«ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ με όσα γράφτηκαν, ότι δήθεν μου στοίχισε πολύ η ήττα,σας πληροφορώ ότι κοιμήθηκα σαν μωρό:κάθε δύο ώρες ξυπνούσα και έκλαιγα»! Ο αυτοσαρκασμός του αμερικανού γερουσιαστή κ. Μπομπ Ντόουλ, μετά την ήττα του στις εκλογές (1996) για την ανάδειξη προέδρου των ΗΠΑ,είναι μνημειώδης. Ο διεθνής
γκαρντ του Παναθηναϊκού Βασίλης Σπανούλης
ακούει τα βράδια το κλάμα τού πέντε μηνών γιου του, αλλά δεν χάνει τον ύπνο του, ούτε ασφαλώς τη συγκέντρωσή του στον μοναδικό στόχοπου έχει απομείνει για να διεκδικήσουν οι Πράσινοι:την κατάκτηση του πρωταθλήματος μπάσκετ με αντίπαλο- για πέμπτη σερί χρονιά- τον βασικό ανταγωνιστή Ολυμπιακό, την ομάδα που κέρδισε τον Παναθηναϊκό στον τελικό του Κυπέλλου
Ελλάδος και έφτασε ως τον τελικό της εφετινής Ευρωλίγκας.Πιο ώριμος από ποτέ και έτοιμος για την πρόκριση στους τελικούς της Α1 μπάσκετ (απόψε στις 18.45
ο τρίτος ημιτελικός του ΠΑΟ με τον Πανελλήνιο στο ΟΑΚΑ),ο 28χρονος Σπανούλης μιλάει στο «Βήμα» για τη δυσκολότερη χρονιά του μπασκετικού Τριφυλλιού, «που δεν είναι η εφετινή», ενώ απαντά και στις φήμες σχετικά με την ανανέωση του συμβολαίου του.
– Στα τέσσερα χρόνια που αγωνίζεσαι στον Παναθηναϊκό έχεις βιώσει τρία νταμπλ, την κατάκτηση της Ευρωλίγκας, δύο ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς και την απώλεια του εφετινού Κυπέλλου Ελλάδος. Ποια ήταν η εντονότερη και ποια η δυσκολότερη χρονιά;
«Η εντονότερη ήταν η περυσινή που κατακτήσαμε και τους τρεις τίτλους. Η δυσκολότερη ήταν το 2006 που αποκλειστήκαμε από την Ταουγκρές χάνοντας στην έδρα μας. Ηταν πολύ επώδυνο, γιατί παίζαμε πάρα πολύ καλό μπάσκετ και αξίζαμε να προκριθούμε στο φάιναλ φορ της Πράγας. Ηταν άδικο, αν και βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά, γιατί στο μπάσκετ δεν ισχύει αυτό. Το λέω όμως γιατί η ισπανική ομάδα ευστόχησε σε απίθανα σουτ, ενώ εμείς όλη τη χρονιά είχαμε αποδώσει εξαιρετικό μπάσκετ». – Πόσο επώδυνη ήταν η ήττα από τον Ολυμπιακό στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος,ύστερα από μια περίοδο συνεχών νικών; «Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι και οι ήττες είναι μέσα στο πρόγραμμα. Εμείς εκείνη την εποχή δεν ήμασταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Είχαμε πολλούς τραυματισμούς. Οταν μιλάμε για έναν τίτλο, που κρίνεται σε ένα παιχνίδι, όλα είναι πιθανά. Συγκρούστηκαν οι δύο κορυφαίες ομάδες της χώρας, εμείς δεν παίξαμε τόσο καλά, ο Ολυμπιακός ήταν λίγο καλύτερος και κέρδισε. Ετσι είναι ο αθλητισμός, δεν γίνεται μόνο να νικάς. Κάποιες φορές δεν ήμασταν τόσο καλοί και νικούσαμε. Αλλες ήμασταν καλύτεροι και χάναμε. Ενα παιχνίδι είναι απρόβλεπτο και γι΄ αυτό το μπάσκετ είναι τόσο γοητευτικό».
– Πώς καταφέρνεις κάθε φορά να πατάς ένα κουμπί και να κλειδώνεις στο παρελθόν είτε μια σπουδαία επιτυχία είτε μια επώδυνη αποτυχία;
«Είναι πολύ δύσκολο, αλλά είναι και το μυστικό της επιτυχίας όταν βρίσκεσαι σε τόσο υψηλό επίπεδο στον αθλητισμό. Πρέπει να μην ενθουσιάζεσαι με τους θριάμβους και να μην απογοητεύεσαι από τις αποτυχίες. Ούτε φυσικά να τρελαίνεσαι. Πρέπει να δουλεύεις κάθε ημέρα πιο σκληρά, να κάνεις συχνά την αυτοκριτική σου και να βελτιώνεσαι διαρκώς ως αθλητής και ως άνθρωπος».
