Το ελληνικό πρόβλημα πήρε τον δρόμο του. Η μεγάλη κρίση του ελληνικού χρέους διευθετήθηκε προσωρινά με την ενεργοποίηση του κοινού μηχανισμού Ευρωπαϊκής Ενωσης και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και την απορρόφηση ήδη της πρώτης δόσης του τριετούς δανείου των 110 δισ. ευρώ, που προσέφερε ανάσα ζωής στο απειλούμενο με πτώχευση κράτος.
Κατά τα φαινόμενα για κανένα εξάμηνο- στην καλύτερη περίπτωση για έναν χρόνο- η χώρα μας θα ησυχάσει, καθώς οι διεθνείς προβολείς φεύγουν σταδιακά από εδώ και στρέφουν την προσοχή τους αλλού.
Η ελληνική κρίση δείχνει να μετανάστευσε στην Ιβηρική χερσόνησο και σε επόμενο στάδιο μπορεί να γίνει πανευρωπαϊκή και αργότερα να εξελιχθεί σε παγκόσμια. Ας μην τρέφουμε ωστόσο αυταπάτες. Τα διεθνή φώτα της κακής δημοσιότητας μπορεί να έστρεψαν την προσοχή τους σε άλλες προβληματικές ζώνες και περιοχές, αλλά το ελληνικό πρόβλημα δεν λύθηκε, παραμένει ενεργό και έτοιμο να ξαναζωντανέψει ανά πάσα στιγμή.
Απλώς ο κ. Παπανδρέου κέρδισε τον χρόνο που διεκδικούσε μετά πάθους, ταξιδεύοντας παντού στον κόσμο.
Το ερώτημα που τώρα τίθεται είναι πόσο θα αξιοποιήσει αυτό το δώρο χρόνου που εξασφάλισε και ποιες δυνατότητες έχει να μεταβάλει σ΄ αυτό το διάστημα την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, η οποία- κακά τα ψέματα – παραμένει άθλια, τροφοδοτώντας συνεχώς την καχυποψία όχι μόνο για το κράτος αλλά και για τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται εκτός Ελλάδος. Οσοι παρακολουθούν από κοντά το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα και είναι σε θέση να αντιληφθούν τους περιορισμούς αλλά και τις απαιτήσεις που υψώνει το πρόγραμμα διάσωσης, δεν έχουν καμία αμφιβολία για το δέον γενέσθαι.
Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση Παπανδρέου οφείλει να ξαναδεί και να ξανασχεδιάσει συνολικά την οικονομία της χώρας.
Να διαγνώσει κατ΄ αρχήν τη θέση του ελληνικού χρηματοπιστωτικού τομέα και να τον οργανώσει από την αρχή, προκρίνοντας συγχωνεύσεις και εξαγορές. Και μαζί να επιλέξει ποιους παραγωγικούς τομείς και μεγάλες επιχειρήσεις θα στηρίξει, ώστε να δημιουργήσει ζώνες συγκριτικών πλεονεκτημάτων, οι οποίες θα μπορούσαν να εξελιχθούν στον χρόνο και να αποτελέσουν τις μηχανές της νέας ανάπτυξης. Σχεδόν ταυτόχρονα θα πρέπει να επανακαθορίσει τα όρια και τις σχέσεις μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, όπως και το πλαίσιο των σχέσεων των φορολογικών αρχών με τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Ακόμη, να επανακαθορίσει τους κανόνες λειτουργίας του κράτους, στη βάση των νέων δημοσιονομικών αναγκών.
Και επειδή όλο αυτό μαζί είναι τιτάνιο έργο, θα απαιτηθεί άλλη κυβερνητική δομή, άλλη συγκρότηση και επιστράτευση πολλών και έμπειρων στελεχών από τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Οσο ταχύτερα δράσει ο κ. Παπανδρέου, τόσο καλύτερα για τη χώρα και για τον ίδιο.
