Ουδείς Ελληνας νιώθει σήμερα υπερήφανος όταν η χώρα περνάει σε λίγες μέρες υπό καθεστώς κηδεμονίας και με τη «βούλα» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Και όπως συνέβη σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν, στοχοποιούνται ως μόνοι υπεύθυνοι οι πολιτικοί και τα κόμματα που διακυβέρνησαν τη χώρα και αφήνεται μόνη η κυβέρνηση που παραλαμβάνει την κρίση «να βγάλει το φίδι από την τρύπα» και να υποστεί το πολιτικό κόστος των αναγκαστικών μέτρων που επιβάλλουν οι «κηδεμόνες»…
Κοινή αποδοχή και ουδείς σοβαρός και πειστικός αντίλογος υπάρχει ότι στην κηδεμονία μάς οδήγησαν το υπέρογκο εξωτερικό χρέος και, κυρίως, η αναξιοπιστία με την περίφημη απογραφή και τα ψευδή δημοσιονομικά στοιχεία. Εργο και κληρονομιά της «νέας διακυβέρνησης» της Νέας Δημοκρατίας. Και τα επώδυνα μέτρα για τον περιορισμό του ελλείμματος και του χρέους, που θα πληρώσουν κυρίως οι εργαζόμενοι και οι μικροεπαγγελματίες, είναι «φόρος» στην κληρονομιά της Νέας Δημοκρατίας.
Υπάρχουν όμως και πολλά άλλα προβλήματα, τα οποία έχουν τις ρίζες τους τους στην προχουντική περίοδο και μόνο τώρα, υπό την πίεση των «επιτηρητών», δρομολογείται η επίλυσή τους. Είναι το υπερτροφικό και σπάταλο κράτος, το οποίο συντηρείται με δανεικά. Είναι η απίστευτα μεγάλη φοροδιαφυγή. Είναι η γραφειοκρατία, που γεννάει τη διαφθορά, και τα συντεχνιακά προνόμια και εξουσίες, που μπλοκάρουν την ανάπτυξη. Είναι το Ασφαλιστικό με την εισφοροδιαφυγή, το πλήθος των συνταξιούχων με περισσότερα χρόνια στη σύνταξη από τα χρόνια της εργασίας. Είναι η γεωργία με επιδοτούμενους αγρότες χωρίς παραγωγή. Είναι οι σπάταλοι δήμοι. Είναι, είναι… Μεγάλος ο κατάλογος.
Για όλα αυτά η ευθύνη των κυβερνήσεων εντοπίζεται στην υποδούλωσή τους στις συντεχνίες και στους καρεκλοκένταυρους ισόβιους συνδικαλιστές, τους οποίους στήριζαν όλα τα εκάστοτε κόμματα της αντιπολίτευσης και οι λαϊκίζοντες σχολιαστές των τηλεοπτικών, κυρίως, μέσων ενημέρωσης.
Στο σημείο αυτό θα φιλοξενήσω το σχόλιο του φίλου Δημήτρη Δανίκα από «Το Βήμα» της Τετάρτης:
«Οχι. Φυσικά και δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί. Φταίμε και εμείς. Οι δημοσιογράφοι, οι σχολιαστές, οι αναλυτές. Οι άσχετοι. Αλλά ως επάγγελμα σχετικοί. Η κουτουράδα πάει σύννεφο. Ο λαϊκισμός πάει πλατεία. Η παραπλάνηση παίζει πρέφα στα καφενεία. Ακούμε, διαβάζουμε, καταπίνουμε. Και διαρκώς τους ξένους, τους συνωμότες και τους Γερμανούς βρίζουμε. Χωρίς βαρβάρους τι θα απογίνουμε; Ετσι, από πασίγνωστους και δημοφιλείς των τηλεοπτικών ειδήσεων άκουσα παπαρολογία δήθεν πατριωτική και τάχα πολεμική. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες, λέει, μας γδέρνουν. Οι τράπεζες τις κυβερνήσεις ανεβοκατεβάζουνε. Οι μεγαλοτοκογλύφοι μας κουμαντάρουνε. Μωρέ, τι μας λες! Οι αναλφάβητοι στα πενήντα τους ανακάλυψαν την Αμερική. Μυαλό ηλικίας νηπιακής. Τώρα τι να του πεις του χαβαλέ… Κι εσύ γιατί δανείστηκες, δηλαδή; Κι εσύ γιατί έβαλες την τζίφρα σου κάτω από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας και της Κοπεγχάγης; Κι εσύ γιατί Νέα Δημοκρατία ψήφισες; Κι εσύ γιατί, όταν μπήκαμε στην ευρωζώνη, πανηγύριζες; Κι εσύ γιατί το σύστημα το στήριξες; Κι εσύ γιατί με τον καπιταλισμό θησαύρισες; Κι εσύ γιατί στα λόγια τον αριστερό παριστάνεις και στην πράξη τη Δεξιά προμοτάρεις;».
Και το τέλος του σχολίου του Δ. Δανίκα: «Ανήλικοι στην πολιτική. Αγράμματοι στην ευθύνη την προσωπική. Ο,τι συμβαίνει με τα συνδικαλιστικά. Ψηφίζουμε δεξιά. Απεργούμε αριστερά. Θέλουμε και τα δύο. Καπιταλισμό και ευρωζώνη για κατανάλωση με κάρτα πλαστική. Υπαρκτό σοσιαλισμό για Παιδεία και Υγεία σοβιετική. Βρε αχαΐρευτε, κανένας δεν μπορεί να τα ΄χει όλα. Πόσω μάλλον ο έλληνας ψωριάρης που οι Ευρωπαίοι τον έχουν χώρια!».
Ισως κάποιους αναγνώστες ξενίσουν το ύφος και η γραφή του Δημήτρη Δανίκα.
Σκιαγραφεί, όμως, παραστατικά και προκλητικά την εικόνα της χώρας, της κοινωνίας μας. Και κυρίως εκείνων που αποφασίζουν και εκείνων που με την εξουσία των καναλιών επηρεάζουν τις αποφάσεις και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη.
