Από τις συζητήσεις κυβερνητικών στελεχών, τραπεζιτών και οικονομολόγων στο περιθώριο της ετήσιας συνόδου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας και τις δυνατότητές της για έξοδο από την κρίση, αναδεικνύονται τέσσερα πεδία ανησυχίας και επιφυλάξεων.
Το πρώτο σχετίζεται με τις οργανωτικές αδυναμίες του φοροελεγκτικού μηχανισμού να συλλέξει τα φορολογικά έσοδα και να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή.
Το δεύτερο συνδέεται με την αδυναμία της χώρας να περιγράψει και να υποστηρίξει ένα αξιόπιστο και επαρκές αναπτυξιακό σχέδιο.
Το τρίτο πηγάζει από τους κινδύνους πολιτικής αστάθειας, που το ίδιο το πολιτικό σύστημα μεταδίδει εξαιτίας της αδυναμίας των βασικών κομμάτων να στηρίξουν με συνέπεια καθαρές πολιτικές εξόδου από την κρίση.
Και το τέταρτο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εξέλιξη των προηγουμένων και έχει να κάνει με την επιμήκυνση ή μη στον χρόνο αποπληρωμής του μεγάλου δανείου της τρόικας των 110 δισ. ευρώ. Αρα, αν θέλει η κυβέρνηση να εξασφαλίσει την υποστήριξη των ξένων και να διευκολυνθεί στην εξόφληση των χρεών, οφείλει πρώτα απ΄ όλα να ανασυγκροτήσει και να καταστήσει αποτελεσματικό τον φοροελεγκτικό μηχανισμό του κράτους. Χωρίς ισχυρό μάνατζμεντ στις εφορίες, χωρίς ριζική αντιμετώπιση των εστιών παραοικονομίας και φοροδιαφυγής, η χώρα θα βασανίζεται για πολλά χρόνια. Με άλλα λόγια, αν συνεχίσουν να πληρώνουν φόρους μόνο οι μισθωτοί και οι πολύ μεγάλες επιχειρήσεις, προκοπή δεν πρόκειται να δει ο τόπος. Αντιστοίχως, είναι υποχρεωμένη να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο αναπτυξιακό σχέδιο που θα ξεπερνά τα «πράσινα» της κυρίας Μπιρμπίλη και θα δημιουργεί περιβάλλον άνθησης της εγχώριας επιχειρηματικότητας και προσέλκυσης ξένων επενδύσεων, σε πλήθος δραστηριοτήτων, από τα τρόφιμα και την ενέργεια ως τις μεταφορές και τις νέες τεχνολογίες. Ωστε να πεισθούν οι ξένοι ότι η ελληνική οικονομία είναι ζωντανή να παραγάγει νέο πλούτο και έτσι να διαμορφώσει προϋποθέσεις αποπληρωμής του χρέους. Αν κάτι τέτοιο διαφανεί εκ του ασφαλούς θα μπορούν να προσφέρουν την επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης του μεγάλου δανείου της τρόικας, που πολλαπλώς θα μας διευκολύνει. Υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι στο μεσοδιάστημα δεν θα αναδειχθεί ο πολιτικός κίνδυνος, που είναι ικανός τα πάντα να αναιρέσει.
Ακριβώς γι΄ αυτό η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να αντέξει και να επιμείνει με αποφασιστικότητα, χωρίς οπισθοχωρήσεις και αναστολές. Ο κ. Παπανδρέου οφείλει να ξεπεράσει τον πολιτικό κίνδυνο. Αλλά και ο κ. Σαμαράς, ως διεκδικητής της εξουσίας, είναι υποχρεωμένος να διαμορφώσει ένα όραμα πολιτικής για τη χώρα και τους πολίτες της, που θα είναι συμβατό με το διεθνές οικονομικό περιβάλλον και τις κρατούσες παγκοσμίως συνθήκες. Σε έναν κόσμο αλληλοεξαρτώμενο και πολλαπλώς επηρεαζόμενο η Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει ως «νησίδα αντίστασης», δεν μπορεί να μετατραπεί σε Αλβανία της ύστερης παγκοσμιοποίησης. Οφείλει αυτό να το γνωρίζει ο αρχηγός ενός ιστορικού συντηρητικού κόμματος που έχει πρωταγωνιστήσει για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ενωμένη Ευρώπη.
