Τρία ειλικρινή άρθρα για την κρίση στον Τύπο, δημοσιευμένα στο «Βήμα» από τον Α. Καρακούση, τον Σ. Πολυμίλη και τον Π. Καψή, επιτρέπουν μερικές σκέψεις από έναν, επί τριακονταπενταετία, «έκτακτο», όπως αποκαλείται, «συνεργάτη» του ΔΟΛ που επιμένει να αιθεροβατεί στην κόλαση του σκεπτικισμού.
Αυτό που βαραίνει, νομίζω, είναι ότι η αυλαία στο δράμα του έντυπου λόγου έχει πέσει προ πολλού. Το θέατρο- ή το πραιτώριο – μεταφέρθηκε στην τηλεόραση. Το χάσμα ανάμεσα στη γραφή και στην εικόνα δεν γεφυρώνεται παρά τα «ρόλερ» που «τρέχουν» στα τηλεοπτικά δελτία ή, έστω, τις ολοένα αυξανόμενες επισκέψεις στο Διαδίκτυο. Την πένα αντικατέστησε η μούρη. Το γράφειν, ένα αενάως πληκτρολογείν. Τη χειρονομία της γραφής, ένα μεταλλαγμένο χέρι που συμποσείται στο δάκτυλο. Την ελευθεροτυπία, ο «δάκτυλος» του οιουδήποτε μεγαλοεπιχειρηματία.
Οταν ο τηλεοπτικός σχολιαστής ακούει τη φωνή του να μιλά, αντί να παρατηρεί σιωπηλός, όπως ο Ερασμος του Χολμπάιν, την πένα του να γράφει, τότε όλα επιτρέπονται, δηλαδή απαγορεύονται όλα. Οπότε, τόσο η ευταξία που επικαλούνται οι τηλεπερσόνες των οκτώ όσο και η αταξία που καταλήγει σαν ίζημα από την εκπομπή τους στην κοινωνία είναι λόγω φάτσας. Είτε το θέλουν είτε όχι, το καθεστώς τους αντιστοιχεί με το τηλεοπτικό status της Ρούλας Κορομηλά. Αυτό τα λέει όλα, λέει όμως και κάτι περισσότερο για την κρίση της Δημοκρατίας, της συναίνεσης, των δημοσίων, υποτίθεται, διαβουλεύσεων και, κυρίως, της ελευθεροτυπίας. Οταν ο κοινωνικός αντίκτυπος ενός σοβαρού άρθρου ή, έστω, ενός οξυδερκούς τηλεοπτικού σχολίου μετριέται με τη δημοτικότητά του, αυτό συμβαίνει διότι η ίδια η κοινωνία αναζητεί μια «σαφήνεια» ώστε να συμφωνεί με τον έμφοβο εαυτό της. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο εξουθενωτικό από το να λειτουργεί ένα άρθρο ως επιμορφωτικό, ισοσκελισμένο κείμενο μεταξύ του αναγνώστη, του εργοδότη και του δημοσιογράφου, που σε περιόδους κρίσεως φοβούνται και οι τρεις τους, εξίσου.
Κρίση του Τύπου σημαίνει κρίση αυτής της Δημοκρατίας των ομοίων- όχι των ίσων – πολιτών. Και την ομοιότητα, την ομοιομορφία υπερασπίζεται μέχρι (κροκοδειλίων) δακρύων η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Σημαίνει όμως και κάτι χειρότερο: ο Τύπος να μην είναι πλέον ούτε καν η τελευταία δικαιολογία ώστε να επιβιώσουν όλες οι καθαιρεθείσες εξουσίες του πολιτεύματος, παρά τη θεσμική τους κατοχύρωση και την οιονεί ανεξαρτησία τους. Κυρίως, παρά το άλλοθι της «μειωμένης», όπως λέχθηκε, «κυριαρχίας» από την τρόικα.
Μαζί με την εφημερίδα θα εξαφανιστεί το τελευταίο υπόλοιπο ιστορικής συνείδησης, μαζί και η ιστορική ελευθερία».
Το βέβαιον είναι ότι προηγουμένως θα έχουν εξαφανιστεί μαζί με τους κλητήρες και οι λεγόμενοι «έκτακτοι συνεργάτες»…
