Η κρίση της Ελλάδος δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι ευρύτερη. Είναι συνολική. Διαπερνά δυστυχώς όλους τους τομείς της κοινωνίας μας: τον οικονομικό, τον πολιτικό, τον πολιτιστικό, τον πνευματικό. Απλώς, σε αυτή τη φάση, η οικονομία ορίζει τα πάντα.
Το στοιχείο αυτό συσκοτίζει το πραγματικό πρόβλημα. Η πτώχευση είναι ολική. Οριζόντια και κάθετη. Θυμάται κανείς πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος- ή κάποιοι- από τους πνευματικούς ταγούς αυτής της χώρας παρενέβη στα κακώς κείμενα; Θυμάται κανείς πότε η πολιτική ηγεσία, ανεξαρτήτως χρώματος, τάσεως ή πεποιθήσεως, δεν φοβήθηκε τη σκληρή αλήθεια και μίλησε χωρίς φιοριτούρες; Θυμάται κανείς πότε η επιχειρηματική τάξη αυτής της χώρας ανέλαβε πρωτοβουλίες για να φωτίσει νέους δρόμους; Μάλλον θα χρειαστεί να ψάξετε πολύ για να βρείτε απαντήσεις…
Ο απλός κόσμος που θίγεται από τα μέτρα έχει δίκιο να διαμαρτύρεται ότι αυτά δεν είναι δίκαια. Αν μείνουμε σε αυτό όμως, οδηγούμαστε σε φτηνό λαϊκισμό. Ολοι μας γνωρίζουμε τι συμβαίνει π.χ. στον δημόσιο τομέα. Κάποιοι επιμένουν να το αρνούνται. Μία επίσκεψη στην Εφορία όμως θα έπειθε και τον πλέον δύσπιστο. Γιατί θα πρέπει ένας δημόσιος υπάλληλος να πιέζεται να κάνει σωστά και παραγωγικά τη δουλειά του;
Η ώρα για την απόδοση ευθυνών δεν έχει φθάσει ακόμη. Προηγείται η έξοδος από τη σημερινή κατάσταση. Αυτή όμως δεν θα έλθει χωρίς συστράτευση. Και η συστράτευση δεν είναι απλώς η συγκρότηση μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας η οποία ενδεχομένως θα περιέχει τους καλύτερους. Η ελληνική κοινωνία οφείλει να κατανοήσει ότι το μοντέλο συμπεριφοράς της πρέπει να αλλάξει προς το καλύτερο. Ο ευδαιμονισμός των τελευταίων 30 ετών, επίπλαστος όπως ήταν, έχει τελειώσει.
Το παράδειγμα θα δοθεί φυσικά από την πολιτική ηγεσία. Δεν θα πρέπει όμως να τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Το πολιτικό προσωπικό έχει ήδη αποδειχθεί κατώτερο των προσδοκιών. Και αυτή δεν είναι δίκη προθέσεων.
Είναι κριτική εκ του αποτελέσματος. Οι εξαιρέσεις που υπήρξαν, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Δείτε τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες στη Νέα Δημοκρατία με το αν θα υπερψηφίσει ή αν θα καταψηφίσει τα οικονομικά μέτρα. Για να μη μιλήσουμε για το ΚΚΕ και τη στάση του έναντι του Συντάγματος.
Οσο και αν η πολιτική ηγεσία προσπαθήσει όμως, όσο και αν ξεπεράσει το αμαρτωλό παρελθόν της, υπάρχουν ζητήματα που δεν μπορεί να θεραπεύσει. Οι Ελληνες, όλοι μας, έχουμε μάθει να ζούμε υπό ένα «πέπλο συνωμοσίας». Το βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Τώρα ζητούμε να υπάρχει δικαιοσύνη. Αρκεί αυτή να μην αφορά «τα του οίκου μας». Διότι βλέπετε, τότε μιλάμε για κεκτημένα δικαιώματα. Σαν τους υπαλλήλους της Βουλής οι οποίοι διαμαρτύρονται για τις περικοπές στους μισθούς τους, αλλά ξεχνούν ότι είναι 16 και όχι 14…
