Το ερώτημα πρέπει να τεθεί: Μήπως έφτασε πραγματικά η ώρα ενός ουσιαστικού ανασχηματισμού της κυβέρνησης και της ηγετικής «ομάδας» του Κινήματος; Ενώ η χώρα ζει τα όσα ζει, κάτω από την αυστηρή επίβλεψη των εκπροσώπων των δανειστών μας και με τις αντιπολιτεύσεις να ρίχνουν ξετσίπωτα λάδι στη φωτιά, το κυβερνητικό θέαμα είναι όχι μόνο ανυπόφορο αλλά και επικίνδυνο.
Αντιγράφοντας το «κατόρθωμα» του κ. Παπουτσή, που εξευτέλισε υφυπουργό για το νομοσχέδιο σταθεροποίησης, λες και ήταν δικό του, ο Πρόεδρος της Βουλής, ο κ. Πετσάλνικος, στο όνομα του χωριού του, καταχέριασε τον υπουργό Εσωτερικών για το σχέδιο «Καλλικράτης» λες και ο σχετικός νόμος δεν είναι ένα από τα βασικά σημεία του κυβερνητικού προγράμματος. Οι υπουργοί υπονομεύουν ο ένας τον άλλον. Ο κατά τα άλλα ηρωικός υπουργός Εργασίας αποπειράθηκε να «ερμηνεύσει» με επιχειρήματα πρωτοδικείου και σε βάρος της ήδη προβληματικής αξιοπιστίας της χώρας τα όσα υπέγραψε ο πρωθυπουργός του. Αλλοι υπουργοί κρύβονται. Αλλοι καθυστερούν τα όσα θα έπρεπε ήδη να έχουν κάνει, π.χ. στον κρίσιμο τομέα της υγείας. Και οι περισσότεροι, ασυντόνιστοι, σιωπούν.
Στο μεταξύ τρίζει το σύστημα.
Εμφανίστηκε ο απίστευτος Μαντέλης και λέρωσε τα πάντα και τους πάντες: ελάχιστοι όσοι τόλμησαν να αντιτάξουν στις αθλιότητές του κάποιον σοβαρό λόγο ή έστω για να θυμίσουν ότι τόσο αυτός όσο και ο Τσουκάτος (άλλος πελάτης της Ζίμενς) απομακρύνθηκαν από το «κίνημα» και κάθε έμμεση ή άμεση κυβερνητική ευθύνη μόλις ακούστηκε κάτι σε βάρος τους.
Αυτή η κυβέρνηση οδηγήθηκε από την προηγούμενη στο να αναλάβει το κόστος των καταστροφών που αυτή είχε προκαλέσει και να υπογράψει τα όσα υπέγραψε για να αποφύγουμε την πλήρη πτώχευση. Πρέπει να της αναγνωρίσουμε, σε αυτήν και κυρίως στον πρόεδρό της, το πρωτόγνωρο αυτό κουράγιο. Μπορεί όμως πια, με τη σημερινή της σύνθεση, να αναλάβει και την τόσο δύσκολη διαχείριση της νέας και δραματικής για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους κατάστασης που έχει προκύψει αλλά και τη χάραξη μιας πολιτικής διαφορετικής για ένα καλύτερο αύριο;
Αμφίβολο. Ολα δείχνουν ότι έχει φτάσει η ώρα μιας ριζικής ανανέωσης και συνάμα μιας συσπείρωσης των πιο ικανών κι ας μην ανήκουν στον στενό κύκλο, πολιτικό ή προσωπικό, του πρωθυπουργού. Που πρέπει να αποδείξει ότι έχει όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και την ικανότητα της επιλογής.
Το ΠαΣοΚ (σχετικά πρόσφατες είναι οι εκλογές) έχει την υποχρέωση να κυβερνήσει. Ομαλή συνταγματικά εναλλακτική λύση δεν υπάρχει με εξαίρεση και άλλη πρόωρη προσφυγή στις κάλπες- αλλά με ποιους πρωταγωνιστές; Και για να κυβερνήσει, χαράζοντας και μια νέα κεντροαριστερή πρόταση για αύριο, το ΠαΣοΚ χρειάζεται όχι επισκέψεις στα νεκροταφεία αλλά φαντασία και τόλμη.
