O Γιάννης Αγγελάκας έλεγε πάντα αυτό που πίστευε και ποτέ δεν επαναπαύθηκε στην επιτυχία του. Γεννημένος το 1959 στη Θεσσαλονίκη, βρέθηκε στον μουσικό χώρο τη δεκαετία του 1980, απογειώθηκε με τις Τρύπες, ενώ τα τελευταία χρόνια πέρασε σε διαφορετικού τύπου μουσικές αναζητήσεις με τους Επισκέπτες, συγκρότημα το οποίο επίσης ανήκει πλέον στο παρελθόν.
Οι στίχοι του δεν έπαψαν ποτέ να αφουγκράζονται την ελληνική καθημερινότητα, κάτι που μας θυμίζει το ντοκυμαντέρ της Αγγελικής Αριστομενοπούλου «Ταξιδιάρα ψυχή», το οποίο προβάλλεται με επιτυχία στον Μικρόκοσμο. Ο Αγγελάκας ζήτησε να μην υπάρξει συνεργείο ούτως ώστε η σκηνοθέτρια να «διεισδύει» χωρίς να εμποδίζει τον ίδιο και τους υπόλοιπους μουσικούς την ώρα που δούλευαν. «Κάποιο μέρος της αλήθειαςέτσι κι αλλιώς είναι καταδικασμένο να χαθεί από τη στιγμή που υπάρχει μια κάμερα και καταγράφει» μας είπε ο μουσικός. «Αλίμονο αν μπορούσαμε να καταγράφαμε τελείως την αλήθεια.Το αποτέλεσμα όμως είναι αξιοπρεπές,μια επί της ουσίας προσέγγιση γι΄ αυτό που κάνουμε στην καθημερινότητά μας».
– Πώς νιώσατε όταν πρωτοείδατε την «Ταξιδιάρα ψυχή»;
«Ολοκληρωμένη την είδα στην αίθουσα στο Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης. Οταν τέλειωσε, θυμάμαι ότι με την υπόλοιπη παρέα μουσικών κοιταχτήκαμε και είπαμε: “Εντάξει, ωραία μας κατέγραψε”. Δεν μπορούμε και να ενθουσιαστούμε επειδή βλέπουμε τους εαυτούς μας».
– Αν υποθέσουμε ότι δεν είστε ο Αγγελάκαςαλλά ένας θεατής που βλέπει μια ταινία για τον Αγγελάκα,τι θα λέγατε ότι εισπράξατε;
«Δύσκολο να μπω σε αυτή τη θέση, αλλά ώρες ώρες έβλεπα έναν μονόχνωτο τύπο που ασχολείτο διαρκώς με τη μουσική».
– Ποια μουσικά ντοκυμαντέρ που έχετε δει σας έχουν κάνει εντύπωση;
«Εχω δει κατά καιρούς ταινίες για τον Τζίμι Χέντριξ. Μου άρεσε πολύ και το ντοκυμαντέρ του Μάρτιν Σκορσέζε για τον Μπομπ Ντίλαν, αν και υπάρχει ένα προηγούμενο, σχετικό με την επίσκεψή του στην Αγγλία, που μου άρεσε περισσότερο».
– Γενικότερα πηγαίνετε στον κινηματογράφο;
«Μου αρέσει να πηγαίνω σινεμά, αλλά τα τελευταία χρόνια πηγαίνω μόλις δυο-τρεις φορές τον χρόνο. Αν μου διαφεύγουν ταινίες, τις αναζητώ σε DVD».
