Σε ένα φωτεινό δυάρι στην Ανω Νέα Σμύρνη μένουν σήμερα τρία από τα μέλη της οικογένειας Νατζαφί: ο πατέρας Μουχαμάτ Ιισά, η μητέρα Ζαχρά και η δεκάχρονη κορούλα τους Φρεστέ , το αγγελούδι τους (αυτό σημαίνει στη γλώσσα τους το όνομά της). Το σπίτι τους το έχει παραχωρήσει η Εκκλησία μετά τον άδικο χαμό του 15χρονου γιου τους Χαμιντολάχ από «τυφλή» έκρηξη βόμβας το βράδυ της 28ης Μαρτίου στα Κάτω Πατήσια. Στους τοίχους υπάρχουν κρεμασμένες φωτογραφίες του με την επιγραφή «μάρτυρας». Ο χώρος είναι τόσο φωτεινός που κάποιες φορές αναγκάζονται να κατεβάζουν τα ρολά, διότι η έντονη ηλιοφάνεια ενοχλεί τη μικρή Φρεστέ στα μάτια. Το τρομοκρατικό χτύπημα της κόστισε, εκτός από τον αδελφό της, και το αριστερό της μάτι. Από το δεξί βλέπει θολά. «Πρέπει να κάνει μεταμόσχευση κερατοειδούς» λέει ο πατέρας της με τη βοήθεια του διερμηνέαπροέδρου του Συλλόγου Αφγανών στην Ελλάδα κ. Γιονούς Μοχαμεντί .
Το ζεύγος Νατζαφί ήταν ιδιαίτερα φιλόξενο, παρά τα δεινά που έχουν υποστεί τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Τα μάτια τής μητέρας έκρυβαν θλίψη, αλλά το βλέμμα της είχε μια γλυκιά ηρεμία… Ηταν 9 το πρωί και μας πρόσφερε τσάι. «Είναι η ώρα που το πίνουμε» μας είπε και πήγε με τη Φρεστέ στην κουζίνα για να το ετοιμάσουν. Γύρισε χωρίς αυτή. «Μπροστά της δεν μιλούν για τον Χαμιντολάχ.Η μικρή δεν γνωρίζει ότι σκοτώθηκε ο αδελφός της. Της έχουν πει ότι πήγε να βρει τ΄ άλλα αδέλφια τους στη Νορβηγία.Οταν αναφέρεται στον αδελφό της ρωτά με παράπονο: “Μας άφησε εδώ και έφυγε;”», εξηγεί ο κ. Μοχαμεντί.
Δεν πέρασαν ούτε δύο λεπτά όταν ακούστηκε η φωνή της Φρεστέ. «Μαμάν», φώναξε τη μητέρα της στα φαρσί και εκείνη την έφερε αμέσως κοντά μας. «Η μικρή μεγάλωσε στο Ιράν» σημειώνει ο κ. Μοχαμεντί. Η οικογένεια Νατζαφί είναι πολυμελής. Εκτός από τον Χαμιντολάχ (στα αφγανικά σημαίνει «ευλογημένος από τον Θεό») και τη Φρεστέ, έχουν άλλα έξι παιδιά· τέσσερις κόρες, εκ των οποίων η μία είναι παντρεμένη και ζει στο Αφγανιστάν, οι δύο στο Ιράν και η τέταρτη στην Αυστραλία, και δύο αγόρια που ζουν στη Νορβηγία. Εχουν και εγγόνια, αφού- όπως μας είπαν- οι Αφγανοί παντρεύονται σε μικρή ηλικία.
Οι Ταλιμπάν και η οδύσσεια
Η οικογένεια Νατζαφί είχε μόνο ένα λόγο να εγκαταλείψει το Αφγανιστάν: τους Ταλιμπάν. Ως το 1995 ζούσαν καλή ζωή. Ο Μουχαμάτ Ιισά ήταν δάσκαλος και διηύθυνε το σχολείο που ο ίδιος είχε ιδρύσει. Συνέχισε τη δράση του πατέρα του, ο οποίος είχε ιδρύσει το πρώτο επαρχιακό σχολείο στο Αφγανιστάν. Στη συνέχεια ίδρυσε ένα ακόμη για να φοιτούν τα κορίτσια της περιοχής. Προσφάτως έμαθε ότι το σχολείο θηλέων κάηκε από τους Ταλιμπάν. «Στεναχωρήθηκα όταν το έμαθα. Αγαπώ πολύ αυτό το σχολείο. Δυστυχώς, εκατοντάδες σχολεία έχουν καεί στο Αφγανιστάν και άλλα έχουν κλείσει. Οι γονείς φοβούνται πιθανή επίθεση από τους Ταλιμπάν.Το περίεργο είναι ότι η κυβέρνηση μένει αδρανής. Εμαθα ότι αυτές τις ημέρες γίνονται διαδηλώσεις για να ανοίξουν τα σχολεία της περιοχής μου στα οποία φοιτούν περισσότεροι από 2.000 μαθητές».
