Οποιος δενέχει πάει στο Στρασβούργο και δει αυτή την ταινία, θα θελήσει να το επισκεφτεί. Οποιος έχει πάει, θα το θυμηθεί με τον πιο γλυκό τρόπο που θα μπορούσε να φανταστεί. Ο Χοσέ Λουίς Γκουερίν όμως ουδέποτε αντιμετωπίζει ως τουρίστας τους φυσικούς χώρους της πόλης της Αλσατίας στη δυτική πλευρά του Ρήνου. Αντιθέτως, πέρα από τα πανέμορφα κτίσματα και τις υπέροχες πλατείες, τα πανεπιστήμια, τον Καθεδρικό Ναό και τους άλλους ναούς, τις γέφυρες και τα μουσεία, η καθημερινότητα, ενταγμένη σε όλα τα παραπάνω, είναι που ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη. Θα με πείτε ακραίο, αλλά βλέποντας ξανά την ταινία «Στην πόλη της Σύλβια», τρία χρόνια μετά το Φεστιβάλ Βενετίας, ένιωσα ότι είναι για το Στρασβούργο ό,τι είναι για την Αθήνα τα εφετινά «Οπωροφόρα της Αθήνας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Χωρίς όμως τα πολλά λόγια και τις σοφιστείες. Γιατί σε αυτήν εδώ την περιήγηση οι διάλογοι απουσιάζουν, αισθάνεσαι περίπου σαν να παρακολουθείς βωβό κινηματογράφο. Και αυτό ήταν που μου άρεσε ακόμα περισσότερο στην ταινία.
Δύο είναι τα κεντρικά πρόσωπα· και τα δύο πολύ όμορφα. Ενας νεαρός και μια κοπέλα. Ο Ξαβιέ Λαφίτ και η Πιλάρ Λόπες ντε Αγιάλα. Ο νεαρός είναι αδέξιος και ζημιάρης, έχει ένα μπλοκ με σκίτσα και κρατά σημειώσεις πίνοντας τον καφέ του στα λόμπι των ξενοδοχείων και στις καφετέριες. Η νεαρή είναι ένα πλάσμα με αγγελικό πρόσωπο που λιγότερο περπατά και περισσότερο αιωρείται. Μεθυσμένος από την ομορφιά της, ο εξίσου όμορφος νέος αρχίζει να την παρακολουθεί και ο φακός της Νατάσα Μπράιερ παρακολουθεί άγρυπνα και τους δύο τρυπώνοντας διακριτικά σε κάθε λογής σοκάκια. Ενα δεκάλεπτο μονοπλάνο αυτής της περιήγησης-παρακολούθησης ακούγεται κουραστικό, αλλά δεν είναι. Η καταγραφή των χώρων της πόλης, αλλά και των ανθρώπων που την περιβάλλουν, γίνεται με θεσπέσιο τρόπο.
Εξυπνες εικόνες, γεμάτες ευρήματα, ζωή και αλήθεια. Ο μινιμαλισμός του Ρομπέρ Μπρεσόν συναντά το χιούμορ του Οτάρ Ιοσελιάνι. Οι περαστικοί αποκτούν σημασία. Μια αλκοολική κλοσάρ. Μια κυρία που περπατά με τα ψώνια στο χέρι. Ενα σύνθημα στον τοίχο, ένας μαύρος πλανόδιος μικροπωλητής. Δεκάδες πρόσωπα, δεκάδες προσεγμένοι ήχοι και στο μέσον αυτό το παράξενο ντουέτο που τόσο πολύ θα ήθελες να είναι «ένα» αλλά… ποιος ξέρει; Η αντανάκλαση της γυναίκας φωτίζει όλα τα όμορφα θηλυκά πρόσωπα που ο νεαρός αντικρίζει. Μια εμμονή με όλη τη σημασία της λέξης και ένα είδος κινηματογράφου που σε κερδίζει με τη μελαγχολική φρεσκάδα του (προβάλλεται αποκλειστικά στην αίθουσα Λαΐς της Ταινιοθήκης της Ελλάδος).
