Oι περισσότερες γιαγιάδες, όταν τους επισκέπτεται το εγγόνι τους, ετοιμάζουν κάποιο αγαπημένο του γλυκό. Η κυρία Αργυρώ Πλουμή, μητέρα τεσσάρων παιδιών και ήδη στα 58 της χρόνια γιαγιά με οκτώ εγγόνια, διαφέρει: βάζει τα αθλητικά της παπούτσια και ετοιμάζεται να πάει μαζί τους για… τρέξιμο. «Στους αγώνες αντοχής βρέθηκα από σπόντα πριν από έξι χρόνια. Μου άρεσε πάντα το κολύμπι, χειμώνα και καλοκαίρι. Μετά το μπάνιο συνήθιζα να τρέχω στην αμμουδιά. Εκεί γνώρισα κάποιους ανθρώπους από τον Σύλλογο Μαραθωνοδρόμων Κρήτης, οι οποίοι εκτίμησαν την αντοχή μου και μου πρότειναν να ασχοληθώ με τον δρόμο αντοχής. Πλέον έχω πάρει μέρος σε πολλούς αγώνες σε όλη την Ελλάδα και έχω σημειώσει αρκετές διακρίσεις στην κατηγορία της ηλικίας μου. Εφέτος θα τρέξω για δεύτερη φορά στον κλασικό μαραθώνιο της Αθήνας» τονίζει.
Το μυστικό της επιτυχίας της κυρίας Πλουμή θυμίζει εκείνο των αφρικανών πρωταθλητών του στίβου, οι οποίοι προκειμένου να πάνε στο σχολείο περπατούσαν καθημερινά δεκάδες χιλιόμετρα. «Από τη στιγμή που χώρισα, στα 31 μου χρόνια, έπρεπε να δουλεύω όλη μέρα για να μεγαλώσω τα τέσσερα παιδιά μου. Ετσι, παράλληλα με την κύρια εργασία μου ως καθαρίστριας στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, καθάριζα σπίτια και κτίρια. Ολες οι μετακινήσεις γίνονταν με τα πόδια-μιλάμε για πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα» θυμάται.
«Είναι μια μεγάλη αγωνίστρια τόσο της ζωής όσο και του αθλητισμού. Η βελτίωση που παρουσιάζει το μικρό χρονικό διάστημα που ασχολείται συστηματικά με το τρέξιμο είναι απίστευτη. Δείχνει ότι ο αθλητισμός και ειδικά οι δρόμοι αντοχής δεν έχουν ηλικία» τονίζει ο ιδρυτής του Συλλόγου Μαραθωνοδρόμων Κρήτης κ. Σπύρος Καμπαξής.
Αν και οι περισσότεροι σε τέτοιους αγώνες μιλούν για την αξία της συμμετοχής και μόνο, η κυρία Πλουμή… αντιστέκεται και προβάλλει τον αθλητικό εγωισμό μιας πρωταθλήτριας. «Τις πιτσιρίκες τις βάζω κάτω. Σε πρόσφατο ημιμαραθώνιο αγώνα στην Κρήτητερμάτισα δεύτερη, ενώ στην τρίτη θέση, με αρκετή διαφορά, ακολούθησε μια κοπέλα 20 ετών. Στο τέλος του αγώνα με ρώτησε πώς τα καταφέρνω. Ούτε εγώ έχω συγκεκριμένη απάντηση, μάλλον είναι συνδυασμός προπόνησης και ψυχικών προσόντων» δηλώνει.
Εν όψει του μαραθωνίου της 31ης Οκτωβρίου στην Αθήνα η κυρία Πλουμή προπονείται επί πέντε ημέρες την εβδομάδα, διανύοντας περίπου 10 χιλιόμετρα κάθε φορά. «Ειδικά στον μαραθώνιοδεν μπορείς να πας απροετοίμαστος. Είναι ένας αγώνας που απαιτεί προπόνηση και καλή διατροφή. Εφέτος θα πάω πολύ καλύτερα από την προηγούμενη φοράπριν από δύο χρόνια, όταν πήρα την κρυάδα της… πρωτάρας».
Εκτός από τις νίκες και τα έπαθλα, η μεγαλύτερη χαρά της 58χρονης Ηρακλειώτισσας προέρχεται από την οικογένειά της. «Στο σχολείο τα εγγόνια μου καμαρώνουν για το ότι η γιαγιά τους είναι αθλήτρια» λέει και εκείνη με υπερηφάνεια.