Η Ζαχρά είχε αναλάβει τη φροντίδα του σπιτιού και μεγάλωνε τα παιδιά τους. «Οι γυναίκες στο Αφγανιστάν δεν εργάζονται» διευκρινίζει ο κ. Μοχαμεντί.
«Οικονομικό πρόβλημα δεν υπήρχε και δεν ήθελα με τίποτα να φύγω από τη χώρα μου. Αναγκάστηκα να το κάνω το 1995,πρώτη φορά,όταν οι Ταλιμπάν δολοφόνησαν τον αδελφό μου.Τότε δέχθηκα και εγώ απειλές» λέει ο Μουχαμάτ Ιισά. Το 1995 η οικογένεια έφυγε από το Αφγανιστάν. Η μοναδική που έμεινε πίσω ήταν η μία κόρη τους, η οποία ήταν ήδη παντρεμένη. Πρώτος σταθμός το Πακιστάν, όπου γεννήθηκε ο Χαμιντολάχ. Δεν έμειναν πολύ στη χώρα, καθώς δεν υπήρχαν ευκαιρίες για εργασία. Στη συνέχεια πέρασαν στο Ιράν και στην… παρανομία- κρυμμένοι σε φορτηγό έφθασαν στα σύνορα και από εκεί μπήκαν στο Ιράν περπατώντας. Η ζωή ήταν δύσκολη, αλλά το πάλευαν. Ο Μουχαμάτ Ιισά έγινε μέλος μιας οργάνωσης αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες και εργαζόταν ως αποθηκάριος. Το 2000 γεννήθηκε η μικρή τους κόρη Φρεστέ. Δύο χρόνια μετά ο Μουχαμάτ Ιισά αποφάσισε να επιστρέψει στο Αφγανιστάν. «Οι Ταλιμπάν είχαν “πέσει” και αποφάσισα να επιστρέψω μόνος μου για να δω από κοντά την κατάσταση που επικρατούσε. Εμεινα τέσσερα χρόνια και εργαζόμουν ως διευθυντής στο σχολείο μου. Ωστόσοη εικόνα άλλαξε με τις εκλογές του 2005.Οι Ταλιμπάν με απείλησαν ξανά ότι θα με σκοτώσουν αν δεν έφευγα και έτσι γύρισα στο Ιράν» θυμάται. Και στο Ιράν όμως η κατάσταση δεν ήταν ρόδινη. «Δεν μας έδιναν άδεια παραμονής και ήθελαν να μας απελάσουν από τη χώρα». Η οικογένεια Νατζαφί αποφάσισε το 2009 να περάσει, και πάλι παράνομα, στην Τουρκία. Μπάρκαραν σε καράβι και στις 13 Σεπτεμβρίου του ιδίου χρόνου έφθασαν στη Μυτιλήνη. Επί 13 ημέρες έμειναν στο κέντρο υποδοχής προσφύγων του νησιού. Προτού φύγουν πήραν ένα σημείωμα από την Αστυνομία που έλεγε ότι μπορούν να παραμείνουν στην Ελλάδα για 30 ημέρες. Η μοιραία βόλτα
Τελευταίος μέχρι στιγμής σταθμός της περιπλάνησης της οικογένειας είναι η Αθήνα. Στην ελληνική πρωτεύουσα έφθασαν στα τέλη του περασμένου Σεπτεμβρίου. Νοίκιασαν δωμάτιο σε ένα σπίτι στην πλατεία Αττικής αντί 300 ευρώ τον μήνα. «Είχα φέρει χρήματα μαζί μου. Παράλληλα μας βοηθούσαν και τα μεγαλύτερα παιδιά μου που είχαν στο μεταξύεγκατασταθεί στην Αυστραλία και στη Νορβηγία. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ζητήσω πολιτικό άσυλο, αλλά δεν μου έδωσαν. Η γυναίκα μου ήθελε να φύγουμε για τη Νορβηγία, να ζήσουμε κοντά στους δύο γιους μας,εγώ όμως επέμενα να μείνουμε στην Ελλάδα και να κάνουμε μια νέα αρχή. Ποιος μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε» λέει με πίκρα ο Μουχαμάτ Ιισά.