– Γιατί δεν είχατε συνέχεια ως ηθοποιός μετά την ταινία του Νίκου Νικολαΐδη «Ο χαμένος τα παίρνει όλα»;
«Δεν έχω το ψώνιο του ηθοποιού, άρα δεν υπήρχε περίπτωση να ασχοληθώ παραπάνω. Ημουν φίλος με τον Νίκο και χρειάστηκαν πολλές κουβέντες για να πειστώ να κάνω τον ηθοποιό. Ηταν ωραία εμπειρία και δύσκολη, με πολλά ζόρια για έναν άνθρωπο που δεν είναι εξοικειωμένος σε αυτήν. Είχα δίπλα μου έναν δάσκαλο που δεν θα με εξέθετε. Επίσης βοηθήθηκα και ως μουσικός για το σάουντρακ. Είχα μπει τόσο βαθιά στην ταινία ως ηθοποιός που μπόρεσα να δω και τη μου σική της από μέσα». – Στην «Ταξιδιάρα ψυχή» αναφέρετε ότι η περίοδος των Τρυπών δεν σας λείπει καθόλου και ότι δεν νιώθατε καλά με τις Τρύπες λίγο προτού διαλυθούν. Θα θέλατε να το αναπτύξετε περισσότερο;
«Γιατί; Τι νόημα έχει; Εχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε, έχουν γίνει τόσα πράγματα… Δεν έχω κάτι παραπάνω να πω. Αυτή τη στιγμή και οι Επισκέπτες έχουν τελειώσει και νιώθω εξίσου καλά που συνεχίζω να κάνω μουσική βρίσκοντας ανθρώπους και συνεργάτες. Τι περισσότερο θα θέλατε να μάθετε;».
– Αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει «κλείνει ένας κύκλος».Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί να μη νιώθει κάποιος καλά όταν ο κύκλος κλείνει.
«Για μένα η μουσική ήταν πάντα υπόθεση σχέσεων. Βαριόμουν τη συνεργασία με μουσικούς που όλη η σχέση μας ήταν απλώς η συνάντηση στο στούντιο. Εμένα με ενδιαφέρει να κάνω μουσική με φίλους, με παρέες, με ερασιτέχνες. Η χαρά του να προετοιμάζουμε κάτι είναι σπουδαιότερη από το να το παρουσιάζουμε. Οταν λοιπόν σταματά να υπάρχει αυτή η συντροφικότητα σε μια ομάδα, δεν έχει πια κανένα νόημα και δεν έχω και καμιά όρεξη να κάνω μουσική μαζί της. Εγώ πιστεύω μόνο στη χημεία των ανθρώπων. Αν δεν υπάρχει χημεία, δεν υπάρχει και κανένα νόημα».
– Δεν υπάρχει το ενδεχόμενο ενός comeback των Τρυπών;
«Τις περισσότερες φορές, για να μην πω όλες, τα comeback γίνονται για οικονομικούς λόγους. Μόλις κάποιος δει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος, ξαναχρησιμοποιεί το παρελθόν του. Δεν με ενδιαφέρει να βγάλω περισσότερα λεφτά, ζω αξιοπρεπώς και θέλω να κάνω τα πράγματα που μου βγαίνουν. Δεν θέλω να πιεστώ για πράγματα που δεν θα ήθελα να κάνω απλά και μόνο επειδή θα είχαν κόσμο και έξτρα εισοδήματα. Αδιαφορώ».
Το ντοκυμαντέρ «Ταξιδιάρα ψυχή» προβάλλεται από την περασμένη Πέμπτη στην αίθουσα Μικρόκοσμος (λεωφ. Συγγρού, στάση μετρό Φιξ).
«Από το ΄90 το έλεγα ότι θα χρεοκοπήσουμε»
– Η δύσκολη εποχή που διανύουμε έχει επηρεάσει τον χώρο σας; «Είναι δυνατόν να μην την έχει επηρεάσει; Δεν ξέρω πόσο ακριβώς και σε ποιο κομμάτι. Στον μουσικό χώρο; Στη σκέψη μου; Στα συναισθήματά μου; Προφανώς κάτι θα βγει από αυτό το πράγμα, γιατί η μουσική μας ήταν πάντα αντανάκλαση της καθημερινότητάς μας. Χρόνια το φωνάζαμε. Και εγώ ειδικά από τη δεκαετία του ΄90 έλεγα ότι αυτή η κοινωνία αν συνεχίσει έτσι θα χρεοκοπήσει. Αλλά και τώρα μήπως γίνεται κάτι; Μου φαίνεται πάρα πολύ περίεργη όλη αυτή η σιωπή. Δεν καταλαβαίνω πού μπορεί να βγει».
