Κάθε φορά τα ίδια γίνονται. Κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση στην Ελλάδα, οι Τούρκοι μάς έρχονται με ανοιχτές τις αγκάλες και με πλατιά χαμόγελα. Και κάθε νέος έλληνας πρωθυπουργός τούς πιστεύει, για να το μετανιώσει πικρά λίγους μήνες αργότερα.
Με εξαίρεση τον Κ. Σημίτη, τον οποίο υποδέχθηκαν οι Τούρκοι με την απόβαση στα Ιμια, προσγειώνοντάς τον αμέσως στην πραγματικότητα, όλοι οι άλλοι ξεκίνησαν τη θητεία τους ονειροπολώντας. Ολοι πίστεψαν στην αρχή ότι η εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων δεν είναι και τίποτε δύσκολο. Για να καταλάβουν λίγο αργότερα ότι «ο Τούρκος δεν αλλάζει».
Πρώτος πίστεψε στην ελληνοτουρκική φιλία ο Ανδρέας Παπανδρέου. Παγιδεύτηκε από τον Οζάλ στο Νταβός και φθάσαμε τον Μάρτιο του 1987 στα πρόθυρα πολέμου.
Μετά την πίστεψε ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος είχε στείλει μάλιστα απεσταλμένο του στην Αγκυρα τον Μ. Θεοδωράκη. Ακολούθησε ο Κ. Καραμανλής. Ο πρώτος πρωθυπουργός που έκανε κουμπάρο του τον τούρκο ομόλογό του. Οταν η γειτονική χώρα ζήτησε να ενταχθεί στην Ευρώπη, αρχίσαμε όλοι να πιστεύαμε ότι ίσως πράγματι κάτι να αλλάζει. Για να έλθουν μετά και πάλι οι παραβιάσεις και οι προκλήσεις στη Θράκη, να μας προσγειώσουν ξανά ανώμαλα στην πραγματικότητα.
Τα ίδια γίνονται και τώρα. Μόλις άλλαξε η κυβέρνηση στην Ελλάδα, οι Τούρκοι σταμάτησαν να μας δείχνουν τα δόντια τους και άρχισαν τα χαμόγελα και τις αβρότητες. Αλλά εκτός από τις υποσχέσεις καμία άλλη κίνηση δεν δείχνει ότι κάτι αλλάζει στη συμπεριφορά τους. Ούτε η Θεολογική Σχολή της Χάλκης ανοίγει, ούτε οι απαιτήσεις για το Αιγαίο και τη Θράκη αποσύρονται, ούτε οι τσάρκες των φρεγατών στο Σούνιο σταματούν.
Ας μη βιάζονται λοιπόν κάποιοι στην κυβέρνηση να πανηγυρίσουν ότι το κλίμα αλλάζει. Γιατί ο Τούρκος δεν αλλάζει.
