Είναι πλέον τεκμηριωμένο και γνωστό ότι κύριοι υπεύθυνοι για την άθλια κατάσταση, οικονομική και άλλη, που επικρατεί στη χώρα είναι οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές. Προκειμένου να βελτιώσουμε την κατάσταση και να αποφύγουμε τα ίδια στο μέλλον είναι σκόπιμο να αναρωτηθούμε τι κάνουν οι πολιτικοί και τι κάνουν οι συνδικαλιστές. Ας αρχίσουμε σήμερα με τους συνδικαλιστές. Τι κάνουν, λοιπόν, οι συνδικαλιστές;
Σύμφωνα με τη θεωρία η δουλειά των συνδικαλιστών είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και η προστασία τους από τις αυθαιρεσίες του εργοδότη. Σύμφωνα, όμως, με την εμπειρία η δουλειά των συνδικαλιστών είναι η προστασία των συντεχνιακών συμφερόντων και η προώθηση των δικών τους προσωπικών φιλοδοξιών. Ενας θέλει να διατηρήσει την εξουσία που έχει και να ανέλθει συνδικαλιστικά. Αλλος θέλει να γίνει βουλευτής και, με τα κατάλληλα προσκυνήματα, υπουργός. Αλλος θέλει να γίνει ευρωβουλευτής. Αλλος θέλει να ανέβει στην κομματική ιεραρχία. Αυτές είναι θεμιτές και ευγενείς φιλοδοξίες, όχι όμως όταν επιδιώκονται εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, όπως συμβαίνει στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες. Σε πολλές περιπτώσεις η απερισκεψία και η σκόπιμη κακή πολιτική των συνδικαλιστών έχουν αποτελέσματα που θίγουν άμεσα τα συμφέροντα των εργαζομένων τα οποία υποτίθεται ότι προωθούν. Θλιβερά παραδείγματα, η Πιρέλλι, η Ολυμπιακή και σε λίγο ο ΟΣΕ.
Προκειμένου ο συνδικαλισμός να μπει στον φυσικό του δρόμο είναι αναγκαίο να γίνουν αλλαγές και να ληφθούν μέτρα που θα κόψουν την όρεξη εκείνων των συνδικαλιστών οι οποίοι στο όνομα της εργατικής τάξης προωθούν τον εαυτό τους. Μερικά τέτοια μέτρα είναι τα εξής:
Πρώτον, οι συνδικαλιστές να μην μπορούν να συμμετέχουν σε διοικητικά συμβούλια δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών. Αναρωτηθήκατε ποτέ σε πόσα συμβούλια συμμετέχουν οι συνδικαλιστές, πόσα χρήματα εισπράττουν από τη συμμετοχή τους και πόσο ισχυρό κίνητρο είναι αυτό για την αναπαραγωγή μιας συντεχνιακής πολιτικής;
Δεύτερον, οι συνδικαλιστές να μην μπορούν να διεκδικήσουν βουλευτική έδρα πάρα μόνο αν περάσει ορισμένο χρονικό διάστημα, π.χ. μια τετραετία, μετά την τελευταία θητεία τους σε συνδικαλιστικό όργανο. Το μέτρο αυτό θα μειώσει το κίνητρο για λαϊκισμούς και επίσης το κίνητρο για χρηματοδότηση συνδικαλιστών εκ μέρους ιδιωτών και επιχειρηματιών.
Τρίτον, οι συνδικαλιστές να μην εξαιρούνται από την υποχρέωση παροχής εργασίας προς την επιχείρηση στην οποία έχουν προσληφθεί. Είμαι βέβαιος ότι έχετε ακούσει για συνδικαλιστές που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, αλλά αμείβονται πάντα και παντοιοτρόπως.
Τέταρτον, οι συνεδριάσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων να γίνονται εκτός ωραρίου εργασίας και σε χώρους εκτός της υπηρεσίας ή επιχείρησης. Είναι παράλογο να κλείνει το σχολείο επειδή οι καθηγητές έχουν γενική συνέλευση.
Πέμπτον, να απαγορευτεί η συμμετοχή συνδικαλιστών (όχι εργαζομένων) σε πειθαρχικά και λοιπά συμβούλια, διότι χρησιμοποιούν τη δύναμη που απορρέει από αυτά για ρουσφέτια, εκβιασμούς και προβολή.
Αν οι αρμόδιοι εξετάσουν το ζήτημα αυτό, θα βρουν πολλά άλλα που πρέπει να αλλάξουν. Η εργατική τάξη χρειάζεται γνήσιο εργατικό κίνημα, όχι συντεχνίες, κομματικές οργανώσεις και πονηρούληδες υποκριτές που δουλεύουν για το δικό τους συμφέρον.
Ο κ. Θεόδωρος Π. Λιανός είναι καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
