ΤΗΝ ΞΕΡΟΥΜΕ σαν τη χώρα του τάνγκο, των απέραντων «Πάμπας» του Νότου και των «γκάουτσο», του Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα, του Μπόρχες, του Χουάν και της Εβίτα Περόν. Τη χώρα όπου ο Αριστοτέλης Ωνάσης έβγαλε το πρώτο του εκατομμύριο δολάρια και πρωτοκλώτσησε την μπάλα ο Μαραντόνα. Να όμως που ο καιρός τα έφερε έτσι ώστε η Αργεντινή να μοιάζει σήμερα μακρινή συγγενής μας: το 2001 βρέθηκε από τη μια ημέρα στην άλλη ισοπεδωμένη, άφραγκη, πεινασμένη. Εφθασε στα έσχατα: να λεηλατεί σουπερμάρκετ και να παλεύει για το ψωμί, αυτή, η χώρα-σιτοβολώνας του κόσμου («granero del mundo»). Πώς νιώθουν σήμερα οι Αργεντινοί; Πού βρίσκεται η χώρα τους ύστερα από 19 χρόνια λιγότερο ή περισσότερο καθοριστικής παρουσίας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου; Εμείς ρωτήσαμε έναν ζωντανό μύθο: τον διασημότερο σκηνοθέτη της χώρας, αλλά και εν ενεργεία πολιτικό της Αριστεράς, τον Φερνάντο «Πίνο» Σολάνας. Τον κινηματογραφιστή ο οποίος κατέγραψε τη χρεοκοπία μιας ολόκληρης κοινωνίας στο πασίγνωστο ντοκυμαντέρ του «Ανάμνηση μιας ληστείας». Σίγουρα δεν αρκεί μόνο η διαμαρτυρία, μας είπε. Πρέπει η διαμαρτυρία να γίνει πολιτική δύναμη ικανή να αλλάξει την Ιστορία, τον ρου των γεγονότων.
ΜΙΑ ΧΩΡΑ «ΑΣΗΜΕΝΙΑ»
Αργεντινή σημαίνει στην κυριολεξία «ασημένια». Ηταν τέτοιο το σοκ που προκάλεσαν στους ισπανούς κονκισταδόρες τα τεράστια αποθέματα πολύτιμων μετάλλων που «βάφτισαν» το ποτάμι του Μπουένος Αϊρες «Ρίο δε λα Πλάτα» (ποτάμι του ασημιού).
IΣΠΑΝΙΚΑ ΜΕ ΠΡΟΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗ NΑΠΟΛΙ!
Το 60% των 36 εκατομμυρίων κατοίκων είναι (νοτιο) ιταλικής καταγωγής.Η προφορά πολλών στο Μπουένος Αϊρες είναι πιο κοντά στη ναπολιτάνικη διάλεκτο, απ΄ ό,τι στα ισπανικά της Καστίλλης!
H ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΟΠΛΙΣΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Με τα όπλα που μοίρασαν οι Ισπανοί για να αντιμετωπίσουν τους άγγλους εισβολείς,ο επαναστάτης στρατηγός Χοσέ σαν Μαρτίν εξασφάλισε την ανεξαρτησία της Αργεντινής (1810). Αλλά οι εμφύλιοι γκρέμισαν το μεγάλο όνειρό του: τις Ηνωμένες Πολιτείες της Νότιας Αμερικής. MΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ: «EΠΙ ΣΚΟΠΟΝ! ΠΥΡ!»
Ανισότητες προϋπήρχαν.Αυτό που αυξήθηκε κατακόρυφα μετά το 2001 είναι ο αριθμός των «νεόπτωχων»· των σχετικά ευκατάστατων αστών της «μεσαίας τάξης» που ξαφνικά έγιναν παρίες.
ΑΦΘΟΝΟ ΣΙΤΑΡΙ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ… ΞΕΝΟΥΣ
Σήμερα η χώρα παράγει περισσότερους από 170 εκατομμύρια τόνους (!) τροφίμων τον χρόνο.Και αν πείνασε,το 2001, ήταν επειδή το μεγαλύτερο μέρος έφευγε (και ακόμη φεύγει…) στο εξωτερικό. XΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΕΧΝΑΣ ΚΑΤΕΡΓΑΖΕΤΑΙ…
Ξενοδοχείο «Βauen»
Ανθησε στα χέρια των υπαλλήλων του
Το 2001 μαζί με την Αργεντινή πτώχευσαν και χιλιάδες επιχειρήσεις αφήνοντας στον δρόμο τους υπαλλήλους τους. Κάποιοι από αυτούς δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια να μεμψιμοιρούν.
Αποφάσισαν να προχωρήσουν σε καταλήψεις (οι περίφημες «las tomas»), που χρόνια αργότερα, με τις ευνοϊκές ρυθμίσεις του Κίρσνερ, οδήγησαν στη συμβολική εξαγορά των επιχειρήσεων στις οποίες εργάζονταν από τους ντόπιους και ξένους εργοδότες που είχαν εγκαταλείψει τη χώρα, προστατεύοντας έτσι τις θέσεις εργασίας τους, αλλά και την παραγωγική βάση της Αργεντινής. Χάρη στην εφευρετικότητά τους μάλιστα πολλά εργοστάσια συνέχισαν να λειτουργούν με… πατέντες, στερημένοι καθώς ήταν από εισαγόμενες πρώτες ύλες και ανταλλακτικά για τις μηχανές.
Το ξενοδοχείο «Βauen», στην καρδιά του Μπουένος Αϊρες, υπήρξε χαρακτηριστικό και επιτυχές δείγμα κοοπερατίβας. Σήμερα εξακολουθεί να υποδέχεται πελάτες, λαμβάνοντας μάλιστα καλές κριτικές για τις υπηρεσίες του. «Οι 80 απολυθέντες υπάλληλοι ανέλαβαν την ευθύνη να λειτουργήσουν το ξενοδοχείο, σε μια περίοδο που η κρίση μαινόταν. Δημιούργησαν θέσεις εργασίας όταν κανείς δεν πίστευε ότι κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν» λέει ο πρόεδρος της κοοπερατίβας του «Βauen» Γκαμπριέλ Κεβέδο. Παρ΄ ότι στα χρόνια λειτουργίας του πριν από την πτώχευση το ξενοδοχείο είχε αφεθεί στη μοίρα του, οι εργαζόμενοι το ανακαίνισαν και ύστερα από πολλές δικαστικές μάχες το ανέλαβαν επισήμως, μετατρέποντάς το παράλληλα σε πυρήνα ενός μεγάλου δικτύου αλληλοϋποστήριξης πολιτών.
