Το κύριο πρόβλημα είναι η διόγκωση του κράτους, του σπάταλου και αντιπαραγωγικού, ακούμε όλο και συχνότερα να το επισημαίνει και ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου. Ο κ. Απόστολος Λάζαρης, πρώτος υπουργός Συντονισμού της πασοκικής περιόδου διακυβέρνησης 1981-1988, σε εμπιστευτικό υπόμνημα που του ζήτησε ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου να του υποβάλει, αυτό ακριβώς υπογραμμίζει: «Το κύριο χαρακτηριστικό της οικονομικής πολιτικής από το 1981 έως σήμερα (1988) είναι η ραγδαία αύξηση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα και μάλιστα σε συνθήκες οικονομικής στασιμότητας. (…) Το νέο μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ο γιγαντισμός του δημόσιου τομέα. Οποιεσδήποτε προσπάθειες βελτίωσης και ανάπτυξης δεν είναι δυνατόν να αποδώσουν αν δεν αντιμετωπισθεί ευθέως το πρόβλημα αυτό,το οποίο κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα μακροχρόνια διαρθρωτικά προβλήματα».
Αυτές τις ξεκάθαρες διαπιστώσεις έκανε από τότε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Α. Παπανδρέου, που αρνούμενος να γίνει συνένοχος σ΄ αυτό το έγκλημα αποχώρησε σχεδόν αμέσως από το υπουργείο Συντονισμού και έκτοτε παρέμεινε σιωπηλός βλέποντας με πικρία την εξελισσόμενη τραγωδία της ελληνικής οικονομίας, που με παροχές από εκκενούμενα ταμεία, μισθολογικές και συνταξιοδοτικές αυξήσεις με προσφυγή στον απερίσκεπτο δανεισμό, καθώς και με αθρόες προσλήψεις ημετέρων διόγκωσε το ακατανίκητο πια κράτος-τέρας, όπου διαπρέπουν η αναξιοκρατία και η διαφθορά.
Το τραγικό είναι ότι και όταν ανέλαβε ως υπουργός ο κ. Σημίτης το 1985 εφαρμόζοντας πρόγραμμα λιτότητας έπειτα από δύο υποτιμήσεις της δραχμής ο κατήφορος παρέμεινε ασυγκράτητος. «Η επικίνδυνη επέκταση του προϋπολογισμού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα γενικότερα συνεχίστηκαν και μετά το 1985, παρά τη σταθεροποιητική της πολιτική.Αυτό δείχνει καθαρή αύξηση του προϋπολογισμού από 1,8 τρισ. το 1985 σε 3,2 τρισ. το 1988 ή σε ποσοστό του ΑΕΠ από 38% σε 44% περίπου» επισημαίνει ο κ. Λάζαρης και δεν διστάζει να παρατηρεί με αυστηρότητα: «Οταν πρωτογίναμε κυβέρνηση είχαμε βάλει σαν στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας και γνωρίζαμε πολύ καλά πως ο στόχος αυτός δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αν δεν βελτιωνόταν ριζικά η παραγωγικότητα του δημόσιου τομέα, που ήταν πολύ μεγάλος (σχεδόν 50% του ΑΕΠ). Εμείς, χωρίς να ασχοληθούμε ουσιαστικά με τη λύση του προβλήματος αυτού,διοχετεύσαμε όλους σχεδόν τους πόρους,εσωτερικούς και εξωτερικούς,στον δημόσιο τομέα, με αποτέλεσμα να χειροτερέψει το πρόβλημα και φυσικά να μειωθεί ακόμη περισσότερο η μέση παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας. Αυτό κατά τη γνώμη μου αρκεί για να εξηγήσει όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε σήμερα. (…) Ρίξαμε το μεγαλύτερο μέρος των διαθέσιμων πόρων,εσωτερικών και εξωτερικών,στον τομέα με την πιο χαμηλή αποδοτικότητα (τον δημόσιο τομέα)» επισημαίνει ο κ. Λάζαρης.
Είναι η πιο ξεκάθαρη και απαξιωτική περιγραφή του τι συνέβη κατά την πάντα εξυμνούμενη περίοδο της διακυβέρνησης κατά την πρώτη 8ετία ΠαΣοΚ. Κι έτσι επήλθε η ανήκεστη βλάβη στην ελληνική οικονομία (όπως ματαίως επεσήμαινε από τότε ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος»).
Και έκτοτε δεν μπόρεσε να ανανήψει. Τα ελλείμματα και ο ξέφρενος δανεισμός με μικρές αυξομειώσεις συνεχίστηκαν, οι αντιπαραγωγικές δομές με απαξίωση της επιχειρηματικότητας, με τις ολέθριες κοινωνικοποιήσεις, με ενοχοποίηση του κέρδους, με τη δίωξη των ξένων επενδύσεων, την προϊούσα αποβιομηχάνιση και τη σχετική πλύση εγκεφάλου. Αυτή και σήμερα τροφοδοτεί τις δήθεν φιλολαϊκές επιδιώξεις του ΚΚΕ και των αναρχικών που με τις κινητοποιήσεις και τις μηδενιστικές πρακτικές τους (μαζί με τις βόμβες και τις τυφλές δολοφονίες) επιδιώκουν την ανατροπή του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και την επιβολή της μονοκομματικής δικτατορίας του σταλινισμού.
Θα συνεχίσω και την επόμενη Κυριακή.
