Η πολιτική, ιδιαίτερα όπως ασκείται στην Ελλάδα, κρύβει πολλές φορές και μια δόση… φρεναπάτης. Ετσι η προχθεσινή θεατρική εμπειρία του Γ. Παπανδρέου στο ομώνυμο έργο του Κορνέιγ στο Εθνικό, πέρα από την όποια απόλαυση του προσέφερε, μπορεί από μια πλευρά να του ήταν χρήσιμη και κατά την άσκηση των καθηκόντων του. Αν συνυπολογίσουμε μάλιστα ότι ένας εκ των βασικών πρωταγωνιστών της «Φρεναπάτης» είναι μάγος που αναπλάθει την πραγματικότητα, η χρησιμότητα της παράστασης μπορεί να ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Οχι τόσο γιατί χρειαζόμαστε έναν μάγο της πολιτικής που θα μας παραμυθιάζει με τις υποσχέσεις του, αλλά κυρίως γιατί χρειαζόμαστε πολιτικούς με υπερφυσικές, για τα ελληνικά δεδομένα, ικανότητες και αντοχές για να παραμένουν προσγειωμένοι στην πραγματικότητα και να εφαρμόζουν με συνέπεια και συνέχεια τις πολιτικές που έχει ανάγκη ο τόπος.
Γιατί μπορεί να ζήσαμε αρκετά χρόνια με ψευδαισθήσεις αλλά είναι φανερό ότι το σκηνικό αυτό δεν αντέχει άλλο. Δυστυχώς όμως ο πολιτικός ρεαλισμός, όσο αναγκαίος κι αν είναι, έχει και μεγάλο πολιτικό κόστος. Οταν μάλιστα έχεις απέναντι μια αντιπολίτευση που ζει με τις δικές της αντιμνημονιακές φρεναπάτες που δυναμιτίζουν το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα και βρίσκεσαι μπροστά σε μια εκλογική αναμέτρηση, είναι εύκολο να αρχίσεις τις παραχωρήσεις και τις υπαναχωρήσεις… Με έναν κομματικό μηχανισμό εθισμένο στον λαϊκισμό, όπως είναι ακόμη το ΠαΣοΚ, χρειάζονται μεγάλες αντιστάσεις για να μην εγκαταλείψεις την προσπάθεια στη μέση… Ας μη γελιόμαστε, το εκλογικό αποτέλεσμα δεν πρόκειται να αφήσει ανεπηρέαστη την κυβερνητική στρατηγική. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη για τις επόμενες βδομάδες έχουν ανασταλεί όλες οι παρεμβάσεις που μπορεί να είχαν επιπτώσεις στο πολιτικό κλίμα. Κανένας υπουργός δεν πρόκειται να ανοίξει οποιοδήποτε θέμα που θα προκαλέσει κοινωνικές εντάσεις και θα έχει εκλογικές συνέπειες. Μπορεί ο κ. Παπανδρέου, βλέποντας τη χαμηλή απήχηση αρκετών υποψηφίων, να ανέβασε τους τόνους της πολιτικής αντιπαράθεσης βάζοντας το δίλημμα μνημόνιο ή χρεοκοπία, αλλά γνωρίζει πολύ καλά και ο ίδιος ότι αν αυτή η τακτική δεν επιδοκιμαστεί στις κάλπες, τα περιθώρια για να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες έχει δεσμευτεί, στενεύουν αρκετά.
Και όσο θεμιτό κι αν είναι ένα μέρος των πολιτών να έχει αυταπάτες ότι μπορούμε και χωρίς το μνημόνιο, την τρόικα και το ΔΝΤ, για την κυβέρνηση δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για οπισθοχωρήσεις. Αν αρχίσει να πρυτανεύει η λογική του πολιτικού κόστους, επειδή θα δουν ενδεχομένως ότι ένα σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος δεν αντέχει τις θυσίες στις οποίες αναγκαστικά υποβάλλεται, είναι πολύ εύκολο όποια θετικά βήματα έχουν γίνει ως τώρα να ακυρωθούν μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Και όσο και να προσπαθεί ο κ. Σαμαράς να μας παραμυθιάσει με τα σενάρια για… εναλλακτικό μνημόνιο, δεν νομίζω ότι η τρόικα και οι αγορές, από τις οποίες εξαρτιόμαστε, θα μας δώσουν δεύτερη ευκαιρία.