– Εχεις αναρωτηθεί τελικά για ποιους λόγους ο ΠΑΟ άργησε να ξυπνήσει,όπως «έγραψες» και στο blog σου,με αποτέλεσμα να ακολουθήσει και ο πρόωρος αποκλεισμός στην Ευρωλίγκα;
«Δεν είναι δικαιολογία αλλά πραγματικότητα ότι ο Παναθηναϊκός είχε πολλούς τραυματισμούς, οι οποίοι μας έφεραν πολύ πίσω. Η ομάδα δεν μπόρεσε να κάνει μια προπόνηση μαζί. Οσο κι αν φαίνεται παράξενο, φτάσαμε στον Μάιο για να κάνουμε προπονήσεις όλοι μαζί. Επιπροσθέτως ο Παναθηναϊκός προερχόταν από μια σπουδαία χρονιά και είναι δύσκολο να διατηρήσεις την ίδια ενέργεια και την επόμενη. Αυτό περισσότερο λειτουργεί υποσυνείδητα, γιατί όταν μπαίνεις στο γήπεδο δίνεις το 150% του εαυτού σου για να κερδίσεις. Πάντα όμως η επόμενη χρονιά του “Τriple Crown” κρύβει παγίδες».
– Πώς αισθάνθηκες βλέποντας τον Ολυμπιακό να διεκδικεί το ευρωπαϊκό στέμμα στο Παρίσι; Αλήθεια, παρακολούθησες στην τηλεόραση τους αγώνες του φάιναλ φορ;
«Ναι, τους είδα. Οπως θα έβλεπα κάθε φάιναλ φορ, έτσι παρακολούθησα και τους αγώνες στο Παρίσι».
– Πόσο δύσκολο είναι στην Ελλάδα να είσαι φίλος με παίκτες του Ολυμπιακού; Γνωρίζοντας το μίσος μεταξύ των οπαδικών στρατών και την άγρια αντιπαλότητα μεταξύ των δύο συλλόγων.
«Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα υπερβαίνει κάθε λογική. Κάποιοι δεν έρχονται στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν μπάσκετ. Ερχονται για να τσακωθούν. Οσο για τις φιλίες, είναι λογικό να υπάρχουν. Οταν κάθε καλοκαίρι επί τρεις μήνες παλεύουμε με τη φανέλα της Εθνικής για να πετύχουμε κάτι καλό για όλη τη χώρα, δεν είμαστε μόνο φίλοι, αλλά ακόμη πιο κοντά με κάποια παιδιά. Αν αυτό δεν το αποδέχεται κάποιος, πρόβλημά του. Από εκεί και πέρα είμαστε επαγγελματίες, και όταν είμαστε αντίπαλοι ο καθένας παίζει για την ομάδα του. Σέβεται τους συμπαίκτες, τους προ πονητές του, τη διοίκηση και τους φιλάθλους και τα δίνει όλα για να κερδίσει. Μετά το παιχνίδι είμαστε πάλι φίλοι».
– Πόσο ισχυρό είναι το κίνητρο του Παναθηναϊκού εν όψει των διαφαινόμενων τελικών με τον Ολυμπιακό; «Το κίνητρο είναι πανίσχυρο, γιατί ο τίτλος του πρωταθλητή Ελλάδος είναι ο μοναδικός που μας έχει μείνει. Ολα τα παιδιά θέλουν να τελειώσει η χρονιά με το όγδοο σερί πρωτάθλημα. Η δίψα είναι ολοφάνερη στα αποδυτήρια, στις προπονήσεις, στους αγώνες που έχουμε δώσει ως τώρα. Απομένει ο τρίτος ημιτελικός με τον Πανελλήνιο στην έδρα μας. Θέλουμε να ολοκληρώσουμε την αποστολή μας και να αφοσιωθούμε στους τελικούς».
– Είχε δηλώσει κάποτε αστειευόμενος ο Βαγγέλης Αγγέλου ότι αν ήσουν στο ίδιο τραπέζι με τον Τζορτζ Μπους και τον Οσάμα μπιν Λάντεν και μπροστά σας υπήρχε μόνο μία μπριζόλα, θα την καταβρόχθιζες εσύ. Αισθάνεσαι ότι η μεγάλη δίψα για διάκριση σε έφερε ως εδώ;
«Η δίψα που είχα από μικρός έπαιξε μεγάλο ρόλο. Ως άνθρωπος είμαι πολύ πεισματάρης και, όταν βάζω έναν στόχο, δίνω τα πάντα για να τον εκπληρώσω. Αν δεν τον εκπληρώσω, τρελαίνομαι, αλλά αυτός είναι ο χαρακτήρας μου».
