Η Ελλάδα δεν συμμετέχει εφέτος με κάποια ταινία στο Φεστιβάλ Καννών, ωστόσο η παρουσία της είναι έντονη και αναφέρεται διαρκώς. Πολύς δημοσιογραφικός κόσμος σχολιάζει την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη χώρα μας, ενώ από τους δημιουργούς δεν ήταν μόνο ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ που αναφέρθηκε σε αυτήν μιλώντας δημοσίως. Χθες ο πορτογάλος σκηνοθέτης Μανοέλ ντε Ολιβέιρα, ο οποίος τον ερχόμενο Δεκέμβριο κλείνει τα 102 χρόνια του(!), χρησιμοποίησε το παράδειγμα της Ελλάδας σε ερώτηση που αφορούσε τη σημαντικότητα ύπαρξης ταινιών που μιλούν για την οικονομική κρίση, όπως συμβαίνει στην τελευταία δική του, «Η παράξενη υπόθεση της Αντζέλικα».
« Η οικονομική κρίση είναι ένα τεράστιο και πολύ σημαντικό θέμα ακόμη και για τον κινηματογράφο» είπε ο Ντε Ολιβέιρα ο οποίος δείχνει το πολύ 70, δηλαδή 30 χρόνια νεότερος από όσο είναι. «Δείτε τι άσχημα πράγματα συμβαίνουν στην Ελλάδα εξαιτίας της κρίσης και τι ενδεχομένως θα συμβεί στην Ισπανία ή στην Πορτογαλία.Υπάρχει μια απώλεια αξιών και ιδεών που θυμίζει τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Ισως να είναι κιόλας. Ισως ο κόσμος να ξαναζεί τα Σόδομα και τα Γόμορρα.Η ελπίδα όμως για το καλύτερο πάντα θα υπάρχει.Είμαι αισιόδοξος ».
Αν και η τελευταία ταινία του είναι ένα σχέδιο που γεννήθηκε πριν από 60 χρόνια και ξεκινά από την εξολόθρευση των εβραίων από τους ναζιστές, ο Ντε Ολιβέιρα διαμόρφωσε το σενάριο έτσι ώστε να αγγίζει σύγχρονα θέματα, όπως η μόλυνση του περιβάλλοντος, η οικονομική κρίση, οι ανισορροπία των κλιματικών συνθηκών και οι διώξεις των μουσουλμάνων.
Οσο για την ιδέα του θανάτου, δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαιτέρως τον μαθουσάλα του κινηματογράφου (είναι ο μοναδικός ζωντανός σκηνοθέτης που έχει γυρίσει ταινία βωβού κινηματογράφου!). « Ο θάνατος είναι μια δεδομένη κατάσταση » είπε χθες μιλώντας στους δημοσιογράφους. « Οταν γεννιόμαστε, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πεθάνουμε. Οπως έλεγε και ο Τολστόι, ο θάνατος είναι μια διέξοδος. Δεν φοβάμαι λοιπόν τον θάνατο, αλλά φοβάμαι μην υποφέρω. Και ευτυχώςμέχρι στιγμής δεν έχω υποφέρει».
Το συναρπαστικό πρόσωπο της νέας Κίνας
Α ν και είναι σχετικά νωρίς για προβλέψεις βραβείων, η ταινία που μέχρι στιγμής έχει κερδίσει τις εντυπώσεις- και που όλα δείχνουν ότι αποκλείεται να λείψει από τα βραβεία- τιτλοφορείται «Τα μπλουζ του Τσονγκ Κινγκ» («Chonggoing Βlues») και είναι κινεζική. Με αφορμή μια «μικρή», ανθρώπινη ιστορία ανίχνευσης του παρελθόντος, ο Γουάνγκ Ξιάο Σουάι, γνώριμός μας σκηνοθέτης από τον εξίσου σπουδαίο «Ποδηλάτη του Πεκίνου», «ξεδιπλώνει» το πρόσωπο της σύγχρονης Κίνας και το φέρνει σε σύγκρουση με το παλιό. Ενας ναυτικός που πριν από 15 χρόνια είχε εγκαταλείψει την οικογένειά του επιστρέφει στον τόπο του, το Τσονγκ Κινγκ, για να ανιχνεύσει τις μυστηριώδεις συνθήκες θανάτου του γιου του ο οποίος σκοτώθηκε από αστυνομικό ενώ κρατούσε όμηρο μια γιατρό. Μέσα σε αυτό το «αστυνομικό» πλαίσιο, ο φακός του Γουάνγκ Ξιάο Σουάι εξερευνά με επιμέλεια και αξιοζήλευτη δομή μια παλιά Κίνα που πεθαίνει δίνοντας τη θέση της σε μια καινούργια.
Οχι μόνο συμβολικά αλλά και συγκεκριμένα. Γιατί την ίδια ώρα το φιλμ μετατρέπεται σε ένα συγκλονιστικό πορτρέτο της πόλης Τσονγκ Κινγκ που, ενώ θεωρείται μία από τις πιο χαρακτηριστικές μεγαλουπόλεις της σημερινής Κίνας, διατηρεί την ταπεινότητα μιας κλασικής κινεζικής εργατούπολης. « Το πρόσωπο του πατέρα είναι το σημαντικότερο διότι εκπροσωπεί τη σύγχρονη Κίνα » είπε ο σκηνοθέτης. « Ολα στη χώρα μου μεταλλάσσονται με ραγδαίους ρυθμούς,ο κόσμος κυνηγά το χρήμα και οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει.Γι΄ αυτό και ήθελα ο κεντρικός ήρωας της ταινίας να κοιτάζει το παρελθόν του.Μόνο όταν κοιτάζουμε πίσω αντιλαμβανόμαστε τι έχουμε χάσει. Ο πατέρας είναι ένα σύμβολο της σημερινής Κίνας ». Το αποτέλεσμα είναι ένα απίστευτο σύνολο που δικαιολογημένα κέρδισε χειροκροτήματα στη δημοσιογραφική προβολή του.
