Η κυβέρνηση έχει μπροστά της ένα τιτάνιο έργο: να περισώσει ό,τι μπορεί από τα δημοσιονομικά αλλά και να επιχειρήσει το ακατόρθωτο, δηλαδή να φέρει κάποια ψήγματα ανάπτυξης και αισιοδοξίας στη χώρα. Και όμως, την ίδια ώρα υποκύπτει σε μια ατελέσφορη και, το κυριότερο, διχαστική- άρα υπονομευτική του ήδη σαθρού μέλλοντος- λογική εξεταστικών επιτροπών, κυνηγιού μαγισσών και σκανδαλοθηρίας.
Υπήρξαν επίορκοι πολιτικοί και σκάνδαλα στην προηγούμενη κυβέρνηση; Ουδείς αμφιβάλλει ότι υπήρξαν. Υπήρξαν στις… πιο προηγούμενες του ΠαΣοΚ; Μα αυτοί ήταν οι γκουρού, οι μεγάλοι τους δάσκαλοι! Οι άλλοι ήταν οι (όντως πολύ καλοί) μαθητές… Λοιπόν, τι νόημα έχει τώρα όλη αυτή η συζήτηση; Υπάρχει κάποια έννοια δικαιοσύνης στο να κυνηγήσεις, τέτοιες ώρες που η χώρα απειλείται με πολλαπλές καταρρεύσεις, τους μισούς και να αφήσεις τους άλλους μισούς στο απυρόβλητο;
Η κυβέρνηση οφείλει αμέσως να καταλάβει ότι αν προχωρήσει σε αυτή τη λογική, θα βλάψει τη χώρα και τον εαυτό της, χωρίς να πετύχει και κάτι. Το δεύτερο, είναι δικαίωμά της. Το πρώτο, όχι. Αν επιθυμεί να κάνει κάτι χρήσιμο, ας ασχοληθεί καλύτερα με το πώς θα αποφευχθούν όλα αυτά από εδώ και πέρα.
