Το υπουργείο Οικονομικών καλείται να παίξει έναν ενισχυμένο ρόλο για την ανάπτυξη της οικονομίας στη φάση της βαθιάς ύφεσης. Το υπουργείο όμως διοικείται από μια ομάδα θεωρητικών και ακαδημαϊκών, οι οποίοι στηρίζονται σε (πολλά υποσχόμενους μεν, αλλά άπειρους) φοιτητές που κάνουν το διδακτορικό τους και το αποτέλεσμα είναι χαμένες ευκαιρίες και φλύαροι, αναποτελεσματικοί νόμοι.
Ο νόμος για την ίδρυση επιχειρήσεων, για παράδειγμα, που φτιάχτηκε από το υπουργείο παρουσιάζει ελάχιστο, αν όχι κανένα, ενδιαφέρον. Είναι ένα θεωρητικό κατασκεύασμα. Η κριτική του ΣΕΒ για αυτόν τον νόμο τα λέει όλα: «Ενα θεωρητικό θεσμικό πλαίσιο, το οποίο ίσως δημιουργεί προς τα έξω μια επίφαση απλοποίησης των διαδικασιών, αλλά είναι άνευ ουσίας για τις επιχειρήσεις, στις οποίες απευθύνεται». Το πρόβλημα των επιχειρήσεων είναι η αδειοδότηση και η εξάρτηση από τους γραφειοκράτες και τη διαφθορά τους. Η ίδρυση επιχειρήσεων, ακόμη και αν είναι σχετικά χρονοβόρος ή και κουραστική, δεν είναι πρόβλημα για κάποιον επιχειρηματία. Το λάδωμα, η καθυστέρηση της έγκρισης χορήγησης αδείας λειτουργίας, οι διαρκείς εκβιασμοί από τους δημόσιους «λειτουργούς», αυτά είναι τα προβλήματα. Αλλά για να λυθούν, πρέπει πρώτα να τα αντιληφθεί το υπουργείο, και για να αντιληφθεί, πρέπει να μιλάει με την «πιάτσα». Καλή η θεωρία αλλά, επιτέλους, ακούστε τι σας λέει η αγορά, την οποία πρέπει να υπηρετήσετε.
Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα με τον αναπτυξιακό νόμο που ετοιμάζει το υπουργείο Οικονομικών. Τι περιμένουμε από αυτόν; Αφενός να στηρίξει σε περίοδο ύφεσης της επιχειρήσεις να μην κλείσουν και αφετέρου να προσδιορίσει τους κλάδους στους οποίους πρέπει να κινηθούν οι επιχειρηματίες για να γίνουν ανταγωνιστικοί και να εξάγουν. Κανέναν από τους δύο στόχους δεν επιτυγχάνει ο νέος νόμος, βάσει πληροφοριών που έχουν δει ως σήμερα το φως της δημοσιότητας.
Ο νόμος δεν μπορεί να αναφέρεται μόνο στις διαδικασίες και να χάνει τον στόχο. Δεν επιτρέπεται να μη λαμβάνει υπόψη το γεγονός ότι εξαιτίας της ύφεσης θα κλείσουν δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και θα χάσουν τη δουλειά τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι. Η προτεραιότητα του αναπτυξιακού νόμου θα έπρεπε να είναι η υποστήριξη, σε συνεργασία με τις τράπεζες, των επιχειρήσεων προκειμένου να αποφύγουν το λουκέτο. Θα έπρεπε επίσης να είναι η στήριξη των εξαγωγικών επιχειρήσεων. Και κυρίως θα έπρεπε να είναι η δημιουργία συνθηκών μείωσης των τιμών προϊόντων και υπηρεσιών, μέσω της μείωσης του κόστους.
Δυστυχώς, όμως, μας έχει φάει η θεωρία και ο ακαδημαϊσμός.
