Επειδή λέγονται και γράφονται πολλά, είναι αναγκαίο να καταγραφούν οι τεράστιες διαφορές ανάμεσα στη Γαλλία και στην Ελλάδα ως προς το κίνημα αμφισβήτησης των πολιτικών λιτότητας και συρρίκνωσης «κεκτημένων» και δικαιωμάτων.
Το γαλλικό κίνημα διαμαρτυρίας με τα εκατομμύρια διαδηλωτές και τις επιλεγμένες, οργανωμένες και τις περισσότερες φορές αποδεκτές από την κοινωνία απανωτές απεργίες (να δύο μεγάλες διαφορές με την Ελλάδα) ήταν και είναι έργο των συνδικαλιστικών οργανώσεων, που παρά τις διαφορές τους δρουν ενωτικά, και των κομμάτων της Αριστεράς, με πρώτο το Σοσιαλιστικό Κόμμα που πρωταγωνίστησε στο Κοινοβούλιο και ήταν μέτοχος στον «δρόμο». Στην Ελλάδα, που σε αντίθεση με τη Γαλλία αντιμετωπίζει κατάρρευση, όχι μόνο οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν είναι ενωμένες αλλά βιώνουν μεταξύ τους περίοδο εμφυλίου πολέμου, ενώ δεν προτείνουν παρά τα «όχι».
Ο στόχος της γαλλικού κινήματος ήταν και παραμένει συγκεκριμένος: η μερική ή ολική απόσυρση του κυβερνητικού σχεδίου νόμου αλλαγής του συνταξιοδοτικού συστήματος. Δεν ήταν η ανατροπή των διεθνών οικονομικών σχέσεων της χώρας και της «παγκοσμιοποίησης». Σίγουρα, αν επτά Γάλλοι στους δέκα στήριξαν και στηρίζουν με πείσμα τη μακρά διαμαρτυρία, αυτό οφείλεται και στην όλο και πιο έντονη διαφωνία της κοινής γνώμης με τον αυταρχικό πια τρόπο διακυβέρνησης της χώρας από τον κ. Σαρκοζί.
Το κίνημα διαμαρτυρίας δεν το ξεκίνησαν στη Γαλλία «οργισμένοι νέοι» χωρίς πρόγραμμα. Οι νέοι προσχώρησαν στο κίνημα αυτό, με αποφάσεις των φοιτητικών και μαθητικών οργανώσεων, που εγκρίθηκαν και εγκρίνονται καθημερινά από τη «βάση», και σε συντονισμό με τα συνδικάτα. Δεν χρησιμοποίησαν τη βία που εκδηλώθηκε μόνο σε ορισμένες συνοικίες από μικρές (και απομονωμένες) ομάδες «κουκουλοφόρων» προσφέροντας επιχειρήματα στη Δεξιά. Τη βία χρησιμοποίησαν επίσης τα γαλλικά ΜΑΤ για να «ανακαταλάβουν» διυλιστήρια που απεργούσαν.
Η αντίθεση στο συνταξιοδοτικό νομοσχέδιο υποκρύπτει συνεπώς τη γενικότερη αντίθεση προς την πολιτική του κ. Σαρκοζί, ο οποίος εξάλλου έχει καταστήσει σαφές ότι ετοιμάζει «για μετά» και άλλες ανάλογες «μεταρρυθμίσεις». Ο γάλλος πρόεδρος πέτυχε την ψήφιση του νομοσχεδίου, αλλά ενώ πλησιάζουν οι νέες προεδρικές εκλογές (2012) η δημοτικότητά του (δημοσκοπήσεις) έπεσε για πρώτη φορά κάτω από το 30%. Του αποδίδεται έτσι η πρόθεση αλλαγής πρωθυπουργού και σχηματισμού μιας κυβέρνησης με κάποιο «κοινωνικό» πρόσωπο. Από την πλευρά της η σοσιαλιστική αντιπολίτευση προσπαθεί να συγκροτήσει ένα πειστικό και ευρύ μέτωπο για τις προσεχείς εκλογές. Συνεπώς, Ελλάδα- Γαλλία: οι διαφορές είναι τεράστιες. Το μόνο κοινό στοιχείο, αύριο ίσως πανευρωπαϊκό, είναι το ερώτημα για το όριο αντοχής της κοινής γνώμης σε αυτού του είδους τις «μεταρρυθμίσεις».
