«Χαμογέλα, ρε παιδί μου, στην υπόκλιση!» λέει πάντα με καημό στην Ανέζα Παπαδοπούλου η Θέμις Μπαζάκα. Επιστήθιες φίλες στη ζωή και ιδιόρρυθμες αδελφές στη σκηνή, ξεχώρισαν εφέτος για την ερμηνεία τους στην παράσταση «Τhe Νew Εlectric Βallroom». Είναι αλήθεια, η Ανέζα Παπαδοπούλου δεν ανοίγει εύκολα τα χαρτιά της. Οτιδήποτε έχει να κάνει με τις παράλληλες δραστηριότητες του θεάτρου- υπόκλιση, επισκέψεις θεατών στο καμαρίνι, συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους- την αγχώνει, της δημιουργεί μια συστολή. Ισως επειδή ανήκει στην κατηγορία εκείνη των καθαρόαιμων ηθοποιών που ζουν για όλα όσα υπάρχουν λίγο πριν από το πρώτο χειροκρότημα και λίγο μετά το τρίτο κουδούνι. Νιώθει ευτυχισμένη επί σκηνής: «Οταν σχεδόν με παιδική αφέλεια ανακαλύπτω ότι ξεπηδά κάτι από το χάος και αποκτά ζωή. Κάτι που ήταν εκεί, προϋπήρχε, αλλά εγώ δεν το ήξερα. Ενα δευτερόλεπτο πριν ήταν αόρατο και με περίμενε και ξαφνικά βρίσκομαι να το κρατώ στην αγκαλιά μου. Είναι σαν μια μικρή γέννα που δεν σταματά να με θαμπώνει». Και το συναίσθημα αυτό δεν είναι ποτέ δεδομένο: «Δεν είναι καθόλου εύκολο να νιώθεις ευτυχισμένος στο θέατρο. Είσαι πάντα σε εκκρεμότητα, λες “αχ, τι δεν έγινε, τι θα μπορούσε να γίνει”. Είναι πολύ βασανιστικές οι ημέρες εκείνες που νιώθεις ότι δεν μπόρεσες να πετύχεις τίποτε και ο συγκεκριμένος θεατής ήταν για μία και μοναδική φορά απέναντί σου. Το θέατρο είναι σαν την ίδια τη ζωή. Θέλει κουράγιο για να συνεχίσεις να υπάρχεις μέσα σ΄ αυτό».
Το έργο του Εντα Γουόλς ασχολείται με τρεις αδελφές διαφορετικών ηλικιών σε ένα ψαροχώρι της Ιρλανδίας, οι οποίες τσακισμένες από ερωτικές απογοητεύσεις αποφασίζουν να μην ξαναβγούν ποτέ από το σπίτι τους. Η εσωστρέφεια όμως είναι δείγμα αδυναμίας: «Αυτές εγκλωβίζονται στην ασφάλεια. Δυνατός σημαίνει να είσαι ευάλωτος. Να καταφέρνεις να μένεις εύθραυστος, ευέλικτος και να αφουγκράζεσαι. Εκεί βρίσκεται το ατσάλι μας». Θεωρεί ότι «η συμβίωση με τον εαυτό μας είναι η πιο δύσκολη απ΄ όλες» κι έτσι βρίσκει ανακούφιση μέσα από τη συλλογικότητα του θεάτρου: το να συναντιέσαι για δύο μήνες με τόσους ανθρώπους είναι ούτως ή άλλως επικίνδυνο και σημαντικό. Δεν γίνεται αλλιώς. Χρειάζεται να το διακινδυνεύσεις και να ευχηθείς ότι θα μπορέσεις να διανύσεις την απόσταση».
Ακούγοντας από παντού τα δυσοίωνα σενάρια της κρίσης, βιώνει ένα περίεργο d j-vu: «Ως ηθοποιός είμαι πολύ καλά προπονημένη. Για πάρα πολλά χρόνια, μου φαινόταν εντελώς φυσικό ότι βρισκόμουν στον αέρα κάθε τέσσερις μήνες. Τώρα έχει αρχίσει να με κουράζει, καθώς ζω από αυτό και δεν θέλω να πεθάνω εξαιτίας του. Θα ήθελα να αντέξω για πολύ ακόμη. Εχω εξασκηθεί να είμαι παντός καιρού. Κι αν καταφέρεις να είσαι παντός καιρού, “χρήματα” υπάρχουν πάντα». Οσο για τη γενικευμένη μιζέρια των ημερών: «Με τρομάζει ο σπαρμένος φόβος πάνω απ΄ την πόλη. Τον πολεμάω με όλες μου τις δυνάμεις και εγώ και οι φίλοι μου. Πρέπει να βρούμε λύσεις αναίμακτες. Είμαστε συνυπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση. Οπως όμως δημιουργούμε χάος, έτσι μπορούμε να δημιουργήσουμε και τάξη».
Πόσο εύκολο ήταν για την ίδια να εμπιστευθεί για το ανέβασμα της παράστασης έναν σκηνοθέτη μόλις 22 ετών; «Ο Δημήτρης Καραντζάς ήταν μαθητής μου στη Δραματική Σχολή τού Εμπρός, τον ξέρω απ΄ τα 19 του. Εχει την ικανότητα να σου εμπνέει εμπιστοσύνη. Είναι όμως και λίγο… βαμπιρίστικη διαδικασία αυτή για μένα. Οταν συνεργάζεσαι με τόσο νέους ανθρώπους νιώθεις σαν να ρουφάς φρέσκο αίμα, νιώθεις ότι δεν έχεις γεράσει καλλιτεχνικά. Τελικά αν καταφέραμε κάτι μέσα από αυτή την παράσταση, είναι ότι νικήσαμε τον χρόνο».
Οσο τολμηρή νιώθει επί σκηνής τόσο ντροπαλή αισθάνεται εκτός αυτής. Ακόμη και το χειροκρότημα την κάνει να νιώθει πολλές φορές αμήχανα, χωρίς φυσικά να το απαρνείται: «Μα, ποιος δεν το θέλει; Σκυλάκια είμαστε, το μπράβο το θέλουμε, σαφέστατα». Προτιμά το κοινό που την επισκέπτεται στο καμαρίνι σε μια τυχαία ημέρα και όχι σε μια επίσημη πρεμιέρα, όπου «η αλήθεια που κατατίθεται υπό το φως των φλας είναι πάντα σχετική. Αντιθέτως, ο απλός θεατής θα έλθει να σε βρει χωρίς υστεροβουλία, από συνειδητή επιλογή. Αυτός είναι ο καλύτερος κριτικός. Δεν εμπιστεύομαι τους “ειδικούς”».
«Τhe Νew Εlectric Βallroom»,Θέατρο Χώρα,Αμοργού 20,Κυψέλη,τηλ.210 8673.945.Ως τέλη Μαΐου.
