ΒΕΡΟΛΙΝΟ
OΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ δεν είναι εύκολο πράγμα. Πόσω μάλλον, όπως έλεγε ο περίφημος σατιρικός συγγραφέας Καρλ
Φάλεντιν, όταν αναφέρονται στο μέλλον. Η διατύπωσή τους απαιτεί τόλμη. Σαν αυτή που επιδεικνύει ο γερμανός οικονομολόγος Μπερτ Ρούρουπ, ο οποίοςμιλώντας στο «Βήμα» προβλέπειούτε λίγο ούτε πολύότι η Ελλάδα θα μπορούσε
να ανακάμψει βαθμιαία οικονομικά αν στρεφόταν συστηματικά προς την ορμητικά αναπτυσσόμενη τουρκική αγορά. Η απαραίτητη προϋπόθεση γι΄ αυτό θα ήταν βέβαια να μπει τέρμα « στις μάχες τού χθες ». Και το
αποτέλεσμα θα ήταν, μεσοπρόθεσμα, η συγκρότηση ενός περιφερειακά πανίσχυρου ελληνοτουρκικού οικονομικού πόλου και μακροπρόθεσμαμια ανίδωτη ως σήμερα ώσμωση των δύο πολιτισμών.
Oικονομική ανάπτυξη χωρίς κατάλληλο παρτενέρ δεν γίνεται. « Συρτάκι δεν χορεύει ποτέ κανείς μόνος του » λέει ο 67χρονος οικονομολόγος. « Μόνο το 4% των ελληνικών εξαγωγών πηγαίνει στην Τουρκία.Αυτό είναι πολύ λίγο.Η Ελλάδα είναι προσανατολισμένη κυρίως προς τις χώρες της Μέσης και Ανατολικής Ευρώπης.Ομως οι οικονομίες τους είναι μικρές και δεν αυξάνονται δυναμικά. Η Τουρκία, αντιθέτως, έχει τεράστια απορροφητικότητα και βρίσκεται σε διαρκές μπουμ. Είναι ένα κέντρο ανάπτυξης. Και αυτό θα πρέπει να το εκμεταλλευθεί δεόντως η Ελλάδα ». Η οικονομική συνεργασία, προσθέτει, έχει και πολιτιστικά παρεπόμενα. « Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι η αποδόμηση των ιστορικών αντιπαθειών και προκαταλήψεων » τονίζει. Από αυτό θα μπορούσε να προκύψει, στο απώτερο μέλλον, ένα είδος «ελληνοτουρκικού πολιτισμού». « Θα ήταν θαυμάσιο! » λέει. « Η Ελλάδα θα είχε τότε λιγότερα προβλήματα! ».
Προς το παρόν βέβαια, εκείνο που έχει απόλυτη προτεραιότητα στην Ελλάδα είναι η «σταθεροποίηση». Και αυτό βρίσκεται σε αντίθεση με τις ανάγκες της άμεσης ανάπτυξης. « Με την πολιτική της σταθεροποίησης μπορεί να βελτιώσει κανείς μακροπρόθεσμα τις δυνατότητες ανάπτυξης » λέει ο ίδιος. « Αλλά η εξυγίανση των οικονομικών συνοδεύεται πάντα από μια παροδική ύφεση.Γι΄ αυτό και μιλάμε για σταθεροποιητική κρίση,ή για κρίση σταθεροποίησης.Αυτό δηλαδή που ζούμε σήμερα ».
Παρά την ιδιότυπη αυτή κρίση όμως, το πρόγραμμα σταθερότητας της ελληνικής κυβέρνησης (« πολύ, πολύ φιλόδοξο και πολύ,πολύ τολμηρό ») θα μπορούσε να οδηγήσει στην πτώση του ελλείμματος κάτω από το 3% ως το 2014, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θα εφαρμοστεί μέχρι τέλους με συνέπεια.
Προς τον σκοπό αυτόν, τονίζει, είναι αναγκαία η αποτελεσματική λειτουργία του κράτους- και αυτό όσο ποτέ άλλοτε. Ξεκινώντας από το γεγονός ότι τα τελευταία δέκα χρόνια τα φορολογικά έσοδα παρέμειναν σχεδόν στάσιμα, παρά το γεγονός ότι το εθνικό εισόδημα αυξήθηκε κατά σαράντα και πλέον τοις εκατό, εξάγει το συμπέρασμα ότι αυτό που προέχει σήμερα είναι η εκ βάθρων αναδιοργάνωση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών. « Η αύξηση της οικονομίας έγινε σε μεγάλο βαθμό μέσω υπερχρέωσης, αλλά τα εισοδήματα που προέκυψαν από αυτήν δεν φορολογήθηκαν σωστά. Ετσι, δεν μπορούσε να γίνει η απόσβεση των χρεών » λέει. « Μια από τις χειρότερες ελληνικές αρρώστιες ήταν το αναποτελεσματικό σύστημα φορολόγησης ».
Η Ελλάδα, τονίζει, πρέπει να εισαγάγει νέο μοντέλο ανάπτυξης, που δεν θα στηρίζεται σε ακάλυπτες διακηρύξεις και επιταγές, αλλά σε πραγματικά κερδοφόρους κλάδους, όπως οι εξαγωγές, ο τουρισμός, η ναυτιλία και η ελαφρά βιομηχανία. Μόνο έτσι θα ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών, που προς το παρόν παραμένουν εμφανώς δύσπιστες. Οι εξαιρέσεις δεν λείπουν βέβαια. Παράδειγμα, η Κίνα, η οποία, παρά την κρίση, τοποθετεί όλο και περισσότερα κεφάλαια στην Ελλάδα. Η τοποθέτησή τους όμως, παρατηρεί, δεν είναι ανιδιοτελής, αλλά αποβλέπει ευθέως στην ταχύτερη διακίνηση των κινεζικών εμπορευμάτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Αυτό εξηγεί κατά τα άλλα και το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος των πιστώσεων δίνεται σε έλληνες εφοπλιστές. « Ανάποδος κόσμος » λέει. « Η κομμουνιστική Κίνα μετατρέπει σε υπηρέτη την καπιταλιστική Ευρώπη ».
