Η δεκαετία του 1950, η γοητεία της σκηνής, ο συγγραφέας, το έργο, οι πρωταγωνιστές: όλοι και όλα συνηγορούσαν ώστε η Δήμητρα Γαλάνη να πει αμέσως το «ναι» στον Γιάννη Μπέζο και στη Ναταλία Τσαλίκη όταν της πρότειναν να γράψει τραγούδα για το έργο του Γιώργου Τζαβέλλα «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα». «Μετά ήρθαν και οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου » προσθέτει η ίδια, επισημαίνοντας ότι «προσωπικά η υπόθεση “μουσική για θέατρο και κινηματογράφο” με ενδιαφέρει αφάνταστα . Είναι μία ακόμη σπουδή για μένα, σε σχέση με αυτό που κάνω με τη μουσική, ως δημιουργού πλέον. Παράλληλα με ενδιαφέρει να μπω σε κάποιες άλλες φόρμες. Γιατί το θέατρο είναι μια πλατφόρμα που δίνει τις δυνατότητες να λειτουργήσει με έναν διαφορετικό τρόπο η φαντασία».
Μαζί με τη Λίνα Νικολακοπούλου , «που συμπυκνώνει με τους στίχους της τα νοήματα, φτιάξαμε τραγούδια μεταξύ ελαφρού και ακουσμάτων που υπήρχαν τότε. Η μουσική είναι σαν το νερό. Μπορεί να διαχέεται. Και όταν της δίνεται ένα κάδρο, ένα όριο, γίνεται πολύ χρήσιμη. Αυτός ο περιορισμός στο θέατρο γίνεται από τον ίδιο τον λόγο του έργου, από αυτό που συμβαίνει επί σκηνής και από αυτό που θέλεις να τονίσεις» .
Η Δήμητρα Γαλάνη διάβασε το έργο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» και το άφησε να την οδηγήσει. «Δεν πρόκειται για κάποια τραγούδια και για κάποιες μουσικούλες “φορετές”». Θεωρεί άλλωστε τον Τζαβέλλα «ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα αυτής της χώρας, που ωστόσο δεν έχει φωτισθεί όσο θα έπρεπε- έχει γράψει αριστουργήματα» .
Με μπούσουλα το κείμενο και την πλοκή του, εμπνεύστηκε από τις λέξεις, από τις ατάκες, από τα συναισθήματα και εντόπισε το πού θα μπουν τα τραγούδια. «Είχα πάντα την αντίληψη να καταλαβαίνω πού πρέπει να μπαίνει μουσική. Δεν μου ήταν λοιπόν δύσκολο να προσαρμοστώ, να μπω στο έργο». Αλλωστε είχε για συνοδοιπόρο της τον Γιάννη Μπέζο, έναν ηθοποιό «με βαθιά γνώση και θεατρική αγωγή, όπως και η Ναταλία, αλλά και όλος ο θίασος. Πολύτιμη ήταν και η παρουσία της Μελίνας Παιονίδου , που ανέλαβε τη μουσική διδασκαλία. Τίποτε δεν έγινε ερήμην τους».
Αν και είναι η δεύτερη φορά που η Δήμητρα Γαλάνη γράφει τραγούδια για το θέατρο – προηγήθηκε η συνεργασία της με την Αννα Παναγιωτοπούλου στο «Αι δύο ορφαναί»-, ομολογεί ότι απολαμβάνει ιδιαιτέρως τη δουλειά με τους ηθοποιούς: «Οι ηθοποιοί τραγουδούν καλύτερα από τους τραγουδιστές. Είναι εργατικοί, επιμελείς, υπεύθυνοι, πειθαρχημένοι. Βάζουν κόπο και τρόπο και καταλήγουν σε μαγικά αποτελέσματα. Γιατί βάζουν τον ρόλο πάνω από τον εαυτό τους. Δεν επιδεικνύουν τις δυνατότητές τους, δεν υπερτονίζουν ή φλυαρούν, όπως εμείς. Και εγώ την έχω αυτή την παιδεία και αυτή την πειθαρχία. Ανέκαθεν ήθελα απλώς να ακουμπώ τη φωνή μου επάνω στη μουσική».
Πέντε τραγούδια θα σου πω
Ενα ντουέτο της Ελενίτσας με την Μπεμπέκα (Τσαλίκη- Φαίδρα Δρούκα ), ένα δεύτερο του Αντωνάκη και της Ελενίτσας (Μπέζος- Τσαλίκη), δύο ομαδικά τραγούδια, με τις φίλες της Ελενίτσας και τους φίλους του Αντωνάκη, και ένα πέμπτο που ορίζει και το φινάλε της παράστασης αποτελούν το… σάουντρακ του έργου «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», με την ορχήστρα να παίζει play-back και τους ηθοποιούς να τραγουδούν επί σκηνής. Να σημειωθεί ότι οι τελικές μείξεις έγιναν μέσα στον χώρο του θεάτρου, έτσι ώστε οι φωνές των ηθοποιών να «ακουμπήσουν» στον φυσικό τους χώρο.
ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
η Θέατρο Κιβωτός, Πειραιώς 115, τηλ. 210 3427.426. η Πρεμιέρα: Παρασκευή 22 Οκτωβρίου, στις 21.00.