Τα Ζωνιανά με στηρίζουν σε κάθε προσπάθεια
Ως τα 12 της χρόνια η κυρία Πλουμή ζούσε στα Ζωνιανά. Σε κάθε ευκαιρία επισκέπτεται τη γενέτειρά της, όπου ζει ακόμη η μητέρα της. «Δυστυχώς τα Ζωνιανά έχουν δυσφημιστεί,όμως σε αυτό δεν φταίει ο κόσμος που ζει εκεί. Οσα έγιναν, έγιναν με την κάλυψη Αστυνομίας και τοπικών πολιτικών παραγόντων. Ευτυχώς, πάντως, και λόγω της δημοσιότητας που πήρε το θέμα τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά. Πλέον μπορούμε να πούμε ότι ο νόμος έχει επιβληθεί». Αντίθετα από ό,τι θα περίμενε κανείς από μια περιοχή παραδοσιακά ανδροκρατούμενη, οι συμπατριώτες της… μαραθωνοδρόμου γιαγιάς υποστηρίζουν με θέρμη τις αθλητικές της δραστηριότητες. «Σε όλους τους αγώνες που παίρνω μέρος έρχονται και με χειροκροτούν» τονίζει. Κοιτάζοντας πίσω στη ζωή της, η κυρία Πλουμή σκέφτεται με πικρία ότι δεν κατάφερε να ασχοληθεί με τους δρόμους αντοχής σε επίπεδο πρωταθλητισμού. «Αν στην εποχή μου είχα την οικονομική δυνατότητα, θα είχα γίνει πρωταθλήτρια.Δυστυχώς από 17 χρόνων με θυμάμαι να δουλεύω συνεχώς» καταλήγει. (Στη μεγάλη φωτογραφία, η κυρία Αργυρώ Πλουμή με συναθλητές της στην εκκίνηση κάποιου αγώνα. Επάνω δεξιά σε στιγμιότυπο από προπόνηση.)
«Συμμετέχοντας στους αγώνες είναι σαν να περνάω… ΚΤΕΟ»
Σ τον εφετινό Κλασικό Μαραθώνιο η Κρήτη θα εκπροσωπηθεί με περισσότερους από 150 αθλητές. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει και ο 74χρονος κ. Βασίλης Ανδρουλάκης, ο οποίος επί 50 συναπτά χρόνια δίνει το «παρών» σε μαραθώνιους και άλλους αγώνες δρόμου. « Με ρωτούν διάφοροι αν φοβάμαι για την υγεία μου. Μα εμένα η συμμετοχή στους αγώνες μού δίνει υγεία, σωματική και ψυχική. Κάθε φορά που συμμετέχω είναι σαν να περνάω… ΚΤΕΟ » λέει στο «Βήμα».
Για τους περισσότερους συνομηλίκους του αθλητισμός σημαίνει… προγνωστικά για το Στοί χημα. Ο συνταξιούχος λογιστής από το Ηράκλειο όμως παίρνει μέρος σε αγώνες βετεράνων καθ΄ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Μάλιστα, πριν από λίγες ημέρες κατέκτησε την πρώτη θέση της ηλικιακής κατηγορίας του στον ημιμαραθώνιο, στους Βαλκανικούς Αγώνες Βετεράνων που έγιναν στη Λάρισα. «Αυτό που κάνει τον στίβο και ειδικά τον μαραθώνιο μοναδικό, είναι ότι εδώ πραγματικά υπάρχει η ευγενής άμιλλα μεταξύ των συμμετεχόντων, δεν υπάρχουν οι ανταγωνισμοί και η με κάθε τρόπο διεκδίκηση της νίκης που υπάρχει σε άλλα αθλήματα» επισημαίνει ο κ. Ανδρουλάκης που διέσχισε τα 23 χιλιόμετρα της διαδρομής σε 1 ώρα και 51 λεπτά. Δηλώνει ότι θα του μείνει αξέχαστος ο Κλασικός Μαραθώνιος του 2000, όταν λίγο πριν από το τέλος προσπέρασε τον Χέλμουτ Σόνεμαν, τον γερμανό μαραθωνοδρόμο που έμελλε να αφήσει την τελευταία του πνοή λίγη ώρα αφότου τερμάτισε. « Θυμάμαι ότι όταν τον άφησα πίσω μου παρέπαιε ήδη, αλλά ήθελε να τερματίσει πάση θυσία. Χωρίς σωστή προετοιμασία και υποδομή, μπορεί να μην καταφέρεις να τερματίσεις ακόμα και για λίγα μέτρα. Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα του Μαραθωνίου» λέει ο κ. Ανδρουλάκης. Το τραγικό αυτό συμβάν δεν φαίνεται να τον πτόησε πάντως, καθώς σκοπεύει να συνεχίσει να τρέχει για πολύ καιρό ακόμα. «Τέτοια περιστατικά είναι απειροελάχιστα. Αισθάνομαι απολύτως υγιής. Θα αποχωρήσω μόνο όταν δεν θα είμαι αξιοπρεπής ως αθλητής » καταλήγει.
