Οι Ελληνες είναι γνωστό ότι αρέσκονται να ζουν με μύθους. Ο διαχρονικότερος από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους είναι ότι για όσα δεινά ταλαιπωρούν κατά καιρούς τη χώρα μας φταίνε οι ξένοι. Ενας άλλος βολικός μύθος είναι πως για ό,τι κακό συμβαίνει στον τόπο μας, και ιδιαίτερα στην οικονομία, φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς και γι΄ αυτό πρέπει να πληρώσουν όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς. Ενας απόλυτα επίκαιρος και διαιωνιζόμενος κατά την τελευταία 30ετία μύθος είναι ότι η καλύτερη περίοδος διακυβέρνησης της χώρας μας ήταν η οκταετία 1981-89 επί Ανδρέα Παπανδρέου. Η πεποίθηση αυτή πιστώνει την περίοδο αυτή με άνθηση της οικονομίας και με παράλληλη κοινωνικά δικαιότερη κατανομή των ωφελημάτων και των βαρών.
Ο υπογράφων τη στήλη και ευάριθμοι μεν, αλλά αξιόλογοι μελετητές της οικονομικής μας ιστορίας τα ακριβώς αντίθετα υποστηρίζουμε έκτοτε, πάντα βασιζόμενοι σε αδιάψευστα στοιχεία. Αλλά μάταια. Ο μύθος της λαμπρής πρώτης 8ετίας του ΠαΣοΚ στην εξουσία υπερισχύει κυρίαρχος, ακόμη και σήμερα, και τροφοδοτεί και την όποια ελπίδα για την έξοδο από το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο, αρκεί να προσφύγουμε στο σοσιαλιστικό θαύμα της περιόδου εκείνης. Παραβλέπεται μάλιστα η εγκυρότερη αμφισβήτησή του, που προήλθε από τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε παραδεχθεί απολογητικά ότι καταναλίσκουμε περισσότερα από όσα παράγουμε και αν δεν περιορίσουμε δραστικά το δημόσιο χρέος αυτό θα αφανίσει τη χώρα. Αυτό που ήδη αφανίζει τη χώρα. Βλέπετε, ουδείς προφήτης πιστευτός στην πατρίδα του. Ούτε ακόμη και ο ίδιος ο πρώτος υπαίτιος του σημερινού δράματος, τον οποίο ενθουσιωδώς μιμήθηκαν με κάποια μικρά και ανεπαρκέστατα διαλείμματα όλοι οι διάδοχοί του, και του ΠαΣοΚ και της Νέας Δημοκρατίας.
Γι΄ αυτό σκέφθηκα να προσφύγω σε ένα πολύτιμο ντοκουμέντο το οποίο έφερε στη δημοσιότητα ο διακεκριμένος συνάδελφος Νίκος Νικολάου στο βιβλίο του: «Πρόσωπα της οικονομίας» (εκδόσεις Λιβάνη). Πρόκειται για μιαν εμπιστευτική έκθεση την οποία εκπόνησε ο πρώτος υπουργός Συντονισμού της κυβερνήσεως ΠαΣοΚ και διαπρεπής οικονομολόγος κ. Απόστολος Λάζαρης, κατόπιν αιτήσεως του Ανδρέα Παπανδρέου και την υπέβαλε σε αυτόν στις 10 Ιουνίου 1988.
Ο κ. Α. Λάζαρης επισημαίνει με τον πιο σαφή τρόπο τα οικονομικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά την πρώτη 8ετία του ΠαΣοΚ διαψεύδοντας ταυτόχρονα και τον παράλληλο μύθο περί κοινωνικής ευαισθησίας εκείνης της καταστροφικής πολιτικής, της οποίας τα άνθη του κακού δρέπουμε σήμερα όλοι οι Ελληνες και η οποία πλήττει και την ίδια τη σημερινή κυβέρνηση ΠαΣοΚ (όλα εδώ πληρώνονται).
Από σήμερα και τις επόμενες Κυριακές θα παραθέσω τις κυριότερες διαπιστώσεις του κ. Λάζαρη με δικά μου διευκρινιστικά σχόλια, αν κρίνονται αναγκαία. Πιστεύω ότι πρέπει όλοι να τις μελετήσουμε και ιδιαίτερα οι πολιτικοί μας, όλων των κομμάτων. Αν δεν συνειδητοποιήσουμε αυτές τις αλήθειες, το χάος και η καταστροφή επέρχονται.
«Το κύριο χαρακτηριστικό της οικονομικής πολιτικής» έγραφε ο κ. Λάζαρης «ήταν η ραγδαία αύξηση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα.Μέσα σε οκτώ χρόνια ο συνολικός κρατικός προϋπολογισμός πενταπλασιάστηκε (από 625 δισ. δρχ. το 1981 σε 3,2 τρισεκατομμύρια το 1988).Και θα πρέπει να σημειωθεί ότι η επέκταση αυτή έγινε σε συνθήκες οικονομικής στασιμότητας, αφού κατά την επταετία η αύξηση του πραγματικού εθνικού εισοδήματος δεν ξεπερνά το 7% (δηλαδή 1% ετησίως)».
Ιδού λοιπόν ποιος είναι ο πατέρας του κράτους-τέρατος που τρέφεται έκτοτε με ελλείμματα και δάνεια και κατασπατάληση των δωρεάν παροχών της ΕΟΚ, και το οποίο σήμερα σπασμωδικά, χωρίς σχέδιο και παρά τη θέλησή του, όπως διακηρύσσει, προσπαθεί να συμμαζέψει ο γιος του τότε πρωθυπουργού και συνυπεύθυνος υπουργός εκείνης της κυβερνήσεως.