Η Ελλάδα του άρεσε για να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα δύο μικρότερα παιδιά τους. Ο Μουχαμάτ Ιισά σχεδόν απολογείται: «Η Ελλάδα είναι μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα και ένιωθα ασφαλής…Ζούσαμε μαζί με πολλούς άλλους συντοπίτες μας. Κάθε βράδυ κάναμε όλοι μαζί, σαν οικογένεια, βόλτα από το σπίτι μας μέχρι τον Αγιο Παντελεήμονα.Απλά,όμορφα…» . Το μοιραίο βράδυ ο πατέρας συνάντησε φίλους του και δεν ακολούθησε τη γυναίκα του και τα παιδιά στην καθιερωμένη βόλτα. «Επιστρέφαμε στο σπίτι μας» λέει η σύζυγός του Ζαχρά «όταν η Φρεστέ είδε μια τσάντα. Την ακούω να φωνάζει τον Χαμιντολάχ. Τους φώναξα:“Μην πλησιάζετε την ξένη τσάντα. Αφήστε τη να φύγουμε. Δεν είναι δική μας”. Πριν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου άκουσα το μπαμ».
Το πρόσωπό της συννέφιασε. «Δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε ένα δευτερόλεπτο εκείνη τη νύχτα. Είναι συνέχεια μέσα στο μυαλό μου και με πονάει. Αυτό το παιδί ήταν περισσότερο από τ΄ άλλα αγόρια δεμένο μαζί μου. Ηταν η αδυναμία μου. Κάθε βράδυ αυτόν βλέπω στο ύπνο μου…».
Το «Ευχαριστώ» και το ίδρυμα
Και οι δύο γονείς κάνουν κουράγιο για να γίνει καλά η Φρεστέ. «Το πρώτο που ονειρεύομαι είναι να μπορέσει να δει η κόρη μου» συνεχίζει η Ζαχρά «και το δεύτερο να ξαναδώ κάποια μέρα όλα μου τα παιδιά μαζί,να τα αγκαλιάσω και να παρηγορηθώ. Κατά τ΄ άλλα, θα συνεχίσω να ζω. Δυστυχώς, έτσι είναι η ζωή…».
Εκτός από την αποκατάσταση της όρασης της δεκάχρονης κόρης του, ο Μουχαμάτ Ιισά θέλει να ιδρύσει ένα ίδρυμα με την επωνυμία του αδικοχαμένου γιου του στο πλαίσιο της λειτουργίας του Συλλόγου Αφγανών στην Ελλάδα και να βοηθήσει παιδιά συμπατριωτών του που έχουν πέσει θύματα βίας. «Νιώθω οργή γι΄ αυτούς που δρουν χωρίς να σκέφτονται τη ζωή αθώων ανθρώπων. Νιώθω οργή γι΄ αυτή την τρομοκρατία που δεν έχει πατρίδα. Είναι παντού ίδια…».
Παρ΄ ότι οι αναμνήσεις του από την Ελλάδα είναι ζοφερές, ο Μουχαμάτ Ιισά δηλώνει ότι εδώ θέλει να ζήσει. Αλλωστε ένα εμπόδιο ξεπεράστηκε, αφού του χορηγήθηκε πολιτικό άσυλο. «Τώρα νιώθω δεμένος με αυτή τη χώρα,διότι εδώ έχασα το παιδί μου.Ευχαριστώ τους Ελληνες που μας βοήθησαν αυτές τις δύσκολες ώρες και ζητώ από το κράτος να μη μας ξεχάσει όταν ο κόσμος θα αρχίσει να ξεχνά…». Ο Μουχαμάτ Ιισά αποκαλύπτει και τα δικά του όνειρα. «Θέλω να γίνει καλά η κόρη μου, να φτιάξω το ίδρυμα που θα έχει το όνομα του νεκρού παιδιού μου καινα βρω μια δουλειά, οποιαδήποτε,ως απασχόληση.Είμαι αποφασισμένος να το παλέψω…».