– Το ζήτημα των ανανεώσεων στον μπασκετικό Παναθηναϊκό συζητιέται ευρέως. Ενδόμυχα θα περίμενες το συμβόλαιό σου, που λήγει το καλοκαίρι, να έχει ανανεωθεί από πέρυσι ή έστω να έχει γίνει κάποια προσέγγιση εκ μέρους της διοίκησης;
«Δεν περιμένω τίποτε.
Ζω την πραγματικότητα.
Αυτή τη στιγμή ούτε εγώ ούτε τα άλλα παιδιά στον Παναθηναϊκό σκεφτόμαστε τις ανανεώσεις και τα συμβόλαια. Είμαστε συγκεντρωμένοι στον στόχο μας, που είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Μετά θα έχουμε πολύ χρόνο για να σκεφθούμε τα πάντα. Δεν δηλητηριάζουμε το μυαλό μας με σκέψεις οι οποίες ούτως ή άλλως θα μας απασχολήσουν όταν έλθει η ώρα».
– Θα έχεις ακούσει τον ισχυρισμό κάποιων,οι οποίοι διατείνονται ότι μόνο εσύ από τους παίκτες του Παναθηναϊκού θα «τολμούσες» να πας στον Ολυμπιακό. Σε ενοχλεί η εμπλοκή του ονόματός σου σε τέτοιου είδους σχόλια;
«Δεν θέλω να ασχολούμαι με αυτά τα πράγματα. Σέβομαι τον σύλλογο στον οποίο ανήκω και αγωνίζομαι, και αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι μόνο το πρωτάθλημα και τίποτε άλλο». – Εχεις μετανιώσει που δεν έμεινες στο ΝΒΑ μολονότι δέχθηκες και τηλεφώνημα από τον προπονητή των Σαν Αντόνιο Σπερς, Γκρεγκ Πόποβιτς;
«Οχι, δεν έχω μετανιώσει. Και γενικά δεν μετανιώνω για τις αποφάσεις που έχω πάρει στην καριέρα μου».
– Σύμφωνοι,αλλά όπως βλέπεις,παίκτες πολύ χειρότεροι από εσένα κάνουν καριέρα στο ΝΒΑ.
«Μπορεί να βλέπω, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Ισως και να υπάρχουν. Οταν εγώ πήγα στο ΝΒΑ, ήμουν άτυχος. Δεν γίνεται στη ζωή σου να είσαι πάντα τυχερός. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο για όσα έχω καταφέρει στην καριέρα μου και θα δουλέψω πολύ σκληρά για να πετύχω ακόμη περισσότερα. Δεν γίνεται να σκέφτομαι μια ατυχία. Κοιτάζω μπροστά».
Ο συνδυασμός με τον ρόλο του πατέρα
– Πόσο αλλάζει τη ζωή ενός αθλητή που κάνει πρωταθλητισμό ο ερχομός ενός παιδιού;
«Αλλάζει ριζικά! Και το ωραίο είναι ότι ώσπου να γίνεις πατέρας, δεν ξέρεις πώς είναι αυτό πραγματικά. Μπορώ να πω ότι μετά τη γέννηση του γιου μου η διάθεσή μου έχει εκτοξευθεί. Εχω περισσότερη όρεξη για μία ακόμη σκληρή προπόνηση στο ΟΑΚΑ, για έναν δυνατό αγώνα, για τα πάντα. Αισθάνομαι ότι έχω μεγαλύτερη ενέργεια και δύναμη σε αυτό που κάνω».
– Τι σημαίνει για σένα πατρική στοργή;
«Είναι κάτι που ευτύχησα να έχω ως τα 15 χρόνια μου.
Οσο και αν κάλυψαν το κενό του πατέρα μου η μητέρα μου και ο αδελφός μου, η απουσία του πατέρα δεν αναπληρώνεται.
Μου έλειψε πολύ και μου λείπει. Γι΄ αυτό θέλω να βρίσκομαι κοντά στο παιδί μου και θα κάνω τα πάντα ώστε να γίνει πάνω απ΄ όλα καλός άνθρωπος». – Τι σε ενοχλεί στους ανθρώπους; «Με ενοχλούν αφάνταστα η καχυποψία, ο φθόνος και η αδικία.
Αυτά τα τρία είναι τα χειρότερά μου. Δεν μπορώ να τα βλέπω στους ανθρώπους. Τα σιχαίνομαι».
– Ποια στοιχεία σε «σκλαβώνουν» σε έναν χαρακτήρα; «Η ειλικρίνεια και ο αυθορμητισμός. Τέτοιους ανθρώπους θέλω γύρω μου. Να ξέρω, ακόμη κι αν πουν κάτι που δεν με βρίσκει σύμφωνο, ότι βγαίνει από την ψυχή του άλλου. Χωρίς ιδιοτέλεια και συμφέρον».
