Μετά τη «βασίλισσα των ορχηστρών», τη Φιλαρμονική της Βιέννης υπό τον Ρικάρντο Μούτι, που γέμισε όχι μόνο το Μέγαρο Μουσικής αλλά και το Πάρκο Ελευθερίας με πάνω από 3.500 αθηναίους που την απόλαυσαν σε βιντεογουόλ, ήρθε η σειρά της πιο όμορφης και σφριγηλής «πριγκίπισσας» της μουσικής να απογειώσει προχθές το βράδυ ένα κατάμεστο Ηρώδειο.
Η προχθεσινή συναυλία κάτω από την Ακρόπολη θα μείνει αναμφίβολα ανάμεσα στις πιο σημαντικές στη μακρά ιστορία του Φεστιβάλ Αθηνών. Και αυτό γιατί στη σκηνή ανέβηκαν τα παιδιά που έχουν γεννήσει- κατά κοινή διεθνή ομολογία – το πιο σημαντικό φαινόμενο της κλασικής μουσικής στις ημέρες μας, την Ορχήστρα Νέων της Βενεζουέλας «Σιμόν Μπολίβαρ» κάτω από την μπαγκέτα του φοβερού παιδιού της διεύθυνσης ορχήστρας, του 29χρονου αρχιμουσικού της Γκουστάβο Ντουνταμέλ. Αυτά τα εκατό και πλέον παιδιά, που οι ηλικίες τους κυμαίνονται από την εφηβεία ως τα περίπου 25-26 χρόνια, αναμετρήθηκαν με δύο έργα-κολοσσούς της μουσικής και τα τιθάσευσαν όπως ίσως κανείς άλλος δεν μπορεί στην εποχή μας.
Σε αυτό το κατάμεστο Ηρώδειο- όπου πλην του Τηλέμαχου Χυτήρη πολιτικοί δεν υπήρχαν…- στην πρώτη σειρά στο πλάι καθόταν ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος δεν έκρυψε την έκπληξη και τον θαυμασμό του: «Δεν είναι ορχήστρα, είναι επανάσταση» είπε μετά αναφερόμενος στο πώς ένα τέτοιο σύνολο έχει ξεπηδήσει από ένα πρότυπο για όλον τον κόσμο μουσικό εκπαιδευτικό σύστημα. Στο τέλος της συναυλίας ο Ντουνταμέλ πήδηξε κυριολεκτικά από το πόντιουμ, τον αγκάλιασε, τον φίλησε και του απένειμε το παράσημο της Βενεζουέλας, με το κοινό να τους αποθεώνει μαζί…
Δευτερόλεπτα μετά, στα μπιζ, ήρθε και η μεγάλη έκπληξη: σβήνουν τα φώτα, οι μουσικοί βγάζουν τα σακάκια, φορούν μπουφάν με τη σημαία της χώρας τους και παίζουν και πάλι συγκλονιστικά, ξεκινώντας από τη δυτική μουσική για να φτάσουν στη δική τους, όπου, εκεί, γίνεται κάτι το ασύλληπτο: παίζουν χορεύοντας, διασκεδάζοντας, φωνάζοντας, αγκαλιάζοντας το ένα το άλλο… Η σκηνή του Ηρωδείου γίνεται η σκηνή ενός τεράστιου πάρτι εκατόν τόσων παιδιών που, αφού πρώτα κατέκτησαν το Εβερεστ της μουσικής ερμηνευτικής στο οποίο φθάνουν μόνο οι λίγοι, τώρα απλώς χαίρονται τη ζωή με όλη τους την ορμή… Και ο κόσμος να παραληρεί και να μη λέει να κουνηθεί από τη θέση του. Να μην ξεκολλάει. Μα πώς να ξεκολλήσει; Και όταν έβγαλαν τα μπουφάν και τα πέταξαν στο κοινό για να τους θυμάται, ήταν το ίδιο το Ηρώδειο που έμοιαζε πια σαν να είχε «ξεκολλήσει» από τη θέση του, σαν να ταξίδευε στο υπέροχο φεγγάρι…
