Υπάρχουν στην πολιτική καταστάσεις μη αναστρέψιμες; Αν υπάρχουν τότε καλό θα ήταν να μην ασχολείται κανείς, να μη συζητεί, να μην αντιλέγει, να μη διεκδικεί. Με αυτή τη λογική, αν η συμφωνία με τους ξένους δανειστές είναι τελειωτική, τότε καλά θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ να λουφάξει σε μια γωνιά και να μην ξαναμιλήσει. Τζάμπα ο κόπος, εφόσον όλα έχουν κριθεί. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν πήγε στη συνεδρίαση των κομματικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλια. Δεν θέλησε ούτε να ενημερωθεί ούτε να προβάλει τις θέσεις του εις μάτην. Υπήρξε βέβαια και ένα πρόσχημα για την απουσία: η τροπολογία του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, σύμφωνα με την οποία έχει τη δυνατότητα να υπογράφει συμφωνίες με τον μηχανισμό στήριξης χωρίς να απαιτείται κύρωσή τους από τη Βουλή. Ο κ. Τσίπρας χαρακτήρισε την ψήφιση της τροπολογίας «νομοθετικό πραξικόπημα». Πιθανώς να ήταν πραξικόπημα αν δεν την υποστήριζε η τεκμαιρόμενη πλειοψηφία.
Η τακτική «σηκώνομαι και φεύγω» αρέσει σε όλα τα κόμματα, εξ ου και κατά καιρούς όλοι έχουν αποχωρήσει από την οργανωμένη πολιτική συναναστροφή. Η Νέα Δημοκρατία το έκανε σύστημα επί των ημερών της να αποχωρεί από τη Βουλή. Κάποιες φορές (όπως όταν έπρεπε να αποφασιστεί η σύσταση Προανακριτικής για το Βατοπαίδι)
ακολουθούσε ως ουρά και ο ΛΑΟΣ. Οι βουλευτές του ΠαΣοΚ είχαν αφήσει να ψηφιστεί από μια σχεδόν άδεια αίθουσα το νομοσχέδιο για τις προσλήψεις στο Δημόσιο (δεν συμφωνούσαν με τη συνέντευξη των εξεταζομένων). Το ΚΚΕ αποχώρησε την Παρασκευή από τη συζήτηση για τα μέτρα, λέγοντας ότι «δεν υπάρχει κάτι για να συζητηθεί». Αυτή η στάση ίσως ενδείκνυται για καταστάσεις έντονης συναισθηματικής φόρτισης, όταν επί παραδείγματι τσακώνονται ζευγάρια. Οι εκπρόσωποι των κομμάτων όμως δεν μπορούν να μουτρώνουν και να λένε «εμείς δεν έχουμε τίποτε να πούμε». Ο διάλογος είναι βασικό συστατικό του πολιτεύματος. Αν αυτό το μοντέλο δεν αρέσει, ας επιδιώξουν αλλαγές. Ας επιλέξουν την Κυβερνώσα Βουλή ή κάτι φρέσκο, μια Κομματική Δημοκρατία που θα στέλνει την αντιπολίτευση σε τετραετείς διακοπές.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι δεν είχε καμία προσδοκία από τη συνάντηση των αρχηγών, υποχρεώνοντας τους ανανεωτικούς συντρόφους του να μιλήσουν για μια «Αριστερά που φυμομαχεί». Από την άλλη πλευρά, ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου λέει ότι θα έλθουν νέα μέτρα. Πάνω- κάτω είναι γνωστά και αφορούν τα κλειστά επαγγέλματα, τα φορολογικά, την αγορά εργασίας. Αφήνει να εννοηθεί ότι ίσως υπάρξουν διορθωτικές κινήσεις στην εισοδηματική πολιτική, αν το Πρόγραμμα πετύχει και το έλλειμμα μειωθεί με ταχείς ρυθμούς. Οταν λέει κάτι τέτοια ο κ. Παπακωνσταντίνου, τρέμει το φυλλοκάρδι κάθε εργαζόμενου: υποψιάζεται ότι θα του βάλουν ένα κέρμα στην τσέπη αλλά θα του πάρουν ένα χαρτονόμισμα. Θα ήταν άραγε χασομέρι να προσέλθει ο κ. Τσίπρας στη συζήτηση και να πιέσει προς τη δική του κατεύθυνση; Αυτή τη στιγμή εκφράζει πολίτες πολλαπλάσιους των ψηφοφόρων του. Δεν θα μπορούσε να γίνει ασφυκτικός για τη φορολόγηση της Εκκλησίας ή για ένα έκτακτο χαράτσι σε επιχειρήσεις που υπερβαίνουν κάποιο τζίρο; Δεν θα μπορούσε να προτείνει μείωση των εξοπλιστικών δαπανών, σε μια χώρα που αγοράζει με πιστωτική κάρτα φρεγάτες και υποβρύχια;
Δεν ξέρουμε αν είχε κάτι καλύτερο να κάνει χθες ο κ. Τσίπρας, όμως αμφιβάλλουμε αν ήταν πιο αποτελεσματικό από τη συμμετοχή του στη συνάντηση των αρχηγών. Κατ΄ αρχάς έχασε την ευκαιρία μιας ενδελεχούς ενημέρωσης. Επιπλέον έχασε το πλεονέκτημα της ιστορικής στιγμής: σε έναν μήνα από τώρα θα έχουν αλλάξει τα δεδομένα, ίσως έχουν ληφθεί σκληρότερα μέτρα, τα οποία θα έχουν περάσει αμαχητί. Θα πείτε όμως, αυτά είναι επιλογές ζωής. Μερικοί ηθοποιοί ακολουθούν την ίδια πρακτική: όταν τους καλούν να παίξουν σε ολόφωτο θέατρο με την καθοδήγηση κάποιου καταξιωμένου σκηνοθέτη, εκείνοι επιλέγουν την οικειότητα μιας υπόγας στα Εξάρχεια.
