Τελικώς οι Ευρωπαίοι, υπό την απειλή επέκτασης της ελληνικής πυρκαϊάς σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο, επείσθησαν ότι ο κίνδυνος είναι συστημικός και ανέλαβαν δράση. Εστω με καθυστέρησηως συνήθως συμβαίνει- η ελίτ των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης αντελήφθη το βάρος και σπεύδει με σούπερ όπλα σε ολοκληρωτική κατάσβεση.
Ξημερώματα Σαββάτου στις Βρυξέλλες οι ηγέτες της ευρωζώνης, συνεπικουρούμενοι από την Κομισιόν και τους ευρωτραπεζίτες, αποφάσισαν να στηρίξουν το ευρώ με «κάθε μέσο», ακόμη και με την εκτύπωση πληθωριστικού χρήματος, αν και ουδέποτε ειπώθηκε κάτι τέτοιο, ούτε πρόκειται να ομολογηθεί.
Ουσιαστικά έγινε σε όλους φανερό ότι η αμφισβήτηση των αγορών στο ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης και η εξελισσόμενη πολιορκία της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας από τους κερδοσκόπους δημιουργούσαν προϋποθέσεις υποβάθμισης του ευρώ και κατ΄ επέκταση διάλυσης της ευρωζώνης.
Κάτι τέτοιο αν συνέβαινε θα ισοδυναμούσε με «πυρηνικό οικονομικό πόλεμο» και θα βύθιζε ξανά στην ύφεση ολόκληρο τον κόσμο. Ετσι εξηγείται άλλωστε και η μεγάλη ανησυχία των Αμερικανών και οι συνεχείς εκκλήσεις του Μπαράκ Ομπάμα προς την Ανγκελα Μέρκελ και τους υπόλοιπους ευρωπαίους ηγέτες.
Οπως διακηρύχθηκε από τις Βρυξέλλες τάχιστα θα υιοθετηθούν μέτρα και πολιτικές προς δύο κατευθύνσεις: από τη μία θα στηριχθούν οι χώρες που δέχονται κερδοσκοπικές επιθέσεις, προφανώς με μαζικές αγορές ομολόγων στη δευτερογενή αγορά τίτλων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και μαζί θα ανοίξουν οι κάνουλες ρευστότητας προς τις εμπορικές τράπεζες ώστε να περιοριστούν οι πιστωτικοί κίνδυνοι. Και από την άλλη, θα υιοθετηθούν αυστηρά δημοσιονομικά προγράμματα από τις χώρεςμέλη, κατά τα ελληνικά πρότυπα, με σκοπό να επανακτηθεί η εμπιστοσύνη των αγορών.
Ουσιαστικά πρόκειται για την υιοθέτηση ενός μείγματος επεκτατικής νομισματικής πολιτικής και σφιχτής δημοσιονομικής πολιτικής, με την ελπίδα διαμόρφωσης μιας νέας ισορροπίας. Σε πρώτη φάση επιδιώκεται ο αποκλεισμός μιας ενδεχόμενης κατάρρευσης λόγω χρεών μέσω της πληθωριστικής εκτύπωσης χρήματος και σε δεύτερη φάση η διαμόρφωση νέων μηχανισμών άσκησης κοινής δημοσιονομικής πολιτικής σε όλη την ευρωζώνη με σκοπό τον αποκλεισμό επανάληψης τέτοιων φαινομένων στο μέλλον.
Η συνταγή μοιάζει πολύ με εκείνη του Ομπάμα, ο οποίος δεν δίστασε πέρσι να αυξήσει το ενεργητικό της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας, της FΕD, από 1 τρισ. δολάρια σε 3 δισ. δολάρια, ακριβώς για να αποφύγει την κατάρρευση της οικονομίας. Μένει βεβαίως να αποδειχθεί αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα ακολουθήσει τόσο επεκτατική νομισματική πολιτική. Αν κάτι τέτοιο επιβεβαιωθεί και συνοδευτεί από περιοριστικά δημοσιονομικά προγράμματα σε όλη την ευρωζώνη η πολιτική πιθανώς να σώσει το ευρώ, αλλά συνολικά θα συγκροτήσει ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο σε όλη την ευρωζώνη, που θα θέσει σε δοκιμασία και θα απειλήσει την κυριαρχούσα σήμερα ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή την περίπτωση ο κ. Παπανδρέου, που τις προηγούμενες ημέρες υπέστη τα πάνδεινα στην Αθήνα, δεν θα νιώθει μόνος και εγκαταλελειμμένος. Θα βρει υποστηρικτές και θα έχει πολλούς να διηγείται τις πικρές εμπειρίες των τελευταίων ημερών.
