Τηγανόψωμο

Πολύ σωστή η Αλέκα Παπαρήγα. Αφού σε καπιταλιστικό περιβάλλον λειτουργεί η «Τυποεκδοτική» τι να κάνουμε και εμείς. Αναγκαστήκαμε να διώξουμε για να νοικοκυρέψουμε την εταιρεία. Αυτό είναι και το επιχείρημα του μικρομεσαίου επιχειρηματία. Απολύω μερικούς για να σώσω τους πολλούς. Αυτό και του μεγαλοεπιχειρηματία. Οταν το μπαλόνι ξεφουσκώνει, τότε το προσωπικό του ξεφορτώνει. Ξέρω ξέρω. Τα κέρδη από την κομματική επιχείρηση δεν καταλήγουν στο προσωπικό ταμείο της Αλέκας, αλλά στον κομματικό μηχανισμό για ιερό, πολιτικό και κοινωνικό σκοπό. Συμφωνώ. Και ο μικρομεσαίος όμως για την οικογένειά του σκοτώνεται και αγωνιά νυχθημερόν. Ιερός σκοπός και αυτός. Το ίδιο και ο μεγαλοεπιχειρηματίας. Αν κλείσουν οι επιχειρήσεις, τα μαγαζιά, οι βιοτεχνίες, οι οικοδομές και τα εργοστάσια, τότε η ανεργία θα μας πάρει και θα μας σηκώσει. Πού θα δουλέψουν όλοι αυτοί; Στο κόμμα το κομμουνιστικό; Μα, ναι. Εγώ βγάζω έναν σκασμό λεφτά. Αλλά ταυτόχρονα από το εργοστάσιό μου και την πολυεθνική μου τρώει ένα κομμάτι ψωμί η εργατιά. Αυτός και αν δεν είναι ιερός σκοπός. Μέσα στις συγκεκριμένες, καπιταλιστικές συνθήκες, φυσικά. Δύο τα συμπεράσματα απ΄ όλα αυτά. Πρώτα η εικονική ελληνική οικονομία. Με ξεχαρβαλωμένη τη βιοτεχνία και σχεδόν ανύπαρκτη τη βιομηχανία. Γι΄ αυτό και το αριστερό αίτημα για βασικό μεροκάματο χιλίων τετρακοσίων ευρώ αποδείχτηκε εξωπραγματικό. Δεύτερο και χειρότερο, η ανεργία. Γιατί, όπως καταλαβαίνουν όλοι, ακόμη και τα μωρά, την κρίση δεν θα την πληρώσουν τ΄ αφεντικά, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες στομάχια και στόματα εργατικά. Επομένως όσο τα δύο μεγάλα κυβερνητικά κόμματα φούσκωναν την οικονομία άλλο τόσο η Αριστερά, για τους δικούς της λόγους, φούσκωνε τη δική της ιδεολογία. Ενα ατελείωτο κακοσκηνοθετημένο ριάλιτι που κατέληξε εφιάλτης. Γιατί αν τότε τα εφτακόσια ήταν λίγα, πάρε τώρα πεντακόσια και να λες ευχαριστώ. Στον σχιζοφρενή δολοφόνο με το μνημόνιο που σε περιμένει στη γωνία να σε κάνει τηγανόψωμο ελληνικό!

ddanikas@dolnet.gr