Η επικρατούσα άποψη θέλει την Ελλάδα αντιπαραγωγική και την εγχώρια επιχειρηματικότητα εσωστρεφή και κρατικοδίαιτη.
Οπου να σταθείς ακούς ότι η χώρα μας δεν παράγει τίποτε, ότι είναι νεκρή και τέλος πάντων ότι όλα είναι υπονομευμένα από το αμαρτωλό τρίγωνο μεταξύ Μεγάλης Βρεταννίας, πλατείας Κολωνακίου και Χίλτον. Ωστόσο, αν ξεφύγει κανείς από το τρίγωνο της συμφοράς και προσεγγίσει την εξελισσόμενη οικονομική δραστηριότητα θα διαπιστώσει ότι έξω από το επιφανειακό σύστημα δημοσιότητας, δρα και αναπτύσσεται ένας κύκλος επιχειρηματιών που παλεύει με ίδιες δυνάμεις, χωρίς τη φροντίδα ή την προστασία της πολιτικής.
Oσο και αν ακούγεται παράδοξο, εκεί έξω αναπτύσσονται καινοτομικές παραγωγικές εστίες, ικανές να ξεφύγουν των στενών ορίων της μικρής και αντιεπιχειρηματικής πατρίδας. Η κρίση μάλιστα φαίνεται να έχει ενισχύσει την προσπάθειά τους. Είδαν και απόειδαν με τα δεσμευμένα από τα καρτέλ και τις ληστρικές προμήθειες εσωτερικά δίκτυα, κλονίστηκαν από την ύφεση και την κάμψη της ζήτησης και πήραν τη μεγάλη απόφαση να απευθυνθούν σε πιο ολοκληρωμένες αγορές. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πραγματικός παραγωγός στην Ελλάδα που να μη διεκδικεί μερίδιο πωλήσεων στο εξωτερικό. Οπως επιβεβαιώνει και ο νέος υπουργός Ανάπτυξης κ. Μ. Χρυσοχοΐδης, πλήθος παραγωγών δίδει πλέον μάχη εξωστρέφειας. Στους τομείς των τροφίμων, των ποτών, των φυσικών καλλυντικών, των αρωματικών φυτών, των πλαστικών, των χημικών πρώτων υλών, του χάλυβα, των ανελκυστήρων, των φαρμάκων και των ηλεκτρονικών εξαρτημάτων ακόμη, δραστηριοποιούνται ιδιαίτεροι παραγωγοί, απολύτως εξωστρεφείς, οικονομικά υγιείς, καινοτόμοι και ικανοί να κερδίσουν μερίδια στις διεθνείς αγορές. Αγνωστα πρόσωπα οι περισσότεροι, μακριά από τα εκτυφλωτικά φώτα της καθυστέρησης και της υποκουλτούρας, δημιουργούν και διαμορφώνουν άλλη εικόνα, πολύ διαφορετική από αυτή που εκπέμπει το διεφθαρμένο κέντρο. Στην Κρήτη υπάρχουν τουλάχιστον 40 ξεχωριστοί παραγωγοί ελαιολάδου που πουλάνε το λάδι στο εξωτερικό σαν να είναι ελιξίριο. Στο Κιλκίς η εκεί μονάδα ανελκυστήρων τείνει να κατακτήσει ακόμη και τις απαιτητικές αγορές της Κεντρικής Ευρώπης.
Σε ελάχιστο χρόνο χωρίς επιδοτήσεις, παρά μόνο με υποβοήθηση για την εξασφάλιση πρόσβασης στις διεθνές αγορές, οι ελληνικές εξαγωγές μπορούν να φθάσουν από το 6% στο 10% του ΑΕΠ και σταδιακά να διαμορφώσουν συνολικά κουλτούρα εξωστρέφειας. Επειδή μάλιστα οι εξωτερικές συνθήκες ανταγωνισμού δεν επιτρέπουν αυθαίρετες τιμολογήσεις, μπορεί αντίστοιχη κουλτούρα τιμών να μεταφερθεί και στην εσωτερική αγορά, δίδοντας ευκαιρία στις εδώ καταναλωτικές αλυσίδες να προωθήσουν ανετότερα τα ελληνικά προϊόντα.
Οπως και να έχει, η Ελλάδα διαθέτει δημιουργικές δυνάμεις, τις οποίες η κρίση κινητοποιεί και φέρνει στο προσκήνιο. Αντί λοιπόν η ελληνική πολιτική να τρελαίνεται με το διεφθαρμένο και εσωστρεφές κέντρο, ας ανοίξει τα στραβά της να δει ότι εκεί έξω υπάρχουν πραγματικοί παραγωγοί, που δεν θέλουν χρήματα, παρά μόνο απαιτούν ανοιχτούς δρόμους και ανοιχτές πρεσβείες.
