων και μη κυβερνητικών «δικαιολογητικών». Φαίνεται πως «κάτι εντελώς νέο κινείται» περί το Παλαιστινιακό και ο κ. Παπανδρέου κρίνει ότι πρέπει να είναι παρούσα η Ελλάδα. Είναι ακόμη στο στάδιο των βολιδοσκοπήσεων και οι ελπίδες για κάτι θετικό είναι περιορισμένες. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι σχετικά μηνύματα καταφθάνουν και από τις δύο πλευρές.
Ιδού περί τίνος πρόκειται. Η μόνη περίπτωση να αποκτήσει ουσία ο διάλογος Ισραήλ- Παλαιστινίων είναι να εφαρμοστεί και εδώ η «λύση» που δόθηκε στο Κοσσυφοπέδιο. Η αυτοανακήρυξη της ανεξαρτησίας του παλαιστινιακού κράτους. Δεν είναι εύκολο αυτό, αλλά είναι πλέον κοινή διαπίστωση ότι ο διάλογος δεν έχει πιθανότητες να αποδώσει οτιδήποτε καθώς συνεχίζεται η κατασκευή νέων οικισμών σε εδάφη που – θεωρητικώς τουλάχιστον- θα ανήκουν στο παλαιστινιακό κράτος. Το ενδιαφέρον είναι ότι, σχεδόν ταυτόχρονα, η ιδέα της ανακήρυξης της ανεξάρτητης Παλαιστίνης πήρε δημοσιότητα στην Αμερική και μάλιστα από δύο σοβαρές πηγές. Με άρθρα του παλαιστίνιου βουλευτή στην ισραηλινή Κνεσέτ Μουσταφά Μπαργκούτι στους «Νew Υork Τimes» (14/10) και του πρώην αντιπροσώπου της κυβέρνησης Μπους στον ΟΗΕ Τζον Μπόλτον στη «Wall Street Journal» (21/10). Μάλιστα ο δεύτερος- τον οποίον, όπως και για την εφημερίδα, κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει για αντιεβραϊσμό- δίνει και έναν οδικό χάρτη για τη λύση του Παλαιστινιακού, επισημαίνοντας και τα ασθενή σημεία του.
Υπάρχουν δύο επιλογές για τη δημιουργία του ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, γράφει ο Μπόλτον. Η πρώτη είναι να ανακηρύξουν τη δημιουργία του οι Παλαιστίνιοι και να το αναγνωρίσουν αμέσως οι ΗΠΑ στα όρια της πριν από το 1967 «γραμμής ανακωχής». Η δεύτερη είναι το Συμβούλιο Ασφαλείας να καλέσει τα κράτη-μέλη του να το αναγνωρίσουν- μια πλήρως νομότυπη διαδικασία, η επιτυχία της οποίας θα εξαρτηθεί από τη θέση των ΗΠΑ. Θα απαντήσει θετικά στην πρόσκληση του Συμβουλίου είτε θα προτιμήσει να κάνει αποχή, αποφεύγοντας το βέτο που θα τερμάτιζε κάθε διαδικασία.
Η δεύτερη επιλογή είναι η πλέον ενδεδειγμένη και αν οι ΗΠΑ προτιμήσουν να κάνουν έστω αποχή το Συμβούλιο θα δεχθεί με πλειοψηφία 14-0, λέγει ο Μπόλτον, την ανακήρυξη του κράτους της Παλαιστίνης. Νομικό πρόβλημα δεν ανακύπτει επειδή ακόμη και η προϋπόθεση των «συγκεκριμένων συνόρων» ως έννοια του κράτους παρακάμπτεται με επισήμανση ότι το νέο κράτος βρίσκεται «εντός των συνόρων του 1967». Το Ισραήλ, το οποίο διακηρύσσει ότι «ουδέποτε θα επιστρέψει στο καθεστώς 1967» και το τονίζει εμπράκτως, κτίζοντας νέους οικισμούς, αναμένεται να αντιδράσει. Ο Νετανιάχου «προειδοποίησε» τους Παλαιστινίους- τον Ομπάμα στην πραγματικότητανα «μην τολμήσει» να προχωρήσει σε ανακήρυξη του παλαιστινιακού κράτους.
